δεν τρομάζω πια

Δεν τρομάζω πια..

από τότε που σκίστηκε το πανί

παλεύω με τα κύμματα.

Δεν τρομάζω πια..

Κι αν συχνά ναυαγώ σε ξένες ακτές

γλυστρώ σιγά-σιγά μες την παλίροια

κι όλα γίνονται γαλάζια ξανά.

Δεν τρομάζω πια...

μονάχα ελπίζω...

στον άνεμο, στα κύμματα,

στον ουρανό, στ' αστέρια...

ψαρεύω ευχές που σκόρπισαν,

θυμάμαι όνειρα που μπόρεσαν,

και ταξιδεύω...

Δεν τρομάζω πια...

έχω για άγκυρες τα δυο σου χέρια,

ψηλαααααά...στα βαθιά.

με Σένα ζω

Κάθε φορά που χάνομαι στα όνειρά μου, σαν βρίσκομαι στους δρόμους της ψυχής μου, νιώθω τα δάχτυλά των χεριών μας πλεγμένα και τα βήματα μας συγχρονισμένα.  Κάθε φορά που κοιτάω ψηλά,  βυθίζομαι γλυκά στις θάλασσες των ματιών σου, γεμίζω από Σένα κι ελεύθερα πετάω. Με τα φτερά του έρωτα μαζί σου ταξιδεύω. Κάθε φορά, απ' την αρχή ξανά σε αγαπάω.

Όταν πέφτει η νύχτα, πέφτω κι εγώ στ' αστέρια. Εκεί ψηλά, που όλα στέκονται παντοτεινά, φωλιάζω μες τα δυο σου χέρια και στα βαθιά του λαιμού σου αφήνω την πνοή μου να πλέκει ψίθυρους τραγούδια. Απ' τα φιλιά μας άνθισαν στην αστερόσκονη λουλούδια. Πάει καιρός που δραπέτευσα απ' τα δεσμά του χρόνου κι από ψηλά μαζί Σου έμαθα να αγαπώ αληθινά τη ζωή μου.

Δεν σε ξεχνώ...με Σένα ζω...Ψυχή μου.

στις ακτές της Αγάπης

ταξιδεύει ολόγυρα το ηλιοστάλαχτο καλοκαίρι

τσαλαβουτά σε θαλασσιά νερά

το φως ερωτεύεται

κάτω από άστρα πλαγιάζει τις νύχτες

μέσα σε βότσαλα κρύβει τις λύπες

σε ονειρεύεται

από το χέρι με κρατά η σκέψη σου και με πηγαίνει

σε νησιά και ακρωτήρια ν' αγναντεύω τα χρώματα

αρμενάκι το αγέρι μεταφέρει τ ' αρώματα

στις ακτές τις αγάπης σου δένει

τις ψυχές και τα σώματα

στην υγειά σου

Μέσα στα τραγούδια ψάχνω για πατρίδα,

Σε άγνωστα μάτια τα μάτια σου ζητάω

Κι είδα πολλά μα ΤΙΠΟΤΑ δεν είδα...

Σ' άγνωστες πόλεις κοιμάμαι και ξυπνάω

γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές

γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω "ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ!"

καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας

καλόν αέρα στα ονειρά Σας !

καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη Σας

και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς Σας !

Είναι ένα παράξενο, παράξενο ταξίδι

να θέλεις να χαθείς στα όνειρά σου,

Είναι ένα παράξενο, παράξενο παιχνίδι

να θέλεις να εξηγήσεις την καρδιά σου

Σ τ η ν Υ γ ε ι ά Σ ο υ !

με θέα στον ορίζοντα

Είναι αλήθεια πως σπάνια κοιτάζω τον κόσμο από κάποια κορφή. Αν και η θέα από τα ψηλά προς τα χαμηλά με συναρπάζει και μου ασκεί μια έλξη, που θα μπορούσε να ήταν και μοιραία αν αφηνόμουν, δεν φτάνω συχνά σε κορυφές κι έτσι κατά κάποιον τρόπο, αποφεύγω τις "μοιραίες έλξεις". Αλλά κι η θέα από τα χαμηλά προς τα ψηλά με ζαλίζει, ίσως λίγο περισσότερο, κι αλλιώνει παράξενα, τα όρια των "εδώ" διαστάσεων, μα ευτυχώς, ως τώρα δεν έχει πέσει κανείς προς τα πάνω, κι αν γίνεται και δεν το ξέρω, δεν είναι μοιραίο. Οι βουτιές προς τα κάτω (;) είναι τουλάχιστον

προς το παρόν, εφικτές

Στις "εδώ" διαστάσεις είναι συγκεκριμένες οι πορείες.

Η θέα προς κάποιον ορίζοντα είναι η συναρπαστικότερη όλων, γιατί παρόλο που είναι μάλλον ευθεία κι απεριόριστη, περιέχει κι όλες τις διαστάσεις, "εδώ" και "αλλού", πάνω ή κάτω, μακριά ή κοντά, στα ψηλά ή στα βαθιά, όλα απεριόριστα.

Όσο κι αν οι κορυφές είναι δελεαστικές, κάπου στην ανηφόρα εγώ σκαλώνω. Το ίδιο κι όταν κατρακυλώ σε αβύσσους, ή όταν τρέχω χωρίς φρένα σε μια ευθεία που με υπνωτίζει.

Βρίσκω τότε κάπου ένα ξέφωτο, κάποιο πλάτωμα, ένα μπαλκόνι, ή ένα ανοιχτό παράθυρο και ελεύθερα πέφτω, στην θέα του ορίζοντα. Πετάω στο παντού.....

στο νησί του απόλυτου, ισημερινός "έρωτας"

Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
'Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
(Γ. Ρίτσος, ''Εαρινή Συμφωνία'')

ΕΡΩΤΑΣ

‘Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,κάπου μακριά.Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

Τ. Λειβαδίτης-Κιβωτός

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

(Eλύτης)

"αν μ' αγαπάς"

αν μ'αγαπάς...δεν υπάρχουν άλλα λόγια, όνειρα μονάχα.

μια σταλιά παράδεισος

πεθύμησα μια σταλιά παράδεισο...

πώς έγινε η ζωή μου βάρκα με σκισμένο πανί;

πού να πάει; πώς να φτάσει; πώς να σταθεί;

την κόλαση που έμαθε να ζει πώς ν'αρνηθεί;

πεθύμησα μια σταγόνα θάλασσα!

στων ματιών σου τ' ακροογυάλια...

πώς να την πιώ που όλο διψώ;

λέω διαρκώς "Σ' Ευχαριστώ!"

μα όλο χρωστώ, γι' αυτό δακρύζω...

ξοδεύω ατέλειωτο ουρανό

κι έτσι μπορώ σε Ορίζοντες να ελπίζω.

Την μοναξιά μου σπαταλώ

και μένω μόνος.

Ούτε ο πόνος δεν στέκεται πια!

Δρόμος κι αυτός κι όλο πηγαίνει,

διέξοδο στα αδιέξοδα γυρεύει...

σε θυμάμαι

Στης Ζωής τις μεγάλες κατηφόρες,
τότε που χάνομαι σ' έρημες χώρες,
όταν αφόρητα στενεύουν οι ώρες,

ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...σαν ουράνιο τόξο
να σκορπίζεις τις μπόρες.

Στης Ψυχής μου τ' αδιέξοδα νυχτέρια,

όταν κρύβονται όνειρα κι αστέρια
και κρυώνουν αδειανά τα δυό μου χέρια,
ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ... και γιομίζει

η καρδιά θαλασσιά καλοκαίρια.


Όταν πόνοι μου χτυπάνε την πόρτα,






της χαράς όταν σβήνουν τα φώτα,






κάνω ευχή: ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ όπως πρώτα






σαν Αρχάγγελος στης Αγάπης την ρότα,






ν' απλώσεις το χέρι






να αγγίξεις το αστέρι






να μου πεις "μη λυπάσαι!






πάντα μέσα μου θά 'σαι!






Ξημερώνει ξανά καλοκαίρι,






χαμογέλα..."

"let me take you far away"

ναυάγιο

ένα μικρό καλοκαίρι φυλά τα πόδια σου,

λίγο πριν χαθεί στην γραμμή του ορίζοντα.  

τ' ακροδάχτυλά σου ζωγράφιζουν στην άμμο έναν έρωτα.

Σαλπάρισες για τις μακρυνές ακτές των ονείρων μου

κι άφησες χίλια αχαρτογράφητα νησιά να σε νοσταλγούν.

πέρα από τα κλειστά μου βλέφαρα,

θάλασσες βαθιές κρύβονται στα γαλανά του Ουρανού.

ένας γλάρος ταξιδεύει στις λέξεις σου.

ψιθυρίζεις κι αναρριγούν τα κύματα.

μία πανσέληνος φόρεσε την αγάπη μου και χάθηκε στ' αστέρια.

Μυστικά σου χάρισα καρδιά σε ανατολής χρώματα.

το αγέρι έπλεκε από νωρίς αρώματα.

βυθίστηκε η θύμηση  στης ψυχής τα άπατα.

Ανάμεσα σε ναυάγια ζει, λένε, ο θησαυρός μου.

χώμα & νερό

"χώμα & νερό" έτσι άρχισε.

και μετά "πνοή", αέρας,

κι η ψυχή κατοίκησε...

"χώμα & νερό" ρευστό

και κύλησε...

"χώμα & νερό" έτσι σαγαπώ

και μετά "φωτιά"και στάθηκε,

μία η ανάσα μου και χάθηκε,

κι όμως είναι εδώ

στο αιώνιο παρόν,

το ολόδικό σου"σαγαπώ".

κομμάτια

τα θέλω τα κομμάτια μου..αυτά που ξέρεις, κι άλλα που δεν ξέρεις, φτιάχνουν εμένα. Τα θέλω τα κομμάτια μου..αγάπη μου.

Το ξέρω πια ! Όταν κοιτάς "ορίζοντα",  θα βλέπεις εμένα...όταν σκέφτεσαι "ορίζοντα",  θα σκέφτεσαι εμένα.

Τα θέλω τα κομμάτια μου......

έχουν όλα κάτι από Εσένα !! (εσένα μαζί με εμένα...σε κομμάτια.)