αειφυγία (Αρχ.). Ποινή μόνιμης εξορίας, η οποία επιβαλλόταν από τον Άρειο Πάγο σε όσους διέπρατταν σοβαρά αδικήματα του κοινού δικαίου και ιδίως φόνο ή τραυματισμό με προμελέτη, ασέβεια, επιβουλή της ζωής του συζύγου από τη γυναίκα κ.ά. Η ποινή, που συνεπαγόταν και δήμευση, επιβαλλόταν ατομικά στον ένοχο ή οικογενειακά, όπως στους Αλκμεωνίδες. Ο ένοχος μπορούσε να προτιμήσει την εκούσια φυγή πριν από τη δίκη, αν όμως γύριζε κρυφά, είτε καταδικασμένος είτε όχι, κάθε πολίτης μπορούσε να τον σκοτώσει χωρίς δίκη. Διαφορετικές ποινές ήταν ο απενιαυτισμός (ετήσια εξορία), που επιβαλλόταν για ελαφρότερα αδικήματα και για τον ακούσιο φόνο, και ο εξοστρακισμός ή οστρακισμός, που επιβαλλόταν για πολιτικά αδικήματα.
Είναι μια λέξη που είχα ξεχάσει. Σχεδόν αγνώριστη.
Ξέρω όμως πως την έχω συναντήσει τουλάχιστον ακόμα μία φορά, όταν διάβασα για πρώτη
φορά το βιβλίο της Ε. Φακίνου, "Οδυσσέας και Μπλουζ". Δεν πάει πια και τόσος καιρός από τότε!
Όλοι άλλωστε γνωρίζουμε πλέον, πόσο σχετικός είναι ο Χρόνος!
Με αποχαιρετούσε τότε ο πιο "όμορφος" Οδυσσέας της ζωής μου.
Οι πιο πολλοί χανόμαστε στην προσπάθεια να μάθουμε ποιοι είμαστε.
Παλεύουμε ανάμεσα σε αιμοσταγείς Λαιστρυγόνες, αγνούς Κύκλωπες, τρομακτικά Τέρατα, γοητευτικές Μάγισσες, μοιραίες Γόησσες, σαγηνευτικές Σειρήνες και ανακουφιστικούς Λωτοφάγους. Άνεμοι απείθαρχοι μας παρασέρνουν.
Ταξιδεύουμε, γυρεύοντας πρώτα απ' όλα εμάς τους ίδιους, τις αντοχές μας.
"Κανένας!" τ'όνομα της γνώσης και της άγνοιας.
Ατόφιοι, καθαροί, αθώοι.
Ίσως Ζωή να είναι αυτή ακριβώς η προσπάθεια. Ίσως...
""Μια ζωή ταξιδευτής", είπε ανάλαφρα εκείνος.
"Σωστός Οδυσσέας επομένως", σχολίασε η Μπλουζ χαμογελώντας κι αυτή.
"Α υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Εκείνος ο Οδυσσέας περιπλανήθηκε τιμωρημένος από τους θεούς. Για μένα ήταν προσωπική επιλογή. Κι με την ευκαιρία, επειδή ξέρω ότι θα σ' ενδιαφέρει:
το "Οδυσσέας" προέρχεται ετυμολογικά από το "οδύσσομαι", που σημαίνει "οργίζομαι, μισώ κάποιον"".
Σώπασε για λίγο και μετά, σαν να πήρε μια σημαντική απόφαση, συνέχισε:
"Πάντως σ' εμένα περισσότερο από τον Όμηρο ταιριάζει ο Καρκαβίτσας και η αειφυγία του".
"Α-ει-φυ-γί-α; Κάτι μου θυμίζει αόριστα", είπε η Μπλουζ.
"Υπέροχη λέξη! Σημαίνει τη διαρκή, την ισόβια εξορία. Αξίζει να σου διαβάσω το κείμενο του Καρκαβίτσα", είπε εκείνος κι άνοιξε ένα συρτάρι του γραφείου. "Εδώ το έχω, με σημαδεμένη τη σελίδα για ευκολία μου. Ανατρέχω συχνά σ' αυτό. Είναι απόσπασμα από το έργο του "Μεταστάθμευσις-Πρώται εντυπώσεις", που έγραψε το 1891, όταν έφυγε με μετάθεση, σαν στρατιωτικός γιατρός που ήταν, απ΄το αγαπημένο του Μεσολόγγι και πήγε τη Λάρισα".
Άρχισε να διαβάζει αργά με ωραία άρθρωση-τονίζοντας τα τελικά "ν" της καθαρεύουσας-και σωστές αναπνοές που χρωμάτιζαν το κείμενο.
"Την θέλω την γαλήνην, την ηρεμία, την ανάπαυσιν, τη ζηλεύω, αλλά μόνο όταν την βλέπω εις τους άλλους. Εγώ κι αν την εύρω ποτέ, δεν τη θέλω, την πετώ. Μέσα μου βράζουν ανήμεροι πόθοι και συγκυκνώνται ασύλληπτοι στοχασμοί και συγκρουόμενα αδιάλλακτα όνειρα και αναπηδούν αλληλοδιωκόμεναι κατά λεπτόν φοβεραί χίμαιραι. Τι θέλω κι εγώ δεν γνωρίζω. Θέλω πάντα την αειφυγίαν, αειφυγίαν κι από τον εαυτόν μου ακόμη! Και αφού δεν είναι τούτο δυνατόν, αειφυγίαν από τόπου εις τόπον, ως ο περιπλανώμενος Ιουδαίος της παραδόσεως..."".
Ακόμα μια Ανάσταση γύρω μας κι εμείς καταδικασμένοι νεκροί, φοράμε ονόματα...
Το πρώτο που όλοι μαθαίνουμε είναι πως ο "χρόνος" μας χωράει, δεν τον χωράμε, έτσι κι αλλιώς, ότι δεν είμαστε μαθαίνουμε πρώτα...
Δεν με λένε Πηνελόπη.
Δεν γυρεύω την Ιθάκη.
Εκούσια καταδικάστηκα σε αειφυγία.
"Το πιο μακρύ ταξίδι μου ΕΣΥ",
απροσδιόριστος και ταυτόχρονα αναπόφευκτος προορισμός μου.
Αθώος, εκ προμελέτης καταδικάζομαι...
