Είναι αλήθεια πως σπάνια κοιτάζω τον κόσμο από κάποια κορφή. Αν και η θέα από τα ψηλά προς τα χαμηλά με συναρπάζει και μου ασκεί μια έλξη, που θα μπορούσε να ήταν και μοιραία αν αφηνόμουν, δεν φτάνω συχνά σε κορυφές κι έτσι κατά κάποιον τρόπο, αποφεύγω τις "μοιραίες έλξεις". Αλλά κι η θέα από τα χαμηλά προς τα ψηλά με ζαλίζει, ίσως λίγο περισσότερο, κι αλλιώνει παράξενα, τα όρια των "εδώ" διαστάσεων, μα ευτυχώς, ως τώρα δεν έχει πέσει κανείς προς τα πάνω, κι αν γίνεται και δεν το ξέρω, δεν είναι μοιραίο. Οι βουτιές προς τα κάτω (;) είναι τουλάχιστον
προς το παρόν, εφικτές
Στις "εδώ" διαστάσεις είναι συγκεκριμένες οι πορείες.
Η θέα προς κάποιον ορίζοντα είναι η συναρπαστικότερη όλων, γιατί παρόλο που είναι μάλλον ευθεία κι απεριόριστη, περιέχει κι όλες τις διαστάσεις, "εδώ" και "αλλού", πάνω ή κάτω, μακριά ή κοντά, στα ψηλά ή στα βαθιά, όλα απεριόριστα.
Όσο κι αν οι κορυφές είναι δελεαστικές, κάπου στην ανηφόρα εγώ σκαλώνω. Το ίδιο κι όταν κατρακυλώ σε αβύσσους, ή όταν τρέχω χωρίς φρένα σε μια ευθεία που με υπνωτίζει.
Βρίσκω τότε κάπου ένα ξέφωτο, κάποιο πλάτωμα, ένα μπαλκόνι, ή ένα ανοιχτό παράθυρο και ελεύθερα πέφτω, στην θέα του ορίζοντα. Πετάω στο παντού.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου