Μία ατέρμονη άνοιξη έσπειρες
έξω από το παράθυρο
που αγναντεύει ανήσυχη η ψυχή μου
της Ζήσης τα ψέμματα.
Ακόμα κι η βροχή όταν έρχεται
-όλο και συχνότερα τώρα πια-
χρώματα κι αρώματα αραδιάζει,
τόσο ευγενικά ανεπαίσθητα,
σαν μυστική προσευχή
που μπορεί
του κόσμου το αύριο ν' αλλάζει.
Μου αρέσει τόσο
που έτσι αθόρυβα,
αμετάκλητα, ανεξίτηλα,
ειρηνικά, μπορείς ίσως να πεις,
...κυριαρχείς.
Σε κάθε από καρδιάς μου ευχή
με την Αγάπη ευδοκιμείς ....
