Σε φυλάω σαν φως μέσα στη ψυχή μου.
Δική σου, η πρώτη μου σκέψη το πρωί
κι η τελευταία πριν κοιμηθώ...
Όταν πέσαμε πάνω σε κείνο τον τοίχο
είπα πως έτσι ήταν να γίνει
κι έφτιαξα φυλαχτό απ' ότι όμορφο μοιραστήκαμε
να σε φοράω πάνω στην καρδιά μου.
Πηγαινοέρχομαι στις όχθες της Ζωής μου
και νιώθω πάντα ευγνωμοσύνη,
για ότι βρήκα και για ότι έχασα.
Παλεύουν οι επιθυμίες μου με τα πιστεύω μου,
κι εγώ, πότε νικητής και πότε νικημένος,
καταφέρνω να χάνομαι στα όνειρά μου.
Μια μέρα, θα σταθώ για λίγο
στο ίδιο σημείο που συναντάς τα δειλινά σου,
εκεί, δίπλα στη θάλασσα που σου μιλά,
να ενώσω τη ματιά μου με τις εικόνες που κοιτάς,
να κρυφακούσω τους στοχασμούς
που σκορπάς στα κύματα.
Θα με χαιδέψει το ίδιο αγέρι που σε αγγίζει,
θα μαζέψω τους αναστεναγμούς
που δεν με αφήνεις να ακούσω...
κι ύστερα θα σου πω
πως μπορώ μια ακόμα ζωή να ζήσω
απλά αγαπώντας Σε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου