Τι να σου πω καρδιά μου που δεν νιώθεις ήδη; Αυτές οι αόρατες κλωστές που κρατούν δεμένες τις ψυχές μας καιρό τώρα, αυτές έφτιαξαν και το σκοινί που πάνω του ισορροπεί η ζωή μας. Από τον πόθο ως την άρνηση, από την ανάγκη ως την ελευθερία, από το "νιώθω" ως το "γνωρίζω", από το "θέλω να γίνω μαζί σου στάχτυ" ως τα "πρέπει μας", από το "μπορώ" ως το "ονειρεύομαι" , από το "ζω" ως το "υπάρχεις", όλα, είμαστε εμείς και θα είμαστε.
'Ενα μικρό πουλί έχει φωλιάσει μέσα στο στήθος μου, πες χελιδόνι, και μετρά τους χτύπους της καρδιάς φτεροκοπώντας. Τι κι αν το πονώ όσο με πονά, τι κι να του αφήνω μόνιμα τη πόρτα της ψυχής μου ανοιχτή κι όλο του λέω "πέτα!", τι κι αν έρχονται εκεί μέσα παγωνιές και ξεροβόρια, τι κι αν κάποιες εποχές το απειλούν χιονιάδες..... δεν φεύγει, μα ούτε και κουράζεται να θέλει...μένει εκεί και διαρκώς φτερουγίζει, στην καρδιά μου επάνω, εσένα σκαλίζει, και ξέρω πια, πως όσοι χειμώνες κι αν έρθουν, όσο κι αν όλα γύρω μας αλλάζουν,
πάντα θα φτεροκοπά στο στήθος μου, η αγάπη μου...για Σένα μοναχά Ψυχή μου, ο μόνος δρόμος για κάθε Άνοιξη, είναι αυτός που βαδίζω μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου