...αλλά εγώ...
" με μια πιρόγα, θα φεύγω και θα γυρίζω,
τις ώρες που αγριεύει η βροχή,
στη γη των Βησιγότθων θ' αρμενίζω...."
κι όλα τα λοιπά...δικά μου, στο κέντρο της καρδιάς μου.
skip to main |
skip to sidebar
Ορίζοντας πλησίον.
...τα όμορφα είναι μόνο όμορφα...
...μη χαμηλώνεις, φύσα με....
ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ
Επεκτείνομαι και βιώνω παράνομα σε περιοχές που σαν υπαρκτές δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκεί σταματώ κι εκθέτω τον καταδιωγμένο κόσμο μου, εκεί τον αναπαράγω με μικρά κι απειθάρχητα μέσα, εκεί τον αναθέτω σ' έναν ήλιο χωρίς σχήμα, χωρίς φως, αμετακίνητο, προσωπικό μου. Εκεί συμβαίνω.
Κάποτε όμως , παύει αυτό. Και συστέλλομαι, κι επανέρχομαι βίαια (προς καθησυχασμόν) στην νόμιμη και παραδεκτή περιοχή, στην εγκόσμια πίκρα. Και διαψεύδομαι.
Κ. ΔΗΜΟΥΛΑ
AN Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ
και καλοσώριζε τα όνειρά μας...
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...
Αν στη προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε...
...........................................
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες...
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του Ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Αν...Αν...
Αν ήταν όλα...αλλιώς!
Μα τότε, πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
Αλκυόνη Παπαδάκη
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...
Αν στη προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε...
...........................................
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες...
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του Ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Αν...Αν...
Αν ήταν όλα...αλλιώς!
Μα τότε, πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
Αλκυόνη Παπαδάκη
σε μια στροφή
Ορίζοντας πλησίον.
EK ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ
Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις. Του χαμού πάντοτε είναι ιδιοκτήτης ο καιρός, κι εμείς σχεδόν σοφοί αλλά ως γέροντες, που ο ύπνος μας μαθαίνει ολόκληρους απ' έξω. Μας αποστηθίζει. Το εικοσιτετράωρό μας είναι μια συνεχής ανάκριση. Είναι χρόνια τώρα που περιμένω μια απόφαση. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει τίποτε. Κάθε καθρέφτης έχει κι από ένα δικό του είδωλο που μόλις πάω να κοιταχτώ με αλλοιώνει. Κατά λάθος μαθαίνει κανείς και μυστικά που περνούν για αλήθεια. Μολονότι τόσο εκτεθειμένη στο φως δεν ξεβάφει.
Οδυσσέας Ελύτης
στο φως...........
...τα όμορφα είναι μόνο όμορφα...
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2012
(23)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
-
►
2010
(22)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
▼
2009
(107)
- ► Δεκεμβρίου (14)
-
▼
Νοεμβρίου
(13)
- ώρες...
- εδώ είναι Αττική...φαιό νταμάρι
- φωτογραφία
- απέραντα.............................................
- επιζείς
- "φυγή"
- αφιερωμένο...ξέρεις Εσύ.
- αν ξέρεις πως υπάρχει μια όαση...
- ένα "κομματάκι" από όλα τα χθες
- περιπλανώμενοι στην έρημο
- Χαιρετισμοί & εγώ για δύο
- "δρόμος & άλλος δρόμος"
- με το πιο όμορφο χρώμα
- ► Σεπτεμβρίου (17)
Πληροφορίες
- αεράκι
- στον αέρα, ταξιδεύοντας
- φυσάει μέσα μου κι εκτός μου. πότε δροσίζει, πότε γκρεμίζει. γλυκά που σπέρνει! σκληρά θερίζει. σκέψεις κι ονείρατα στα πέρατα σκορπίζει...
λίγο ακόμα...
από το "Μυθιστόρημα"
...Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε τον φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα
ούτε τον φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια
ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.
Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού της άλλης τρικυμίας.
Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα τη μοναξιά,
δεν γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή...
...Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,δεν έχω άλλη συντροφιά.Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρικαι γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου....
...Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι όταν χαμηλώνουν τ' άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού θα με παρασύρουν;Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων....
...Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουντα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα,να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα...
Γ. Σεφέρης
ούτε τον φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα
ούτε τον φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια
ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.
Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού της άλλης τρικυμίας.
Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα τη μοναξιά,
δεν γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή...
...Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,δεν έχω άλλη συντροφιά.Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρικαι γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου....
...Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι όταν χαμηλώνουν τ' άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού θα με παρασύρουν;Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων....
...Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουντα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα,να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα...
Γ. Σεφέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου