ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ

"...Τι κι αν κρατάς το χέρι μου;
Έχεις ήδη φύγει.
Τι κι αν μου μιλάς;
Τίποτα δεν ακούω।



Γέρνω στο στήθος σου σαν σε έρημη ξέρα












κι άρχισα κιόλας να ψάχνω την αγάπη αλλού.



Το δωμάτιο άδειασε, κρύωσε,
δεν το γεμίζεις άλλο, δεν το γεμίζω।

Ο κάβος μ' ένα αθόρυβο κουφό κύμα
ύπουλα λύθηκε।
Το μαύρο σκαρί λύθηκε।
Το μαύρο σκαρί κύλησε,
σε παίρνει στο μεταλλικό πέρα μιας νεκρής θάλασσας।
Με αντήλιο το χέρι μου στα μάτια,
από συνήθεια, στη συννεφιά,
χωρίς καθόλου ήλιο,
στέκομαι κι αποχαιρετώ τη ράχη σου
που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει।
Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς.
Παριστάνεις πως αποδέχθηκεςτον χωρισμό ετούτο।
Παριστάνω πως αποφάσισα στον χωρισμό ετούτο।

Έτσι, απο μια αξιοπρέπεια αναγκαστική,
















του πως διαλέγουμε,
του πως μοιραία δεν μας επιβάλλεται τίποτα,
του πως τη ζωή μας ότι θέλουμε την κάνουμε।
Κι αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει
την πιο βολική ώρα μες τα ζεστά δωμάτια
και με πετά έξω στους πέντε δρόμους,
στους πέντε ανέμους,
μ' ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό:

Να σ' αναζητώ, να μου ξεφεύγεις,
να σε ψάχνω,
να λέω για λίγο πως σε βρήκα...
και πάλι έξω, πάλι,
απ' την αρχή...."

από "Η ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ"
Μαρώ Βαμβουνάκη