μια μέρα, μια νύχτα, μια στιγμή, ένας αιώνας

Δώσ'μου μια μέρα
Να κατοικήσω στα μάτια σου
Δώσ'μου μια νύχτα να παραδώσω ψυχή
Σαν τον αγέρα
Σφυρίζω στα μονοπάτια σου
Τη μοναξιά μου δεν την ξεπλένει η βροχή

Αχ πουλάκι μου στο λέω
Καταστράφηκα
Δίχως τη δική σου αγάπη
Μα στη δίνη του μυαλού μου
Αντιστάθηκα
Μη σε χάσω και χαθώ

Δώσ'μου ένα δρόμο
Να περπατήσουν τα πάθη μου
Να βρουν τη χώρα
Που τα όνειρά σου κρατάς
Γίνε ποτάμι
Να παρασύρεις τα λάθη μου
Κι αν θες να φύγεις
Θα γίνω δρόμος να πας

όσα δε λέγονται

Λέω, πως δεν σε σκέφτομαι

κι αλυσοδένω κάποιες σκέψεις μου

στα υπόγεια του νου.

Πολύ βαθιά, πολύ σκοτεινά...

... λίγο αργά.

Λένε, πως ποτέ δεν μας λείπει

ότι αληθινά αγαπήσαμε.

Μέσα στη ψυχή μας

θα κατοικεί αιώνια κι από εκεί

θα μας επισκέπτεται φορώντας όνειρα.

Λένε ακόμα, πως δεν μπορεί να σου λείπει

κάτι που ποτέ δεν είχες,

μα οι περισσότεροι από εμάς,

δεν ξέρουμε τι λέμε,

πόσο μάλλον τι έχουμε...

Λέγονται πολλά,

αλλά τα πιο πολλά

μένουν ανείπωτα.

Έτσι κι αλλιώς

δεν είναι πάντα αλήθεια όσα λέγονται,

ούτε ξέρω αν θα άντεχαν στο φως

όσα δεν λέγονται...

κάπου διάβασα πως
"ο λόγος γίνεται Θεός"
μα εγώ είμαι μικρός και ταπεινός
για να τον εφεύρω.

παράκληση

Κυλάω μαζί με την βροχή στους δρόμους που περπατά βρεγμένη, η θύμηση σου.
Πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, κατοικεί το πιο γαλάζιο μου όνειρο.
Σκέψεις για σένα φορτώνω σε καραβάκια χάρτινα και τις αφήνω να χαθούν
λιώνοντας στις βροχοστάλες της καρδιάς.
Ότι κι αν κάνω, δεν θα μπορέσω να ξεχάσω να σε θυμηθώ.
Όταν ο ήλιος βγει ξανά, θ' ανθίσουν στον ορίζοντα ουράνια τόξα.
Θα αλλάξει χρώματα ο καιρός, κι εγώ, χαμένος και μικρός,
θα ψάχνω πάντα να σε βρω στις ηλιαχτίδες..

πόσο μου λείπεις...

μου λείπει η ζωή που ονειρεύομαι πως ζω μαζί σου....

χορός βαθιά μου

Μου συμβαίνει όλο και συχνότερα...τα συναισθήματά μου και οι σκέψεις μου, σφιχταγκαλιασμένα στροφιλίζονται χορεύοντας βαθιά μου. Συνεπαρμένα από έναν εθιστικό ρυθμό άρνησης. Αρνούνται να φορέσουν λέξεις και να αναδυθούν σε κάποια επιφάνεια χαρτιού ή οθόνης. Δεν θέλω ν' αλλάξω κάτι από ότι συμβαίνει στη Ζωή μου...ούτε κι αυτόν τον ανώφελο εσωτερικό χορό μπορώ να σταματήσω. Γέρνω εντός μου, κλείνω τα μάτια, ανοίγω την ψυχή μου κι αφουγκράζομαι τον εαυτό μου....

(Είναι ίσως παράξενο, μπορεί κι αστείο...μα Σε νιώθω πάντα πλάι μου, με λόγια ή χωρίς.)

"Παρόλο που ξέρω ότι μπορεί να έχω χάσει για πάντα την γυναίκα που αγαπάω, πρέπει να προσπαθήσω να ζήσω όλες τις ευλογίες που μου έδωσε σήμερα ο Θεός. Οι ευλογίες δεν αποταμιεύονται. Δεν υπάρχει κάποια τράπεζα στην οποία μπορούμε να τις καταθέσουμε για να τις χρησιμοποιήσουμε όταν ξανασυμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Αν δεν επωφεληθώ από αυτά τα θεία δώρα, θα τα χάσω οριστικά.

Ο Θεός ξέρει ότι είμαστε καλλιτέχνες της ζωής. Μια μέρα μας δίνει σφυρί για να λαξεύσουμε αγάλματα, την άλλη μέρα πινέλα και χρώματα για να ζωγραφήσουμε έναν πίνακα ή χαρτί και μολύβι για να γράψουμε. Ποτέ όμως δεν θα καταφέρω να χρησιμοποιήσω σφυρί στον καμβά ή πινέλο σε ένα άγαλμα. Έτσι, ακόμα κι αν είναι δύσκολο, πρέπει να αποδεχτώ τα μικρά δώρα που λαμβάνω σήμερα, παρόλο που τα θεωρώ κατάρες επειδή ΠΟΝΑΩ ενώ η μέρα είναι όμορφη, ο ήλιος λάμπει και τα παιδιά παίζουν στον δρόμο. (...) Και τελικά, όπως λέει κι ένας Πέρσης σοφός, η αγάπη είναι μια αρρώστια από την οποία κανείς δεν θέλει να απαλλαγεί. Όποιος έχει προσβληθεί από αυτή δεν προσπαθεί να αναρρώσει κι όποιος υποφέρει δεν θέλει να θεραπευτεί."

Paulo Coelho.

(κάπως έτσι ευγνωμονώ, αποδέχομαι, απολαμβάνω, πονάω, υποφέρω, αντέχω...Σαγαπάω...με αυτές τις λέξεις, με άλλες, ή με καθόλου...)