θα βγω
(ελπίζω κι εσύ!)
θα είμαι στους δρόμους...
το μόνο που ίσως χαθεί
η σκόνη που μας σκεπάζει.
"Νά 'μαστε λοιπόν ξανά
μπρος την άκρη του γκρεμού...
Πέφτοντας κοιτάω ψηλααααά
ως την άκρη του ουρανού........."
...μη χαμηλώνεις, φύσα με....
Επεκτείνομαι και βιώνω παράνομα σε περιοχές που σαν υπαρκτές δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκεί σταματώ κι εκθέτω τον καταδιωγμένο κόσμο μου, εκεί τον αναπαράγω με μικρά κι απειθάρχητα μέσα, εκεί τον αναθέτω σ' έναν ήλιο χωρίς σχήμα, χωρίς φως, αμετακίνητο, προσωπικό μου. Εκεί συμβαίνω.
Κάποτε όμως , παύει αυτό. Και συστέλλομαι, κι επανέρχομαι βίαια (προς καθησυχασμόν) στην νόμιμη και παραδεκτή περιοχή, στην εγκόσμια πίκρα. Και διαψεύδομαι.
Κ. ΔΗΜΟΥΛΑ