είμαι εδώ...

εκεί που μ' άφησες...
σαν έρημη ακτή που αγναντεύει τον ορίζοντα...
http://www.youtube.com/watch?v=lIL-qfr_pVQ

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ / Τραγούδι: ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ Μουσική: ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ / Στίχοι: ΛΙΝΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ Β' φωνή: ΝΤΕΝΙΑ ΚΟΥΡΟΥΣΗ Από τον δίσκο «ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΕΣ»

Εγώ είμαι εδώ και όλα τ' άλλα είναι αλλού
είμαι εδώ κι έχω μια θάλασσα μπροστά μου
που' χει στο τέλος της το τέλος τ ουρανού
κι έναν ορίζοντα που ζήλεψε η καρδιά μου

φτιάχνω καράβια με το νου μου και φτερά
μια μέρα σίγουρα το ξέρω πως θα φτάσω
σ αυτά που οι φόβοι μου κρατήσανε μακριά
μαζί τους θέλω ν' αμαρτήσω πριν ν' αγιάσω

εγώ είμαι εδώ και όλα τ' άλλα είναι αλλού
είναι ο τοίχος μιας βροχής που μας χωρίζει
μ' άγριο πέταγμα και βλέμμα κυνηγού
για να μη φύγω τη ζωή μου φυλακίζει

απαντοχή μου...

κατανοώ...

στην ερημιά των καιρών μας, πληθαίνουν οι αντικατοπτρισμοί και χάνουμε οάσεις.

γνωρίζω...

πλησιάζοντας ορίζοντα, αγγίζουμε μια άκρη απ' τα όνειρά μας.

νιώθω...

σαν δικό μου πόνο,  την διαδικασία της αναγέννησης  Σου.

αναγνωρίζω...

την πληγή μου.

θέλω...

να σαγαπώ κάθε στιγμή, απεριόριστα.

ξέρω...

πως μονάχα ο πόνος δεν μοιράζεται.

έχω...

"μια αγάπη, μια πληγή, που μένει χρόνια ανοιχτή".

αντέχω...

κάθε στιγμή να σε ελευθερώνω.

υ.γ.  στα είπα όλα.Φίλα με τώρα...

http://www.youtube.com/watch?v=nLqqknzrme4

-

 

Σημείο αναφοράς...

Γεννήθηκες την ίδια μέρα με μένα, εικοσιπέντε χρόνια πριν.  Πάθος παράφορο & αθωότητα σε έφεραν σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά αγάπη δεν έγιναν. Δεν ήταν γραμμένο στ' αστέρια που σε κοιτούσαν. Δύσκολα χρόνια. Δύσκολο παιδί. Παιδεύτηκες...

 Όταν σε συνάντησα ήσουν στα καλύτερα σου. "Χαρά μου!" με φώναζες αλλά δεν έγινε τ' όνομά μου.

Ήμουν όμως η πρώτη σου Χαρά. "Η πιο μεγάλη!" λες ακόμα...

Έπειτα ήρθαν πάλι τα δύσκολα.  Αγωνιζόσουν με πείσμα και γενναιότητα από τα παιδικά σου χρόνια κι έτσι συνέχισες. Πάθος παράφορο & αθωότητα η μόνη σου μοίρα. Μ' αυτά πορεύτηκες...Έτσι πολέμησες...Αυτό μου έμαθες...να αντέχω όπως τα πρώτα αγριολούλουδα της Άνοιξης στο ξεροβόρι...Με αυτές τις ιδιότητες σε γνώρισα και σε έκανα ήρωά μου. Μείναμε μόνοι. 

Σε πήρα από το χέρι. "Μη φοβάσαι!" σου έλεγα "εγώ είμαι εδώ!" μικρό παιδί...δεν καταλάβαινα το βάρος, την ευθύνη! Χανόσουν στα λάθη σου.  Βρισκόμουν στην ζωή σου.

Δεν έβλεπα ακόμα τα τραύματά σου. Τα έκρυβε η πανοπλία σου. Δεν την έβγαζες ποτέ μπροστά μου. Σκληρό σε έλεγα και χαμήλωνες το βλέμμα μη τύχει και δω στα μάτια σου αδυναμία. 

Τις νύχτες έλειπες. Έψαχνες τα όνειρά σου.  Έτσι μου έλεγες όταν παραπονιόμουν κι άφηνες τότε δυο μικρές χαραμάδες στα μάτια σου να δω την λύπη σου και την μετάνοιά σου.  Συνήθιζα στην μοναξιά. Με τρόμαζε το σκοτάδι. Ακόμα με τρομάζει...κουσούρι ασυνήθιστο, από κάτι παιδικά νυχτέρια αξημέρωτα.

Απόψε που σε άφησα,  γυμνό κι ανυπεράσπιστο, ανάμεσα σε καλώδια και μηχανήματα,  με κοίταξες πάλι με εκείνο το ραγισμένο βλέμμα...

Μη λυπάσαι μπαμπά! Έμαθα από τα λάθη σου κι έκανα φυλαχτό τα όνειρά μου.

Μη μετανιώνεις μπαμπά! Πάθος παράφορο & αθωότητα η νόμιμη μοίρα μας.

Αγωνίσου καρδούλα μου...όπως τόσο καλά ξέρεις κι εγώ θ' ανάψω δυο κεριά να διώξω το σκοτάδι.

'Οταν ξημερώσει θα με βρεις εδώ να σε περιμένω όπως τότε γιατί ακόμα σε χρειάζομαι μπαμπά...όπως πάντα.

Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε...

Μια άνοιξη σκληρή… ανελέητη…

που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε..

για κάνουν τραγούδι τα όνειρά της…

Αν έπεφταν, λέει, μόνο τα χελιδόνια στην παγίδα της άνοιξης…


Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι..


Αν.. Αλλά που…


-Ό,τι πεις… Πίστευε και μη ερεύνα… Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρε…


Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν’ αναμασάτε και σας διαφεύγει


πως οι καρδιές είναι ελεύθερες,


σαν τις πεταλούδες…


Μπορούνε να πετούνε σ’ όλα τα άνθη..


Ακόμα και σ’ αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο…

Μήπως θέλει πολύ η ψυχή για ν’ ανθίσει;

Μήπως θέλει πολύ για να σαλπάρει στ’ όνειρο;

Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε…

Αλκυόνη Παπαδάκη

...πέρασε καιρός...όλα είναι αλλιώς...μα εγώ σε σκέφτομαι...

Στα βράδυα μου τα κρύα...

τ' αστέρια κοιτάω...

μιλώ για σένανε...

'Αρχισα παραμιλάω,

τους τοίχους χτυπάω,

σκέφτομαι για μας...

στης μοναξιάς μου την τρέλλα

σου φωνάζω "έλα!",

μα δεν απαντάς...

Η φλόγα καίει ακόμα 

το στεγνό μου το στόμα 

ψάχνει τα χείλη σου
Που τόσο μου έχουν λείψει...

δεν έχεις εκλείψει 

βρίσκεσαι παντού....

Στη νύχτα, στη μέρα 

στην πι`όμορφη καλημέρα

 για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι 

με σένανε ξυπνάω\

 για σένα μόνο ζω εγώ

Φωτεινέ μου ήλιε

 σύννεφο λευκό μου 

κι`άπιαστο όνειρο
Για σένα τραγουδώ

 τον ουρανό εκλιπαρώ 

να σε φέρει εδώ
Λίγο να μ`αγγίξεις

 η να με χαιδέψεις

 με τα μάτια σου

 μωρό μου...
Που τόσο θέλω να δω

 γι`αυτά που μόνο ζω 

για τα παλάτια σου
Κι`αν μείνει 

έτσι όπως είναι η κατάσταση 

κι`εσυ αν δε μ`ακούς
Θα κλείσω πάλι τα μάτια 

μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού!!!

Στη νύχτα στη μέρα 

στην πι`όμορφη καλημέρα

για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι 

με σένανε ξυπνάω 

για σένα μόνο ζω εγώ

υ.γ. δεν έχει να κάνει με Σένα!

αφορά εμένα 

που μέσα από Σένα

βρίσκομαι παντού.

Σε κάθε μου σκέψη

σε κάθε σου λέξη

.............................

σε βρίσκω παντού!!!