29/3/10

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ



ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναιτιο δακρυ
ανατελλοντας αργα στα ωραια ματια
των παιδιων που κρατιουνται χερι-χερι
των παιδιων που κοιταζουνται και δε μιλιουνται.

Των ερωτων το τραυλισμα πανω στα βραχια
ενας φαρος που εκτονωσεν αιωνων θλιψη
το τριζονι το επιμονο καθως η τυψη
και το μαλλινο ερημο μεσα στ' αγιαζι
Ο στυφος μες στα δοντια επιορκος δυοσμος
δυο χειλη που αδυνατο να στερξουν - και ομως
το "αντιο" στα τσινορα που λιγο λαμπει
και μετα ο για παντοτε θολος κοσμος
Το αργο και βαρυ των καταιγιδων οργανο
στην καταστραμμενη του φωνη
ο Ηρακλειτος των φονιαδων
η αλλη πλευρα η αθεατη
το μικρο "γιατι" που εμεινε αναπαντητο
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χερι που επιστρεφει
απο φονο φριχτον και τωρα ξερει
ποιος αληθεια ο κοσμος που υπερεχει



ποιο το "νυν" και ποιο το "αιεν" του κοσμου :
ΝΥΝ το αγριμι της μυρτιας Νυν η κραυγη του Μαη
ΑΙΕΝ η ακρα συνειδηση Αιεν η πλησιφαη
Νυν νυν η παραισθηση και του υπνου η μιμική
Αιεν αιεν ο λογος και Τροπις η αστρικη
Νυν των λεπιδοπτερων το νεφος το κινουμενο
Αιεν των μυστηριων το φως το περιιπταμενο
Νυν το περιβλημα της Γης και η Εξουσια
Αιεν η βρωση της Ψυχης και η Πεμπτουσια
Νυν της Σεληνης το μελαγχρωμα το ανιατο
Αιεν το χρυσοκυανο του Γαλαξια
των λαων το αμαλγαμα και ο μαυρος Αριθμος
Αιεν της Δικης το αγαλμα και ο μεγας Οφθαλμος
Νυν η ταπεινωση των Θεων
η σποδος του Ανθρωπου Νυν.
Νυν το μηδεν και
ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !
Ο. Ελύτης
(απόσπασμα)



''AΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

κάθε Γολγοθάς

αφού οδηγεί στην Ανάσταση...

"...Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και

Ζωή του μέλλοντος αιώνος...Αμήν."





21/3/10

"Χωρίς""το μύνημα""η στιγμή Των Αρχαγγέλων"


"Χωρίς να σε βλέπω"

Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλώ,
χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά από το βήμα σου, χωρίς..-πόσο γυμνός ακόμα θά 'θελες να μείνω; Μη με πιστεύεις. Σε τίποτα μη με πιστέψεις. Κι όταν εντάσω τις στιγμές στα σίγουρα τα σχήματά μου, όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου, ότ
αν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα, μη με πιστεύεις-κι όμως σου λέω την αλήθεια. Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.
Τίτος Πατρίκιος

"Το μύνημα"

Σε γνώρισα ναυαγός σε μια μεγάλη πόλη
που οι άνθρωποι περνούν και χάνοντα
ι με μια βουή ωκεανού. Κι ήταν σαν θαύμα το πως βγήκαν καινούργια λόγια από το στεγνό μου σώμα. Τ' απόθεσα χωρίς καμιά εγγύηση παράλογα σ' ένα μπουκάλι και τό 'ριξα στην άσφαλτο. Ήξερα πως δεν βρισκόμουν πια στην πρώτη μου νιότη κι η σύνεση γινόταν μια πολυτέλεια δυσβάσταχτη.
Τίτος Πατρίκιος


"Η στιγμή των Αρχαγγέλων"


Να τελειώνει η μέρα και να περιμένουν
στίχοι άγραφτοι όπως το φως πίσω απο τα τζάμια,
χαμένοι φαντάροι σε ξένους δρόμους μ' ένα καθρεφτάκι στην απάνω τσέπη και φυλαχτό στην θέση της καρδιάς. Α, η άσπρη κιμωλία στα μικρά δάκτυλα κι ο αβέστης στα πεζούλια χρωματισμένος από τα γεράνια και τα βασιλικά κι οι φωνές τις νύχτες στα βουνά καλοκαιριάτικα συνιάλο για να φύγω... Κι εσύ να υπάρχεις πάντα! Χωρίς λύπη, χωρίς στεναγμό, ξέροντας πως δεν τελειώνει η μέρα ποτέ όσο ορίζει τη ζωή μας η στιγμή, ταξιδεμένη στα πέλαγα με την δικαιοσύνη όλων των Αρχαγγέλων δική μας.
Νίκος Καρύδης.

18/3/10

Είσαι μεσ' την καρδιά μου


Κόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μεσ'την καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου

Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
Άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει

Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι

Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις

Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
Άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα

Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία & Δημήτρης Ζερβουδάκης


Δεν θέλω να σ' αφήσω, ούτε να σε κρατήσω!
Έτσι κι αλλιώς Υπάρχεις στην ψυχή μου.
Θέλω να έρχεσαι κι ας μη με θυμάσαι.
Έτσι κι αλλιώς ότι ονειρεύομαι για πάντα θά 'σαι.

12/3/10

Πού να πάω "χωρίς";



Με τα φτερά της Χίμαιρας έφτασα ως εδώ.
στην αγκαλιά της Ουτοπίας θέλω να μείνω.
Με το βλέμμα της ψυχής χαράζω (για Σένα)
γραμμή νοητή. "Ορίζοντα" την είπα,
μπλε το χρώμα (κώδικας για το απέραντο
και το ονειροπόλο).

Πριν και μετά...
Ατελείωτο παρόν!

Πέρασα, καιρό τώρα, του Ορίζοντα τη γραμμή.
με την σκέψη να χορεύει άναρχα
στης καρδιάς τους ρυθμούς,
άχρονα ζω μαζί Σου
στην ενδοχώρα των ονείρων μου.

Όπως "μας" ονειρευόμουν, έτσι "μας" βλέπω!
Όπως "μας" ονειρεύομαι, έτσι ζω!

Λείπει όμως- κάποιες στιγμές-
ο άνεμος για το ταξίδι μου...
Στέκομαι τότε, κουκίδα στην ασάλευτη θάλασσα,

ασάλευτος κι εγώ.
Που να πάω "χωρίς";
Όσπου... ανασαίνεις!
Ανοίγω πανιά και σαλπάρω ξανά...
Στην σκέψη Σου, να έρθω κοντά...






9/3/10

"όσο υπάρχει ουρανός"



Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός-Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Άλμπουμ: Σαν των ανθρώπων τις φωνές

Πες ότι είδα μια λάμψη
Πες μ' οδήγησε μια αστραπή
Κι όλα γύρω μου έχουν αλλάξει
Κι απ' το τέλος γυρνώ στην αρχή
Πες μ' οδήγησε μια αστραπή
Όπου κι αν πας να θυμάσαι
Όσο υπάρχει ουρανός να πετάς
Όσο υπάρχει ζωή μη φοβάσαι
Θα 'χεις λόγο για να ξεκινάς
όσο υπάρχει ουρανός να πετάς
όταν μου φεύγει το θάρρος
Σε θυμάμαι να χαμογελάς
Το χαμόγελο γίνεται φάρος
Και τη βάρκα μου εσύ οδηγάς
Σε θυμάμαι να χαμογελάς

-----------------------------------------------------------------------------------
τι όμορφο τραγούδι! κι όλα τα "όμορφα" σου τ' αφιερώνω...πάντα & για πάντα!

4/3/10

λίγο όνειρο ακόμα

Όταν θέλω να σε δω, σηκώνω το βλέμμα ψηλά
και σε κοιτάζω κατάματα.
Ότι θέλω να σου πω, το σκορπίζω στην θάλασσα.

Δεν μπορώ τίποτε άλλο να κάνω παρά να σε νοσταλγώ
εδώ στην ξενιτιά του ανέφικτου.

Αφήνω τις νύχτες σημάδια στ΄αστέρια να μη χαθείς
κι έτσι πάντα ξημερώνεις στο μαξιλάρι μου.

Στη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα των καιρών μας
αντίδοτο η ύπαρξή σου.
Και μόνο που υπάρχεις, ανθίζουν οι έρημοι.
Πίνω απ' την θύμησή σου και ξεδιψώ.

Λείπεις....