σαν πηγάδι μοιάζει αυτό εδώ το μέρος Καταλήγει μέσα του το νερό από την υπόγεια πηγή σου, χαμένη κάπου στην γη της αθωότητάς σου Κι όλο ελπίζεις, ότι αυτοί που σε διψούν μια μέρα θα ανασύρουν το κουβά να πιουν και να σε ξεδιψάσουν...κι η στάθμη του νερού όλο κι ανεβαίνει , αστείρευτη η πηγή μας, αλλά γιατί σου φαίνεται πως ακόμα διψάς;
Πριν από μερικά λεπτά, υπέκυψες πάλι σε αρχέγονα ένστικτα κι ενώ, ολόψυχα εύχεσαι την επαλήθευση του ορισμένου, αόριστος επιπλέεις σας ξερόκλαδο και λερώνεις του άλλου την ικανοποίηση...............................
Κι όμως υπήρξε κάποτε ένα στόμιο που ένωνε την ανάγκη με το όνειρο, χάθηκε; Μήπως ο χαμένος είμαι μόνο εγώ; Διψώ.......
έστω για λίγο θάλασσα.....αλμυρή...να πλουμισθεί η δίψα μου....να ομορφύνει, κι εγώ μαζί της σαν πηγή της κι αποδοχή της...............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου