Γειαααααααα

Κλειδώνω την πόρτα
με ρουφάει ο ήλιος
και του δενδρου του δρόμου η σκιά
Γειαααααααα
η πιο όμορφη λέξη
όταν κάτι έχει φταίξει
και σε πάει ξανά μακριά
Γειαααααααα
στην απεραντοσύνη
κάνω εμπιστοσύνη
κι απ' την άλλη ειδωμένα
με γεια
μέρες που γιορτάζει η σοφία
την αλληλογραφία
παίρνω ήσυχα με άλλα χαρτιά

με μολύβι υπογράφω
τι χρειάζομαι γράφω
η καρδιά να μην είναι βαριά
Γειαααααααα
σ' όποιον έρθει και φύγει
σαν τριαντάφυλλο ανοίγει
που σκορπά ξεχασμένη ευωδιά
Γειαααααααα
το πιο ήσυχο βήμα
στον λαβύρινθο βάζει φωτιά
Γειαααααααα
ότι μέσα κι απ' έξω
χρόνια έχω να παίξω
το κομμάτι μου με μαστοριά
Γειαααααααα
Στην Υγειά σου Ερωτά Μου
απ' το Πριν στο Μετά μου
μεταφέρθηκα προσωρινά
Γειαααααααα
τόσο απλά τόσο σκέτα
και ξανά στην κουκέτα γι' άλλα
τ' άγνωστα τ΄αληθινά

Γειαααααααα
τόσο απλά τόσο σκέτα
δεν γουστάρω ετικέτα
δεν ξεχνιέται αν αξίζει η χρονιά
τι οχτώ, τι επτά, τι εννιά,
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΑΡΧΙΝΑ
Γειαααααααα

στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
Μουσική: Σ. Κραουνάκης
Ερμηνεία: Δ. Μητροπάνος

Γειαααααααααααααααααααααααα

Έτσι χάθηκα...

Σ' ένα δάσος...

πλήθος τα όμοια...κανένα ίδιο!

Έτσι χάθηκα...

θαυμάζοντας τις διαφορές

ανάμεσα στις ομοιότητες...

Ξωτικό δεν είμαι...

μα ούτε καν άνθρωπος ακόμα...

Κλαδιά που αναζητούν το άπειρο

και ρίζες βαθιά στερεωμένες

σε Ζήση ορισμένη, στερεότυπη....

Μόνο στα φύλλα μου φωλιάζει

εκείνη η λαχτάρα η αιώνια,

για φως...

για βροχή...

για οξυγόνο...

Έτσι χάθηκα...

-όπως κι εσύ-

γυρεύοντας τη φωτοσύνθεσή μου.

κι αν μιλούσαν οι νεράιδες μου

θα σου έλεγαν

πως δεν θέλω να βρεθώ...