απλά αγαπώντας Σε

Σε φυλάω σαν φως μέσα στη ψυχή μου.

Δική σου, η πρώτη μου σκέψη το πρωί

κι η τελευταία πριν κοιμηθώ...

Όταν πέσαμε πάνω σε κείνο τον τοίχο

είπα πως έτσι ήταν να γίνει

κι έφτιαξα φυλαχτό απ' ότι όμορφο μοιραστήκαμε

να σε φοράω πάνω στην καρδιά μου.

Πηγαινοέρχομαι στις όχθες της Ζωής μου

και νιώθω πάντα ευγνωμοσύνη,

για ότι βρήκα και για ότι έχασα.

Παλεύουν οι επιθυμίες μου με τα πιστεύω μου,

κι εγώ, πότε νικητής και πότε νικημένος,

καταφέρνω να χάνομαι στα όνειρά μου.

Μια μέρα, θα σταθώ για λίγο

στο ίδιο σημείο που συναντάς τα δειλινά σου,

εκεί, δίπλα στη θάλασσα που σου μιλά,

να ενώσω τη ματιά μου με τις εικόνες που κοιτάς,

να κρυφακούσω τους στοχασμούς

που σκορπάς στα κύματα.

Θα με χαιδέψει το ίδιο αγέρι που σε αγγίζει,

θα μαζέψω τους αναστεναγμούς

που δεν με αφήνεις να ακούσω...

κι ύστερα θα σου πω

πως μπορώ μια ακόμα ζωή να ζήσω

απλά αγαπώντας Σε.

http://www.youtube.com/watch?v=AfCBLUHzNA8

ένα γύρο το φεγγάρι

τα φεγγάρια γυρίζουν αλλάζοντας όψεις

μα η αγάπη μου για Σένα ανάλλαχτη μένει.

Μη σκεφτείς μωρό μου πως επειδή δεν σου μιλώ

κοιμάμαι και ξυπνώ χωρίς να σΑγαπώ...

Μέσα μου σΈχω, και κει τρυφερά σε κρατώ,

απ' όσα κι αν θέλω, τίποτα δεν σου ζητώ...

Να θυμάσαι,

κι αν μακριά μου θά' σαι,

μονάχα μαζί Σου στα όνειρα μου θα ζω...

http://www.youtube.com/watch?v=vPvg5lZNcRE

Ένα γύρο το φεγγάρι της Δανάης Παναγιωτοπούλου, από το cd του Γιάννη Χαρούλη "Χειμωνανθός"

Ένα γύρο το φεγγάρι

Ένα γύρο το φεγγάρι κι άλλον έναν η ζωή στέκεσαι γυμνή μπροστά μου, κάνει ο χρόνος μια ρωγμή κάνω την φωτιά μου χάδι και στου κρύβω την πληγή που από τότε που θυμάμαι μου κλειδώνει το κορμί. Δύο γύρους το φεγγάρι το κορμί μου σε ζητά απ' τα δάχτυλά μου βγαίνουνε μαχαίρια κοφτερά μη φοβάσαι είναι για μένα στη φωτιά μου θα καώ δεν ζητάω δική μου να 'σαι, θέλω μόνο να σε δω. Δέκα χρόνια δέκα αιώνες λύσεις ψάχνουν να μου βρουν δε με ξέρεις, μα το ξέρεις πως τα χέρια δεν ξεχνούν κάτι νύχτες ματωμένες που αδιάφορα περνάν που τα σώματα διψάνε μα τα μάτια αλλού κοιτάν. Τρεις φορές θα σε ρωτήσω αν υπήρξε μια φορά που ήσουν μόνη στο σκοτάδι κι ήμουνα παρηγοριά τρεις φορές θα σε ρωτήσω πως το χρόνο σταματάς όταν έρχεσαι τα βράδια και στα μάτια με κοιτάς.

(υ.γ. για να ξέρεις "τι παίζει"

όταν δεν μπορείς ν' ακούσεις)

μην αλλάξεις ουρανό

για κάθε τελευταίο "σαγαπώ" και το σημάδι του.
για τον ουρανό και τα φτερά σου.
για κάθε τι γαλάζιο, φωτεινό και καθαρό.
για τα σύννεφα και τα ουράνια τόξα που περιέχουν,
κρυμμένα στις βροχοστάλες της ψυχής σου...
για όλα όσα είσαι και για όλα όσα θέλεις να είναι.

φωτιά & αλμύρα

Πάντα θα επιστρέφουμε στης ψυχής τη πατρίδα
Αυτή είναι η μόνη διάσταση
που μπορεί να χωρέσει το αιώνιο.
Κι αν με κόλαση μοιάζει μια ζωή χωρίς εσένα,
είναι παράδεισος έτσι αμετανόητα
να σαγαπώ..."α-τελείωτα".

κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου

για Σένα μέσα από μένα

Έχω καταπιεί πολλούς λυγμούς το τελευταίο καιρό.  Τόσους, που νιώθω μια θάλασσα μέσα μου να φουσκώνει και να με πνίγει κι όσο κι αν κύματά της τρέχουν από τα μάτια μου, δεν γαληνεύει.

 Πριν από λίγο εξομολογήθηκα. Μα όσο κι αν ένιωσα πως με ένιωσε, πνίγομαι.  Ούτε σε Σένα δεν αφέθηκα, παρόλο που πολλές φορές εκτέθηκα. Ένιωθα πάντα πως ενώ μπορούσα, δεν είχα το δικαίωμα.  Αντιστάθηκα, κι ακόμα αντιστέκομαι,  γιατί πιστεύω πως έτσι πρέπει.

 Όμως πολλές φορές, όλες αυτές οι στερεές πεποιθήσεις, λιώνουν και με λιώνουν και ρευστός κυλάω όπου βρεθώ, όπως είμαι πραγματικά, ανήμπορος να πάρω σχήμα και όψη, αδύναμος να αντισταθώ στη ροή γύρω μου και μέσα μου. Έτσι, αντιστεκόμενος παρασύρομαι και γίνομαι ότι δεν είμαι.

Αν ζούσαμε στον ίδιο πλανήτη.  Αν μπορούσα να δω το ηλιοβασίλεμα από το ίδιο σημείο που το βλέπεις κι εσύ.  Αν έβλεπα τις νύχτες τ΄αστέρια, απαράλλαχτα, ακριβώς όπως κι εσύ.  Αν μπορούσαμε να ανέβουμε, μαζί, στο ίδιο σύννεφο, την ίδια στιγμή, πριν βρέξει και χαθεί. Αν δεν είχε μεσολαβήσει ανάμεσα μας, τόσος σπάταλος κι άδικος χρόνος. Αν γινόταν να μπεις μέσα στα βαθιά της ψυχής μου, κοιτώντας απλώς τα μάτια μου, χωρίς ούτε μια λέξη γραμμένη ή ειπωμένη.  Αν μπορούσα ν΄ανασάνω απ' την πνοή σου, κρεμασμένος στις άκρες των χειλιών σου, χωρίς στάλα λιγότερο ή περισσότερο ...ίσως τότε να έβρισκα λίγη από την γαλήνη που με ψάχνει και δεν βρίσκω.  Ίσως......

σαν παυσίπονα...

"Το μακρινό και το άπιαστο,

καλά το μοιραζόμαστε.

Νά 'ταν και το κοντινό μας έτσι..."

Γ. Ρίτσος

"Ω, δεν αντέχω το καλύτερο,

μα ούτε και το χειρότερο

μπορώ να υπομένω,

κι ελπίζοντας σε κάτι

που δεν θά 'ναι πιθανό

μα ούτε κι απίθανο,

κάθομαι εδώ και περιμένω."

Γ. Αγγέλακας

"Είμαστε το αρνητικό του ονείρου,

γι' αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι,

και ζούμε την φθορά

πάνω σε μια ελάχιστη πραγματικότητα."

Ο. Ελύτης

"Aξίζει πανάθεμά τη, αυτή η παλιοζωή.

Ν' αναπνέεις και να χαίρεσαι,

ξεχνώντας πως έχεις σάρκα και οστά.

Νομίζεις πως έχεις τη θάλασσα μέσα σου,

τον ήλιο, τον κόσμο ολόκληρο.

Τι άλλο θέλεις καλύτερο

για να ζεις σε τούτο τον κόσμο

χωρίς να μισείς; "

Ν. Βρεττάκος

" Δεν ξέρει τίποτα από αυτά το όνομά μου.

Είναι απλά μια ηχομόνωση,

να μην ακούτε πως ουρλιάζει ο μέσα άλλος

όταν τον τρώνε τ΄αγρίμια οι αλλαγές του.

Οι αναβαπτίσεις της ψυχής,

κάθε φορά σε περισσότερο ψυχή,

δεν είναι ευδαιμονία κατευθείαν.

Πρέπει πρώτα να βυθιστείς ολόκληρος,

ώρες, μέρες, μπορεί και χρόνια,

ολόκληρος,

και το κεφάλι μέσα,

στη φρικαλέα τελετή της ασφυξίας,

κι αν αντέξεις..."

