κατάματα στο βλέμμα σου κοιτάζω τ΄ όνειρό μου

Ανάμεσα στα λόγια σου
και στο δικό σου πόθο
ΠΩΣ ΜΕ ΖΗΤΑΣ ΠΩΣ Μ' ΑΓΑΠΑΣ
το βλέπω και το ΝΙΩΘΩ.

Φιλί φιλί σ ανάστησα
μεσ στης καρδιάς το αίμα
και απ τη ζωή πήρες ζωή
μεσ στης ζωής το ψέμα.

Κατάματα στο βλέμμα σου
κοιτάζω τ όνειρό μου
ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ Μ' ΑΓΑΠΑΣ
ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ.

Δικό μου το παράπονο

δικό μου και το όνειρο

"μες της ζωής το ψέμα..."

Δεν θα γυρίσω...

αλλά,

δεν θα εγκαταλείψω

και την αίσθηση...

'Οπου κι αν βρεθώ

"θα σε πεινώ, θα σε διψώ

και θα σου δέομαι.."

Ίσως το όνειρο να είναι απατηλό

αλλά είναι δικό μου.

Ήξερα, και γι' αυτό

δεν ζήτησα κάτι...

μόνο μια ΑΛΗΘΙΝΗ στιγμή..

(τι είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα;)

Πήρα πολύ περισσότερες...

(και νιώθω ευγνωμοσύνη)

... ήταν "πολύ"

πολύ για μένα...

----------------------------------

"Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου απο μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, ΤΩΡΑ!, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο..."

αγάπη μου άξιον εστί

http://www.youtube.com/watch?v=taArDkuojhc


Μη ψάχνεις τι αισθάνομαι
ποιούς άνεμους παλεύω
μη με ρωτάς που χάνομαι
σε ποιες ελπίδες πιάνομαι
ποιούς δρόμους ταξιδεύω

Μη ψάχνεις αν πικραίνομαι
σε δειλινά δικά μου
σε ποιά βροχή θα βρέχομαι
κι αν πάντα θα σε δέχομαι
βαθειά στα μυστικά μου

Αγάπη μου "άξιον εστί"
στης μοναξιάς την κουπαστή
θα ζω για τη ζωή σου
κι ας ήταν θέλημα Θεών
στο όρος να βγω των ελαιών
να πάρω το φιλί σου

Μη ψάχνεις το ποιός έφταιξε
εγώ για όλα φταίω...

ανα_παυση

αγάπη μου,

η ψυχή μου στο πλάι σου

αποθέτει τα όπλα της...

και γυμνή, ανυπεράσπιστη,

μα και συγχρόνως, άτρωτη,

ξαποσταίνει στο ίσκιο σου...

Σαν έτοιμη για τα πιο ψηλά της πετάγματα...

κάπου κρύβεται η αγάπη

Έτσι οι μέρες περνούν...

τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς...

όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς..

μα κάπου κρύβεται η Αγάπη...

κι εσύ την ακούς...

μέσα μου...

...όλα είναι αλλιώς...αλλιώτικα

Συνέχεια σου γράφω...

επιστολές ανεπίδοτες,

όπως τότε

που ήμουν παιδί

και νικούσα μονάχος μου..Δράκους.

...γινόμουν ήρωας...

απλά πολεμώντας.

(ακόμα πολεμώ κι ας άλλαξαν οι αιτίες

κι ας μη νικάω πια...κερδίζω όμως

μια ακόμα χαρακιά στο σπαθί μου..)

Τότε...που όλα είχαν σημασία...

Γιατί ήταν απλά

κι εγώ τα έβρισκα..υπέροχα!

Παραπάνω από εμένα...

ανένταχτα.

Ένα βλέμμα, ένας ψίθυρος,

μια λάμψη...

κι ένα παραμύθι

ξεκινούσε ταξίδι.

Μια κούνια...χρώματα...

κι εγώ να αιωρούμαι

στα χείλη του αφηγητή...

