Μου συμβαίνει όλο και συχνότερα...τα συναισθήματά μου και οι σκέψεις μου, σφιχταγκαλιασμένα στροφιλίζονται χορεύοντας βαθιά μου. Συνεπαρμένα από έναν εθιστικό ρυθμό άρνησης. Αρνούνται να φορέσουν λέξεις και να αναδυθούν σε κάποια επιφάνεια χαρτιού ή οθόνης. Δεν θέλω ν' αλλάξω κάτι από ότι συμβαίνει στη Ζωή μου...ούτε κι αυτόν τον ανώφελο εσωτερικό χορό μπορώ να σταματήσω. Γέρνω εντός μου, κλείνω τα μάτια, ανοίγω την ψυχή μου κι αφουγκράζομαι τον εαυτό μου....(Είναι ίσως παράξενο, μπορεί κι αστείο...μα Σε νιώθω πάντα πλάι μου, με λόγια ή χωρίς.)
"Παρόλο που ξέρω ότι μπορεί να έχω χάσει για πάντα την γυναίκα που αγαπάω, πρέπει να προσπαθήσω να ζήσω όλες τις ευλογίες που μου έδωσε σήμερα ο Θεός. Οι ευλογίες δεν αποταμιεύονται. Δεν υπάρχει κάποια τράπεζα στην οποία μπορούμε να τις καταθέσουμε για να τις χρησιμοποιήσουμε όταν ξανασυμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Αν δεν επωφεληθώ από αυτά τα θεία δώρα, θα τα χάσω οριστικά.
Ο Θεός ξέρει ότι είμαστε καλλιτέχνες της ζωής. Μια μέρα μας δίνει σφυρί για να λαξεύσουμε αγάλματα, την άλλη μέρα πινέλα και χρώματα για να ζωγραφήσουμε έναν πίνακα ή χαρτί και μολύβι για να γράψουμε. Ποτέ όμως δεν θα καταφέρω να χρησιμοποιήσω σφυρί στον καμβά ή πινέλο σε ένα άγαλμα. Έτσι, ακόμα κι αν είναι δύσκολο, πρέπει να αποδεχτώ τα μικρά δώρα που λαμβάνω σήμερα, παρόλο που τα θεωρώ κατάρες επειδή ΠΟΝΑΩ ενώ η μέρα είναι όμορφη, ο ήλιος λάμπει και τα παιδιά παίζουν στον δρόμο. (...) Και τελικά, όπως λέει κι ένας Πέρσης σοφός, η αγάπη είναι μια αρρώστια από την οποία κανείς δεν θέλει να απαλλαγεί. Όποιος έχει προσβληθεί από αυτή δεν προσπαθεί να αναρρώσει κι όποιος υποφέρει δεν θέλει να θεραπευτεί."
Paulo Coelho.
(κάπως έτσι ευγνωμονώ, αποδέχομαι, απολαμβάνω, πονάω, υποφέρω, αντέχω...Σαγαπάω...με αυτές τις λέξεις, με άλλες, ή με καθόλου...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου