Μια άνοιξη σκληρή… ανελέητη…
που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε..
για κάνουν τραγούδι τα όνειρά της…
Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι..
Αν.. Αλλά που…
-Ό,τι πεις… Πίστευε και μη ερεύνα… Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρε…
Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν’ αναμασάτε και σας διαφεύγει
πως οι καρδιές είναι ελεύθερες,
σαν τις πεταλούδες…
Μπορούνε να πετούνε σ’ όλα τα άνθη..
Ακόμα και σ’ αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο…
Μήπως θέλει πολύ η ψυχή για ν’ ανθίσει;
Μήπως θέλει πολύ για να σαλπάρει στ’ όνειρο;
Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου