αφιερωμένο στις σιωπές Σου

Κρύωνα
και σκέπασαν το σώμα μου
τα δυο σου βλέφαρα.
Δίψασα και μ' έλουσαν
του γέλιου σου τα δροσερά νερά.
Καλέ μου
είσαι ο ήλιος που ονειρεύομαι
και τ' αστέρι που πορεύομαι
Είσαι η μέρα με τα κύματα
και η νύχτα με τα αινίγματα
Είσαι όλα κι άλλα τέσσερα
κι έχω μάτια δεκατέσσερα
μη σε χάσω γιατί χάθηκα
λουλουδάκι και μαράθηκα
Πες μου αγαπημένε μου
τ' αγάλματα τι λεν με τα πουλιά
Πες μου για τα σύννεφα,
το σούρουπο και τα τρελά φιλιά



http://www.youtube.com/watch?v=CwfhX_e5JGs

το άκουσα χθες "live", ανάμεσα σε άλλα πολλά.
Χωρίς να το επιδιώξω, στάθηκες πλάι μου.
Σαν κύμα, χάθηκα στο μπλε της ματιάς σου.
Μια πεταλούδα που λιώνει στο φως στης ψυχής σου.
Ένα "σαγαπώ" που έμεινε
ανάγλυφο στα βαθιά της καρδιάς.
Κι οι σιωπές σου ...
όλος ο κόσμος που περιέχω
και σε περιέχει...
Πριν κάποιους αιώνες ή κάποιες στιγμές,
με κρέμασες στις άκρες των χειλιών σου ξανά.
Μια λέξη ετοιμόρροπη που τελικά δεν έσταξε...
Μίλα μου...(χωρίς να στο ζητήσω)

στην Ατλαντίδα

Kρύβω την αγάπη μου στους βυθούς της ψυχής μου...

Είναι αλήθεια πως "δεν είναι μόνο ότι φαίνεται"!

-Είναι...και τα κρυμμένα!-

Χειμώνες καιροί και τα βαθιά, απρόσιτα...

Αμέτρητα τα κύμματα, ταξιδεύουν στη θύμηση.

(Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου,

οι ζωγραφιές της σκέψης σου,

το τραγούδι του γέλιου σου,

η θέα... προς έναν ορίζοντα ανοιχτό, απέραντο!

το πέταγμά σου!

Εδώ, στην απλωσιά της ευλογημένης μοναξιάς μου,

μοιάζουν όλα τα γύρω μου, τόσο τακτοποιημένα,

στριμωγμένα στα "κουτάκια" του "όπως πρέπει!"

.. κι εσύ απέραντη! ατέλειωτη!

..αφού δεν χωράς, δεν γίνεται παρά μονάχα, να λείπεις!)

Υποθαλάσσιοι σεισμοί, αλλά με μεγάλο εστιακό βάθος,

ξεγεννούν διαρκώς απώλειες, στην ενδοχώρα.

Αχαρτογράφητες, αναπάντεχες... ελλείψεις!

(ποιός μπορεί να ξέρει τι ακριβώς έχει αν δεν του λείψει;

..κι ότι "είσαι" μου λείπει..)

Άξαφνα, ξεπροβάλλουν νησιά καταμεσίς στο πέλαγος!

-Μαθαίνω...(αργά όπως συνηθίζω...)

να διακρίνω το Θαύμα!-

Νησιά που κάθε λίγο κρύβονται, σε κρυφούς παραδείσους!

Μένω εγώ...

στην ακτή της ζωής μου,

να σκαρώνω καράβια χάρτινα,

να σ' τα στέλνω με κύμματα,

να τα βλέπω να λιώνουν στις άκρες του Ορίζοντα,

κι εγώ να χαίρομαι..

για το όποιο ταξίδι, για το όποιο Θαύμα!

Γιατί μαθαίνω πια, σιγά-σιγά,

πως δεν είναι θαύμα μονάχα

"Να πορεύεσαι (στην επιφάνεια) χωρίς να βουλιάζεις",

αλλά και να "πέφτεις βαθιά, χωρίς να στενάζεις

και δίχως ν' αλλάζεις."!

(όπως η αγάπη μου για Σένα.).

υ.γ. η θάλασσα στέλνει φιλιά-σύννεφα στον Ουρανό,

κι εγώ σε βλέπω "πάντα ψηλά" Ουρανέ (μου)!

Στην Ατλαντίδα μου...

http://www.youtube.com/watch?v=8zDJ4AGUWpM

στο όνειρο για πάντα...