Γεννήθηκες την ίδια μέρα με μένα, εικοσιπέντε χρόνια πριν. Πάθος παράφορο & αθωότητα σε έφεραν σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά αγάπη δεν έγιναν. Δεν ήταν γραμμένο στ' αστέρια που σε κοιτούσαν. Δύσκολα χρόνια. Δύσκολο παιδί. Παιδεύτηκες...
Όταν σε συνάντησα ήσουν στα καλύτερα σου. "Χαρά μου!" με φώναζες αλλά δεν έγινε τ' όνομά μου.
Ήμουν όμως η πρώτη σου Χαρά. "Η πιο μεγάλη!" λες ακόμα...
Έπειτα ήρθαν πάλι τα δύσκολα. Αγωνιζόσουν με πείσμα και γενναιότητα από τα παιδικά σου χρόνια κι έτσι συνέχισες. Πάθος παράφορο & αθωότητα η μόνη σου μοίρα. Μ' αυτά πορεύτηκες...Έτσι πολέμησες...Αυτό μου έμαθες...να αντέχω όπως τα πρώτα αγριολούλουδα της Άνοιξης στο ξεροβόρι...Με αυτές τις ιδιότητες σε γνώρισα και σε έκανα ήρωά μου. Μείναμε μόνοι.
Σε πήρα από το χέρι. "Μη φοβάσαι!" σου έλεγα "εγώ είμαι εδώ!" μικρό παιδί...δεν καταλάβαινα το βάρος, την ευθύνη! Χανόσουν στα λάθη σου. Βρισκόμουν στην ζωή σου.
Δεν έβλεπα ακόμα τα τραύματά σου. Τα έκρυβε η πανοπλία σου. Δεν την έβγαζες ποτέ μπροστά μου. Σκληρό σε έλεγα και χαμήλωνες το βλέμμα μη τύχει και δω στα μάτια σου αδυναμία.
Τις νύχτες έλειπες. Έψαχνες τα όνειρά σου. Έτσι μου έλεγες όταν παραπονιόμουν κι άφηνες τότε δυο μικρές χαραμάδες στα μάτια σου να δω την λύπη σου και την μετάνοιά σου. Συνήθιζα στην μοναξιά. Με τρόμαζε το σκοτάδι. Ακόμα με τρομάζει...κουσούρι ασυνήθιστο, από κάτι παιδικά νυχτέρια αξημέρωτα.
Απόψε που σε άφησα, γυμνό κι ανυπεράσπιστο, ανάμεσα σε καλώδια και μηχανήματα, με κοίταξες πάλι με εκείνο το ραγισμένο βλέμμα...
Μη λυπάσαι μπαμπά! Έμαθα από τα λάθη σου κι έκανα φυλαχτό τα όνειρά μου.
Μη μετανιώνεις μπαμπά! Πάθος παράφορο & αθωότητα η νόμιμη μοίρα μας.
Αγωνίσου καρδούλα μου...όπως τόσο καλά ξέρεις κι εγώ θ' ανάψω δυο κεριά να διώξω το σκοτάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου