ανεξίτηλα

....κι έφτιαξα έτσι εδώ, μια μικρή είσοδο στην δική μου Ενδοχώρα, πάντα ανοιχτή, όπως άλλωστε όλες οι εισόδοι για Σένα, όπως ολόκληρo το Εγώ μου σε Εσένα....

σκέφτομαι......καλύτερα, αισθάνομαι! Νιώθω...Σε νιώθω!

Λένε τόσα πολλά γι' αυτή τη δύναμη της Σκέψης! Μα εγώ που σε σκέφτομαι τόσο πολύ, δεν τα πιστεύω πια। Στα όρια του "μοιραίου" μόνο εκεί, μπορώ να μας θυμηθώ! Αλλιώς θα ήμουν όπου είσαι...θα είχαμε "σχηματισθεί" ο ένας πλάι στον άλλον। Κατά κάποιον τρόπο συμβαίνει αυτό, αλλά φοβάμαι πως περικλείεται από τα όρια της Ενδοχώρας μου, του μυστικού εαυτού μου, από τον οποίο επινοήθηκες, και μέσα σε αυτόν, μόνο μαζί σου, υπάρχω! Θα υπάρξει άραγε ποτέ κάτι περισσότερο αληθινό από αυτήν την αίσθηση;

Πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε, όπως παλιότερα συνηθίζαμε...Με αυτόν το χρόνο που μας σπρώχνει στις άκρες της ζωής μας, πάει πολύς καιρός। Αν δεν είχα νιώσει πως καταλαβαίνεις, θα ήταν όλα μόνο ένα ονειροταξίδι μου....μια απόδρασή μου! Μα, με τις αποστάσεις που πάντοτε μας χώριζαν, τις άλλες διαστάσεις που οριοθετούσαν τις μορφές μας, χωρίς σχήμα, αλλά με υφή τόσο ανελέητα επιθυμητή, που έγινε πια συγκεκριμένη, ξέρω!

Πάντα ήξερα πως θα σε βρω...και δεν γίνεται πια να σε χάσω, ούτε μπορώ, ακόμα κι αν λογικά θέλω, να σε ξεχάσω! Βρίσκω τα χνάρια σου τα πρωινά έξω από το σπίτι μου. Νιώθω τα βράδυα την ανάσα σου στο λαιμό μου. Κάποιες φορές αισθάνομαι τα φιλιά σου. Βλέπω, τις περισσότερες φορές, με τα μάτια σου. Γαλάζια όλα! Κουβεντιάζω μαζί σου...σιωπηλά. Τόσο ρηχές οι λέξεις! που να χωρέσει τόση θάλασσα!

Εδώ που ναυάγησα ίσως να μη μπορέσεις να με βρεις...αλλά δεν πειράζει. Σε εκείνον το βράχο μεσοπέλαγα σκάλισα ένα "σαγαπώ" ανεξίτηλο, για Σένα μόνο.

http://www.youtube.com/watch?v=RoVTlb3xwTk

δίψα

σαν πηγάδι μοιάζει αυτό εδώ το μέρος Καταλήγει μέσα του το νερό από την υπόγεια πηγή σου, χαμένη κάπου στην γη της αθωότητάς σου Κι όλο ελπίζεις, ότι αυτοί που σε διψούν μια μέρα θα ανασύρουν το κουβά να πιουν και να σε ξεδιψάσουν...κι η στάθμη του νερού όλο κι ανεβαίνει , αστείρευτη η πηγή μας, αλλά γιατί σου φαίνεται πως ακόμα διψάς;

Πριν από μερικά λεπτά, υπέκυψες πάλι σε αρχέγονα ένστικτα κι ενώ, ολόψυχα εύχεσαι την επαλήθευση του ορισμένου, αόριστος επιπλέεις σας ξερόκλαδο και λερώνεις του άλλου την ικανοποίηση...............................

Κι όμως υπήρξε κάποτε ένα στόμιο που ένωνε την ανάγκη με το όνειρο, χάθηκε; Μήπως ο χαμένος είμαι μόνο εγώ; Διψώ.......

έστω για λίγο θάλασσα.....αλμυρή...να πλουμισθεί η δίψα μου....να ομορφύνει, κι εγώ μαζί της σαν πηγή της κι αποδοχή της...............

ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ

"...Τι κι αν κρατάς το χέρι μου;
Έχεις ήδη φύγει.
Τι κι αν μου μιλάς;
Τίποτα δεν ακούω।



Γέρνω στο στήθος σου σαν σε έρημη ξέρα












κι άρχισα κιόλας να ψάχνω την αγάπη αλλού.



Το δωμάτιο άδειασε, κρύωσε,
δεν το γεμίζεις άλλο, δεν το γεμίζω।

Ο κάβος μ' ένα αθόρυβο κουφό κύμα
ύπουλα λύθηκε।
Το μαύρο σκαρί λύθηκε।
Το μαύρο σκαρί κύλησε,
σε παίρνει στο μεταλλικό πέρα μιας νεκρής θάλασσας।
Με αντήλιο το χέρι μου στα μάτια,
από συνήθεια, στη συννεφιά,
χωρίς καθόλου ήλιο,
στέκομαι κι αποχαιρετώ τη ράχη σου
που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει।
Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς.
Παριστάνεις πως αποδέχθηκεςτον χωρισμό ετούτο।
Παριστάνω πως αποφάσισα στον χωρισμό ετούτο।

Έτσι, απο μια αξιοπρέπεια αναγκαστική,
















του πως διαλέγουμε,
του πως μοιραία δεν μας επιβάλλεται τίποτα,
του πως τη ζωή μας ότι θέλουμε την κάνουμε।
Κι αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει
την πιο βολική ώρα μες τα ζεστά δωμάτια
και με πετά έξω στους πέντε δρόμους,
στους πέντε ανέμους,
μ' ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό:

Να σ' αναζητώ, να μου ξεφεύγεις,
να σε ψάχνω,
να λέω για λίγο πως σε βρήκα...
και πάλι έξω, πάλι,
απ' την αρχή...."

από "Η ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ"
Μαρώ Βαμβουνάκη

Μεσοπέλαγα

Φύσηξαν οι αέρηδες της ζωής μου κι έφτασαν ως εδώ το σκαρί μου. Μεσοπέλαγα..

κι αγναντεύω τον εδώ χρόνο να αλλάζει μορφές στους ορίζοντες ολόγυρα..

Περνούν οι νύχτες κεντημένες αστέρια. Με κοιτά το μακρυνό μου και κάποιες στιγμές, με απειλεί το ανέφικτο, με τρομάζει το απέραντο..

κι άλλες φορές, σ΄ένα ακρογυάλι, απομεσήμερο, χωράει όλος ο κόσμος. Σε μια χούφτα από άμμο στιγμών, βρήκα κι εσένα.

Είπα: "βρήκα ότι ονειρεύτηκα !" κι έμεινα να βουλιάζω σ' ένα πλήρες κενό. Κοιτάζοντας απλά στον καθρέφτη της προσδοκίας μου..

Μα όταν πέφτοντας, με μάτωσαν κοράλια,-ή μήπως άστρα;- είπα "δεν μπορεί! Θα έχει κι άλλο.."

Γι' αυτό το "άλλο" ταξιδεύω ακόμα κι ακόμα.. ενώ με κοίταξαν πολλοί καθρέφτες από τότε, ακόμα δεν με είδα..

Γι αυτό ταξιδεύω, παντός καιρού, σε στεριές και θάλασσες, κι αφήνω τα όνειρά μου να σχεδιάζουν τους χάρτες μου..

"Φύσα αεράκι, φύσα με! μη χαμηλώνεις, φύσα με!"