στους φάρους μου

Σήμερα γιορτάζουνε τα άνθη της ζωής μου. Σήμερα γιορτάζω για τους φάρους της ψυχής μου. Πάει καιρός που άρχισα σ' αυτόν το δρόμο να βαδίζω. Ήρθαν στιγμές που σκέφτηκα πως ίσως δεν τ΄αξίζω. 'Αλλες φορές -τις πιο πολλές- είπα "θα πολεμήσω! "ότι εγώ στερήθηκα σε Εσάς θα το χαρίσω!" Τρέξανε δύσκολοι καιροί και μάλλον θά΄ρθουν κι άλλοι μα θά' ναι η αγάπη μου δύναμη, η πιο μεγάλη. Να είστε πάντα ταπεινοί. Τα πόδια να πατούν στη γη. Είναι η Ζωή περαστική μα είναι αθάνατη η Ψυχή. Να νιώθετε, να μαθαίνετε, να ελπίζετε, να πιστεύετε, να ονειρεύεστε, ν' αγαπάτε! Άνθρωποι πάντα νά΄στε! Να ζήσετε! και να θυμάστε: με αγάπη σας μεγάλωσα, Αγάπη να σκορπάτε!

στιχοπλοκές

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις
να πηγαίνεις πάντα μ αέρα καλό
να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω
κι αν θα πάψω κάποτε να σ αγαπώ

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου έχε γεια

Στ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ
να μη σκέφτεσαι αν πονέσω
κι αν θ αντέξω μ άδεια αγκαλιά να ζω

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου, έχε γεια.



κοντά στο χθες τον χειμώνα νοστάλγησα
κι ήρθε το σήμερα να μου γελά
κι έτσι το αύριο πίσω μου άφησα
κι έγινε πρωινό σε μια ματιά.
Βρες τις πιο μεγάλες χαρές και παίξε
τη πιο βαθιά φωτιά μου και κλέψε
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στο κύμα ανεβαίνω το ζωντανό
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στην άβυσσο πιάνομαι,
παιδί τους κι εγώ..σ΄ένα όνειρο..
όσο κι εσύ, τόσο προσπάθησα,
όσο η θάλασσα, το προσπαθώ,
κι είναι στο αύριο πίσω που άφησα
τόσο πιο όμορφο να σαγαπώ.
Τις χίλιες τις νυχτιές έχω χάσει
την μία σου κρατάω μυστικό
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στο κύμα ανεβαίνω το ζωντανό
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στην άβυσσο πιάνομαι,
παιδί τους κι εγώ..σ΄ένα όνειρο..



Ένα καρά- ένα καράβι της φυγής,
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρα, στα όνειρά μου έρχεται
και μπαίνει κάθε βράδυ...

Στην πλώρη γράφει λεύτερος
στην πρύμνη δεν αντέχω
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά,
ό,τι εγώ δεν έχω...

Κι ο καπετάνιος με ρωτά
κι ο καπετάνιος λέει,
"μήπως πεινάς,
μήπως πεινάς, μήπως διψάς,
κι είσαι σκοτεινιασμένος" ;

"Μήτε πεινώ,
μήτε πεινώ, μήτε διψώ,
μα ψάχνω μια πατρίδα
γιατί δεν έχω μια μεριά,
να γύρω το κορμί μου,
αν με προδώσει η θάλασσα,
ο σκύλος κι η καλή μου"...

Ένα καρά- ένα καράβι της φυγής
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά, στα όνειρά μου έρχεται
και φεύγει κάθε βράδυ....



Για σένα τραγουδάω, για σένα που όταν έπεφτα,
με κράταγες σφιχτά, γινόσουν η βαρκούλα μου,
να βγαίνω στ' ανοιχτά, να μη φοβάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που έγινες στον τοίχο μου,
σκιά κι ακολουθείς, που μ' έστελνες στον ουρανό,
τις νύχτες της σιωπής, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που ενώ τα χρόνια πέρναγαν,
αγάπη ήσουν εκεί, να στέκεσαι,να καίγεσαι,
αγάπη δυνατή, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

φύλακας άγγελος

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος

Όταν θα νιώθεις μοναξιά
όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο
θα 'χεις εμένα συντροφιά
και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός
όταν παγώνει η αγκαλιά σου
κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός
εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά
κι αν μόνη θέλει να σ' αφήσει
πες του πως κάποιος μια φορά
αληθινά σ' είχε αγαπήσει

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου

ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ

Βρέχει...

Μια κυρία εξέχει στη βροχή μόνη

πάνω σ' ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

Κι είναι η βροχή σαν οίκτος

κι είναι η κυρία αυτή

σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.

Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,

βαριές πατημασιές του καημού

τον βρόχινό του δρόμο γεμίζοντας.

Κοιτάζει...

κι όλο αλλάζει στάση,

σαν κάτι πιο μεγάλο της,

ένα ανυπέρβλητο,

νά' χει σταθεί

μπροστά σ' εκείνο που κοιτάζει.

Γέρνει λοξά το σώμα

παίρνει την κλίση της βροχής

-χοντρή σταγόνα μοιάζει-

όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.

Κι είναι η βροχή σαν τύψη.

Κοιτάζει...

Ρίχνει τα χέρια έξω από τα κάγκελα

τα δίνει στη βροχή

πιάνει σταγόνες

φαίνεται καθαρά η ανάγκη

για πράγματα χειροπιαστά.

Κοιτάζει...

Και ξαφνικά,

σαν κάποιος να της έγνεψε "όχι",

κάνει να πάει μέσα.

Πού μέσα-

μετέωρη ως εξείχε στην βροχή

και μόνη

πάνω σ' ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

Κική Δημουλά

"ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ"