ώρες...

ώρες, που χάνομαι στη θάλασσα της ύπαρξης σου,
ώρες, που βρίσκομαι βαθιά στον εαυτό μου,
ώρες που θυμάμαι να ξεχάσω...



ώρες μου χρωματιστές που κρύφτηκαν
σ' έναν φθινοπωρινό Απρίλη,
ώρες που δραπετεύω από τον εθισμό
που κρύβεται σε κάθε συνήθεια...

εδώ είναι Αττική...φαιό νταμάρι

...αλλά εγώ...

" με μια πιρόγα, θα φεύγω και θα γυρίζω,

τις ώρες που αγριεύει η βροχή,

στη γη των Βησιγότθων θ' αρμενίζω...."

http://www.youtube.com/watch?v=0Z2Pem8x83U

κι όλα τα λοιπά...δικά μου, στο κέντρο της καρδιάς μου.

φωτογραφία

με κοιτάς...

κι αναρρωτιέμαι ασάλευτος,

ως πότε;...ως πού;...

κι έρχεται μέσα μου τ΄απέραντο

γκρεμίζοντας του χρόνου τ' αναχώματα.

.........................................

Συνεχίζω ν' αναρρωτιέμαι...

ως πότε; ως πού;

σαν ανόητος, βαθιά μου πιστεύω

σ' ένα Σύμπαν πεπραγμένο,

δομημένο κι αδιάλλακτο.

Ψηλαφώ κάθε στιγμή,

τα όρια της αντοχής μου.

Ένας ορίζοντας που αιχμαλωτίστηκε σε μια στιγμή...

Στιγμιότυπο που χαράχτηκε

στη μία της ψυχής μου απεικόνηση.

Ένα χαμόγελο,

δυο φτερά ανοιχτά στο γαλάζιο,

τα χέρια απλωμένα στην Αγάπη,

η Ζωή παντού,

στο φως και στο σκοτάδι,

κι Εσύ...

ένας φάρος σιωπηλός κι ακίνητος

στα ταξίδια της ψυχής μου,

στα, από Εσένα ως πέρα

...αγύριστα..

...

σαν τον χρόνο που κυλά και χάνεται...

σαν το "εδώ" , που δεν στέκεται....

απέραντα σαγαπώ!

κι αν δεν χωρώ σαν άνθρωπος στο αιώνιο,

σαγαπώ σαν θάλασσα...

απέραντα.............................................................

Μη περιμένεις να πω "κουράστηκα". Γράφω πάνω στη καρδιά με μολύβι....

Λιώνει συχνά η μύτη του και χαράζεται το χαρτί από το ξύλο, επώδυνα, μα συνεχίζω να γράφω...με μολύβι.

Όχι με την ασφάλεια μιας γομολάστιχας, αλλά με την δύναμη της αφής , που φωλιάζει στ' ακροδάκτυλα. Σαν χάδι παρατεταμένο, θολώνουν με το πέρασμά του, τα γραμμένα μας...

Σαν τη σκιά που μένει στα δάχτυλα, μένεις κι εσύ στην δική μου ιστορία...και με πονάς, όσο πονάει το χαρτί που μόνο το περίγραμμα των λέξεων που μέσα του απλώθηκαν, αντέχει... 'Ετσι...

Όπως γεννάει η νύχτα το πρωί, με ένα "αχ" πορτοκαλί!

Έτσι...

Όπως ένα ταξίδι ξεκινά, χωρίς ποτέ να προσπερνά,

..Εσένα!...Ψυχή μου.

επιζείς

Επι-ζείς εντός μου σαν γλυκό όνειρο
που δεν έτυχε να μάθει πως είναι μόνο όνειρο,
ίσως κι απατηλό.
Στέλνω συχνά στρατούς αναστολές,
πολλές ρεαλιστικές αμφιβολίες,
να σε βρουν, να σε εξοντώσουν,
μα μόνοι οι στρατοί κακοποιούνται
κι ώσπου να ξημερώσει ξανά,
έχουν συνθηκολογήσει ηττημένοι.
Εσύ επιζείς...αλώβητο.
Κάποτε ήρθε και το εγώ μου πάνοπλο,
αποφασισμένο με κυνισμό να σε εκμηδενίσει.
Σε χτύπησε ανελέητα
με προσβολές και θεωρίες πραγματιστικές.
Το αφόπλισες με ριπές ουτοπίας.
Έπειτα το έκαμψες με φτερωτές χίμαιρες
κι εντελώς αποδυναμωμένο
το άφησες να αναρρώνει σε ανέφικτους ορίζοντες.
Λίγο πριν την χαραυγή
στέλνω τη συνείδησή μου
να υψώσει γύρω σου τείχη ηθικής
μα τότε εσύ βγάζεις φτερά
και πετάς ψηλά
αποφεύγοντας κι αυτές ακόμα
τις καταιγίδες πρέπει.
Σε είδε προχθές το υποσυνείδητο μου
να γράφεις με κόκκινο σπρέυ
στον τοίχο της λογικής μου
"είμαι εγώ που κρατώ την Ψυχή σου"
και πανικόβλητο κρύφτηκε βαθιά μου
στις αποικίες παράλληλης ζωής
που χτίζεις εντός μου τις νύχτες..
Απόψε θα υψώσω στον ιστό πανό
αναρτημένη ζωγραφιά το σαγαπώ μου
όνειρό μου παντοτινά απατηλό
και μαγικό μου..

"φυγή"

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
με όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Γεώργιος Σεφέρης

αφιερωμένο...ξέρεις Εσύ.

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,

έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»

Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της

έναν κόσμο άδειο από ‘σένα.

Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,

ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,

όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,

ήταν που αργούσες ακόμα,

κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,

δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο

ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά

-Θυμάσαι;-

Μου άπλωσες τα χέρια τόσο

τρυφερά

σαν να με γνώριζες χρόνια.

Μα και βέβαια με γνώριζες.

Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου

είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Τάσος Λειβαδίτης

"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας "

(αφού οι εκβολές των λέξεων μπλοκάρονται από αμετακίνητα πρέπει, δανείζομαι λόγια ειπωμένα και λατρεμένα για να σου πω...κάτι μικρό απ' όλα όσα για σένα νιώθω...ψυχή μου.)

αν ξέρεις πως υπάρχει μια όαση...

"...Παρηγοριέμαι στη σκέψη πως αν είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για τα αισθήματά μας δεν γίνεται να έχουμε ευθύνη. Πως στο κάτω-κάτω έκανα τη θυσία μου κι έχει κι αυτό μια αξία. Το να είσαι "ενάρετ-ος/η" όταν κανείς πειρασμός δεν σε δοκιμάζει, είναι μια επιτυχία ανώδυνη, ρηχή. Ενώ τώρα...! Τώρα που με φέρανε σε πηγή ολόδροση, σε όαση, γύρισα τη πλάτη κι έφυγα. Χωρίς να σκύψω και να πιω επέστρεψα στην έρημο Ταρ που θα είναι πια η ζωή μου κοντά τ-ου/ης.


Τυχεροί όσοι ταγμένοι να ζουν σε έρημο δεν γνωρίζουν που πέφτει μια όαση. ΕΓΩ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΚΙ ΕΝΙΩΣΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΤΗΝ ΞΗΡΑΣΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Και διάλεξα την ξηρασία για πάντα (;)."


Μ. Βαμβουνάκη
--------------------------------------------------------------------------------------------
θαυμαστό το πως "άλλοι" μιλούν κάποιες φορές για σένα ή για μένα...για εμάς.

ένα "κομματάκι" από όλα τα χθες

ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!!

Στίχοι: Κώστας Τουρνάς
Μουσική: Κώστας Τουρνάς
Πρώτη εκτέλεση: Stavento

Πέρασε καιρός όλα είναι αλλιώς μα εγώ σε σκέφτομαι
Στα βράδια μου τα κρύα τ`αστέρια κοιτάω μιλώ για σένανε
Άρχισα παραμιλάω τους τοίχους χτυπάω σκέφτομαι για`μάς
Στης μοναξιάς μου την τρέλα σου φωνάζω έλα μα δεν απαντάς
Η φλόγα καίει ακόμα το στεγνό μου το στόμα ψάχνει τα χείλη σου
Που τόσο μου έχουν λείψει δεν έχεις εκλείψει βρίσκεσαι παντού
Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ
Φωτεινέ μου ήλιε σύννεφο λευκό μου κι`άπιαστο όνειρο
Για σένα τραγουδώ τον ουρανό εκλιπαρώ να σε φέρει εδώ
Λίγο να μ`αγγίξεις η να με χαιδέψεις με τα μάτια σου μωρό μου
Που τόσο θέλω να δω γι`αυτά που μόνο ζω για τα παλάτια σου
Κι`αν μείνει έτσι όπως είναι η κατάσταση κι`εσυ αν δε μ`ακούς
Θα κλείσω πάλι τα μάτια μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού
Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ

περιπλανώμενοι στην έρημο

Όλα αλλάζουν...
από τόπο σε τόπο,
από στιγμή σε στιγμή,
από εσένα σε μένα.
Παράλληλα,
μέσα μου όλα μένουν ίδια...
από εμένα για σένα,
από δω ως εκεί,
από κάποια στιγμή σε μια Αρχή,
ως το τέλος του χρόνου.
Ακούω πως στο μέλλον
θα μεγαλώσουν
οι θάλασσες και οι έρημοι.
Δεν υποκρίνομαι
πως δεν τρομάζω,
κι ίσως κάνω μόνο λάθη,
αλλά (φευ! ή ευτυχώς!)ελπίζω!
όλο και πιο εύκολα πιστεύω.
Γι' αυτό σου λέω ψυχή μου,
Εσύ να μην λυπάσαι!
Σου φυλάω αιώνια
μια όαση/νησί στο κέντρο της ψυχής μου.
Ακόμα κι αν οι μέρες
μοιάζουν με κόλαση
στις ερήμους των καιρών μας,
ακόμα κι αν οι νύχτες
περνούν σαν κύματα
στα πελάγη της ύπαρξης μας,
εσύ να θυμάσαι
πως εγώ σ'αγαπώ
κι ίσως αυτό μονάχα,
να είναι αρκετό
ακόμα και γι' αυτόν
τον τόσο δύσκολο καιρό...

υ.γ. αυτό το τραγούδι δεν το είχα ξανακούσει
έβαλα τα λόγια σου ως "δόλωμα"
το ψάρεψα και μ' αρέσει..
μη μου λυπάσαι μάτια μου.

Χαιρετισμοί & εγώ για δύο

Μουσική Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Νίκος Κουρουπάκης

Χαιρετισμοί

Όπου πατάς να ρίχνεις
μάτια μου φως να πατώ
κι όπου κοιτάς να δείχνεις
μάτια μου για να κοιτώ

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών

Να 'ναι γλυκά τα ξένα
μάτια μου κι ας μ' αρνηθείς
παρά σκληρή για σένα
μάτια μου να είναι η γης

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών.



----------------------------------------------------------------------------------------------

η σκέψη μου είναι μαζί σου
γι' αυτό κρύβω τα λόγια μου
για να μη με προδώσουν...
Δεν αγαπώ εσένα,
την Αγάπη αγαπάω
μα εκείνη επιμένει
να αγαπά εσένα...

"δρόμος & άλλος δρόμος"

με το πιο όμορφο χρώμα

Τον ρώτησε:"Είσαι άγγελος;"
Της είπε: "Είμαι Αγάπη!"
Από τότε περπατούν
στο ίδιο μονοπάτι.
Πανσέληνες οι νύχτες τους,
αστέρια τα φιλιά τους,
ο Ουρανός είναι "ανοιχτός"
μέσα την αγκαλιά τους.
Τον ρώτησε:"Μήπως είσαι

ευχή που έγινε Αληθινή;"

Της είπε:"Είμαι προσευχή

που ψιθυρίζει η Ψυχή."

Κάθε τους χαμόγελο,

στο δικό τους όνειρο,

κάθε "τώρα" και "χθες"

με αστερόσκονη βάφει

τις στιγμές μαγικές.

Στων χειλιών τους τις άκρες

χίλιοι πόθοι αντάρτες,

αντιστέκονται ακόμα,

κάτι χτίζουνε χρόνια

με της πίστης το χώμα.

Στρατιώτες τα λάθη,

πολεμούνε τα πάθη

και κανείς δεν θα μάθει

πως για πάντα θα ζει

η δική τους Αγάπη.

Σαν λουλούδι θ' ανθίζει

στης ζωής τους τις άκρες.

Θα το λένε τραγούδι

στους δρόμους οι μπάντες.

"σαγαπάω ακόμα!

με το πιο όμορφο χρώμα

στο μυαλό ζωγραφίζεις

μόνο όμορφες σκέψεις.

Τα όνειρά μου φωτίζεις,

τα σκοτάδια σκορπίζεις,

με κρατάς απ' το χέρι

η καρδιά μας το ξέρει,

ότι η μοίρα κι αν φέρει

στον δικό μας τον κόσμο

κατοικεί καλοκαίρι

και ποτέ δεν θα δύσει

του έρωτά μας τ' αστέρι."

Σαγαπάω ακόμα...

με το πιο όμορφο χρώμα!