σαν γερασμένη κάμπια,

νεογέννητη πεταλούδα,

στον ιστό της αράχνης.

....το αντίθετο να γίνεται

συμπληρωματικό..

στη μέση της ζωής

μορφή ασχημάτιστη....

υ.γ. Τι λέω Θεέ μου;

"έφυγα" και κάποιος

πίσω μου γράφει...αλλιώτικα.

στάλες

σου αφήνω εδώ...

μια στάλα από το κόκκινο

που μένει από τον χειμώνα

όταν φεύγει ματωμένος...

και λίγες στάλες μπλε

που έσταξαν χθες

από του ουρανού ένα όνειρο....

καλημέρα δική σου

Κάθε χαραυγή χαρίζω ένα μικρό κομμάτι χθες στη ζωή που με ακολουθεί.

Κάθε ξημέρωμα ανατέλλει μαζί με την μέρα η ελπίδα πως κι αυτό το σήμερα

στολίδι θα γίνει στης ψυχής μου το πριν

Ρίξε φως...κι άσε μαζί να στάξει και λίγο από τα όνειρα

της περασμένης νύχτας έτσι για να μη ξεχνώ πως

όλα ένα γίνονται στο βάθος του ορίζοντα..

Άσε με έπειτα εκεί στο μικρό μου σημείο στη άκρη των καιρών

να πιστεύω πως μπορώ να απλώνω την σκέψη ως την

δική σου καλημέρα...κάθε μέρα

Μια άνοιξη μικρή

Μια άνοιξη μικρούλα κρυφοκοιτάζει από τ' ανοιχτά παράθυρα.
Κάποιοι την μαλώνουν που βιάζεται.
-Δεν είσαι έτοιμη ακόμη!
Εκείνη γελά και τρέχει
ανεμίζοντας τις χρυσοκόκκινες μπούκλες της στον ορίζοντα
Τα πουλιά παίρνουν το γέλιο της και πλέκουν τραγούδια
Δεν ξέρω, μα νομίζω πως ένα αηδόνι κρύβεται
στα δένδρα κάτω από τον δρόμο, πάνω από τη θάλασσα
τραγουδά κάθε απόβραδο και μαγεύει
περιπλανώμενους έρωτες.

Αλλάζω σπίτι...αλλάζει κι η εποχή
θα μου λείψει το παγκάκι που ονειρεύτηκα πως σε συνάντησα
μα θα έρχομαι και θα σε βρίσκω.
"...μια θάλασσα μικρή,
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί..
μια θάλασσα μικρή,
στο χάδι, στο τραγούδι
στο κάθε σου φιλί..
μια θάλασσα μικρή,
πικρά σ΄αποχαιρέτησε
σε περιμένει..
μια θάλασσα μικρή..."



Δεν λέω πως δεν είναι όλα δύσκολα,
μα φαίνεται πως μου αρέσει ο αγώνας.
'Ισως τελικά η μόνη δικαίωση να είναι η δυνατότητα,
σε όποια άκρη κι αν βρίσκομαι,
να αισθάνομαι ότι μέσα μου υπάρχει
ζωντανό, αλώβητο και παρήγορο...δύναμη (και φαντασία)!

Η ψυχή μου βρίσκει τον τρόπο να αντιστέκεται
χαμογελώντας στα όμορφα τριγύρω.
Είναι γνωστό πως στα απλά και στα χαρισμένα
κρύβεται το θαύμα της ζωής μας.

Με μια αγάπη αληθινή κρυμμένη στα βαθιά μου,
-φυλακτό στις ερήμους η σκέψη σου-
(αυτό σημαίνει για μένα "όαση"),
προχωρώ στο μονοπάτι μου,
και κάτι μέρες σαν την σημερινή,
θυμάμαι πως
"δεν υπάρχει τέλος καρδιά μου...
μονάχα αρχή..."
και μια άνοιξη μικρή που "σκαστή"
τριγυρνά και μου χαμογελά...

Είναι η Αγάπη...

Μια θάλασσα ακριβή

κι ένας φόβος που αρμενίζει..

στέκει αμίλητος κι ορίζει

τη ζωή μου τη μισή.

Στο βράχο περιμένει

μια βαλίτσα κι ένα βλέμμα

αχ να 'ταν Θεέ μου ψέμα

να μην έφευγες ποτέ

Είναι η Αγάπη της αρρώστιας γιατρικό

να ξεφύγω απ' της ζωής μου το μαρτύριο

κρύβω μέσα στη καρδιά μου μυστικό

προσευχή στο βραδινό σιωπητήριο

Θα ξαναρθώ με δυο φτερά

και της λύρας το τραγούδι

να γίνει ο έρωτας λουλούδι

κι ο χορός μου αστροφεγγιά..

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ (P.NERUDA)

Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
Παμπλο Νερουδα

παράλληλα..

Κανείς δεν βρέθηκε να ορίσει

το "πότε;" το "πώς;"...

Λίγη δεν ήταν η ανταπόκριση..

Τόσο..Όσο..

(Πόσο πιο πάνω;!)

Άπιαστος ο ουρανός...

Ασύνορος ο ορίζοντας..

Απέραντη η αγάπη.

Μόνο με την πνοή σου

άνθισε η ζωή μου..

πέταξε η ψυχή μου..

χάθηκα.......

Σβήστηκαν τα όρια,

στα περιθώρια,

αστέρι άφταστο η μορφή σου.

Έγιναν ράγες...

σκληρές...παράλληλες..

Σβήνει το "σήμερα"

στη διαδρομή σου...

υ.γ. "Στο χάραμα της Αγάπης,

τ' ΄όνειρο άσβεστο ακόμα,

στην αγκαλιά της ουτοπίας

τη χάρη της χίμαιρα

απολαμβάνει..

Λόγια δεν έχει..

μονάχα αισθήματα....

ανώνυμος "

..αν τύχει μες σ' ανέμους να χαθώ...

...την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'την βροχή
κι αν γίνει τ' όνειρο ταξίδι κ ευχή
που αγάπησες πολύ..
..μη μετανιώσεις..

Σημάδι

Βρέχει σήμερα...παγωμένα ανεξάντλητα παράπονα.

Τικ τακ ανεπαίσθητα........

Στα τζάμια, στην κουπαστή του μπαλκονιού, στα σκαλιά της εισόδου,

στους δρόμους που τρέχουν έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο.

Στάλες ρυθμού, μουσική υπόκρουση σε συλλογισμούς απόκρυφους,

δραπέτες νοσηρής πραγματικότητας..

πρόσφυγες στα ουτοπικά ξέφωτα των ονείρων.

Μια καρδιά που χορεύει στο στήθος τρελά.

Η νοσταλγία σαν πανωφόρι ριγμένο σε παγωμένο σώμα.

Κάτι απόψε του θύμιζε μια όαση-την μόνη αληθινή στην περιπλάνησή του.

Άνυδροι...στεγνοί από αισθήματα...έρημοι καιροί.

Η δίψα μοιάζει με δώρο που δόθηκε για να τιμωρήσει.

Τότε ήταν ένα αστέρι που έπεφτε..

Δυο φτερούγες ανοιχτές στην καταιγίδα..

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι στις άκρες του ορίζοντα.

Τώρα είναι ο ήχος της βροχής έξω από ανοιχτό παράθυρο...

ό

Μια βόλτα στη θάλασσα χέρι χέρι με την σκέψη της...

Η ελπίδα που κρύβεται χαμογελώντας σε κάποιο αύριο.

Μια στιγμή και μια πυξίδα, μια Αγάπη θησαυρός..

Γαλάζιο καράβι σε κόκκινη θάλασσα...

τρικυμία στις φλέβες...

στο αίμα της καρδιάς, σημάδι......