Κ. Δημουλά

"κράτα για το τέλος" "θάλασσες"

(παρένθεση) το χρονικό ενός προαναγγελθέντως χωρισμού

Χτύπησε απλά τη πόρτα. Άνοιξα και μπήκε. Μόλις πριν λίγο. Πριν από μερικά λεπτά. Είπε να μη πω τίποτα. Δεν είχα κάτι να προσθέσω. Είχα πει ήδη περισσότερα. Είπε πως μ' αγάπησε με όλη την ψυχή της. "Αγάπησες;" είπα. Είπε "σε αγαπάω". Δεν το ένιωσα. Κάποια δάκρυα έτρεξαν να χαθούν αυτοκτονώντας στο κενό που αφήνει η συνήθεια όταν ψυχοραγεί. Είπε "πρώτη φορά το κρατάς τόσο πολύ!". Είπα "μπήκα σε όλα πολύ". Είπε "θα σε στηρίξω στις επιλογές σου". Δεν είχα κάτι να πω. Δικές μου οι επιλογές. Δεν μπορούνα σταθούν στα δικά της στηρίγματα. Χαμογέλασα απλά. Είπε "ο χρόνος θα δείξει"΄. Σκέφτηκα "δεν ζω σ' αυτόν τον χρόνο αγάπη μου". Δεν μίλησα. .... Δάκρυζα σιωπηλά. Είπε "δεν σου έδωσα τη ζωή μου, μπορεί να υπήρξα δειλή, ΑΛΛΑ, σ' αγάπησα με τη ψυχή μου". Σκέφτηκα "η ψυχή είναι αθάνατη, η δική σου αγάπη πεθαίνει. Εγώ αγαπώ μονάχα αθάνατα". Είπα "μη λες λόγια αναίσθητα. Ότι μοιραστήκαμε θα το περιέχουμε." Είπες "αντίο" κι έκλεισες την πόρτα. Είπα "να είσαι καλά" και βγήκα στο μπαλκόνι.

Βρέξε Θεέ μου, να κρύψω τα δάκρυα. Βρέξε, για να μπορώ να ελπίζω σε ουράνια τόξα.

από "εδώ" ως "εκεί"

"από πού κι ως πού ; " με ρώτησαν κάποτε δικά σου κομμάτια. Προσπαθώντας να εξηγήσω, χάθηκα...Δεν ήξερα τι να πω, πως να το πω. Δεν υπάρχει ορισμός.

Από ένα σμίξιμο του Ουρανού και της Θάλασσας γεννήθηκα. Μέσα σ' έναν Ορίζοντα ανοιχτό σε είδα και με βρήκα, την πρώτη εκείνη στιγμή που με κοίταξες, ένιωσα πως υπάρχω, ένα γαλάζιο όνειρο στη άκρη της ματιάς σου, ένας βαθύς αναστεναγμός στα χείλη της ψυχής σου, Ψυχή μου...

Δεν ξέρω "από πού;". 'Ισως ποτέ να μη μάθω "ως πού;". Χωρίς αρχή δεν θα μπορέσει να υπάρξει τέλος, αφού όπως λένε, "όλα ένα είναι" κατά βάθος, κατά πλάτος, κατά μήκος και κατά ύψος, Ορίζοντας.

Είναι όμως καρδιά μου κάποιες στιγμές, αστείο, μα είναι όλο και πιο πολλές, που ζητώ απελπισμένα, με κάθε τίμημα, να σταθώ μαζί σου σ' ένα μικρό, ελάχιστο σημείο. Γήινα, χειροπιαστά, ανώφελα, παράφορα, κολασμένα, να χαθώ στη ματιά σου, να λιώσω στ' ακροδάχτυλά σου, να σβήσω στο φιλί σου, να με εξοντώσεις, έτσι που να μην έχει άλλο, ούτε τέλος, ούτε αρχή, ν α γεννιέμαι και να πεθαίνω, κάθε φορά που ανασαίνεις, πνοή μου...μέσα μου...

ότι κι αν έγινε

αφήνω εδώ για να το βρεις

το πιο απέραντο δικό μου "σαγαπώ"

για εΣένα μόνο.

Να νιώθεις πως, ακόμα κι

αν κάποτε δεν θα το βλέπεις,

θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ,

για εΣένα μόνο,

Ψυχή μου.

ότι κι αν έγινε,

ότι κι αν γίνει.

Σαγαπάω

Σε αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος,
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος...
"Κουράγιο ! Θα περάσει..."
θα μου πεις....

υ.γ. Δεν ξέρω πως το κάνεις και με ανεβάζεις τόσο ψηλαααααααά, εκεί που μόνο εσύ μπορείς, στο δικό μας αστέρι. Σ' αγαπούσα πάντα και θα σ΄αγαπώ για πάντα κι αυτό δεν αλλάζει. Το μαγικό είναι πως το νιώθεις, κι ας μη μπορώ να στο πω. "Έτσι όπως βλέπουμε μέσα μας και γύρω μας, έτσι ονειρευόμαστε, έτσι υπάρχουμε, αναπνέουμε κι ελπίζουμε...όσο θα εξακολουθούμε να κοιτάζουμε !"

σύννεφα...

Να σού 'στελνα ένα δάκρυ της ματιάς μου
μια στάλα από το αίμα της καρδιάς μου...

φτεροκοπήματα

Τι να σου πω καρδιά μου που δεν νιώθεις ήδη; Αυτές οι αόρατες κλωστές που κρατούν δεμένες τις ψυχές μας καιρό τώρα, αυτές έφτιαξαν και το σκοινί που πάνω του ισορροπεί η ζωή μας. Από τον πόθο ως την άρνηση, από την ανάγκη ως την ελευθερία, από το "νιώθω" ως το "γνωρίζω", από το "θέλω να γίνω μαζί σου στάχτυ" ως τα "πρέπει μας", από το "μπορώ" ως το "ονειρεύομαι" , από το "ζω" ως το "υπάρχεις", όλα, είμαστε εμείς και θα είμαστε.

'Ενα μικρό πουλί έχει φωλιάσει μέσα στο στήθος μου, πες χελιδόνι, και μετρά τους χτύπους της καρδιάς φτεροκοπώντας. Τι κι αν το πονώ όσο με πονά, τι κι να του αφήνω μόνιμα τη πόρτα της ψυχής μου ανοιχτή κι όλο του λέω "πέτα!", τι κι αν έρχονται εκεί μέσα παγωνιές και ξεροβόρια, τι κι αν κάποιες εποχές το απειλούν χιονιάδες..... δεν φεύγει, μα ούτε και κουράζεται να θέλει...μένει εκεί και διαρκώς φτερουγίζει, στην καρδιά μου επάνω, εσένα σκαλίζει, και ξέρω πια, πως όσοι χειμώνες κι αν έρθουν, όσο κι αν όλα γύρω μας αλλάζουν,

πάντα θα φτεροκοπά στο στήθος μου, η αγάπη μου...για Σένα μοναχά Ψυχή μου, ο μόνος δρόμος για κάθε Άνοιξη, είναι αυτός που βαδίζω μαζί σου.

πανσέληνος...

Φεγγάρι ολοστρόγγυλο με κοιτά... παλίρροια στα συναισθήματα Έρχονται και φεύγουν της μνήμης μου τα σκοτεινά νερά κι έτσι αναποφάσιστα σε σένα επιστρέφουν. Ασφυκτιούν μέσα μου ανάσες που σου ανήκουν. Θέλω να ρίξω στην οθόνη βότσαλα λέξεις που σε αναζητούν. Αντί γι΄αυτό, στενάζω. Έτσι γίνεται κάθε φορά όταν κάτι γεμίζει εγώ ξοδεύω από σένα. Ότι κι αν έγινε ότι κι αν γίνει να με θυμάσαι. Σ' αγαπάω. Στο πριν, στο τώρα, και στο μετά, μονάχα εσένα θα ζητάω.

"Νυχτερινό" κι ένα απόσπασμα

"Κι όμως, υπάρχει πάντα μια μικρή αβεβαιότητα κι αυτή η αβεβαιότητα είναι που προσφέρει τη μεγαλύτερη χαρά όταν εξαλείφεται... Χώρισαν με μισή καρδιά, χωρίς να παραδεχτούν πως θα προτιμούσαν να μείνουν μαζί. Η συνάντησή τους προοιώνιζε μια ιδιαίτερη σχέση, έπρεπε να είναι προσεκτικοί. Οι ιδιαίτερες σχέσεις είναι ευαίσθητες, σαν ένα έδεσμα υψηλής μαγειρικής, που είναι λάθος να καταναλωθεί βιαστικά, ή σαν την καλή μουσική, που δεν μπορεί να είναι υπόκρουση, πρέπει να ακουστεί προσεχτικά. Η αυτοκυριαρχία είναι το αποκορύφωμα της απόλαυσης κι η μόνη αρετή που αμείβεται παρευθύς." (Εύα Ομηρόλη)

Φθινόπωρο

Ν' ανοίξει λίγο ο χρόνος,

να χωρέσει ένα γλυκό φθινόπωρο

στις εκβολές του.

Να ταξιδέψουν οι βροχές

στις θάλασσες.

Να βρει η νοσταλγία

τα χρώματα που της μοιάζουν.

Να φορέσουν αρώματα

τα διψασμένα χώματα.

Να βγουν να χορέψουν

ηλιαχτίδες και στάλες

στο μπαλκόνι μας,

ν΄ανθίσουν ξανά

ουράνια τόξα.

Να τραγουδά η θλίψη μας

για δειλινά

αβάσταχτης ομορφιάς

κι η προσμονή

να ζωγραφίζει ανατολές

ασύνορης ελπίδας.

Να γεμίσει βροχή

το κοχύλι που άφησα χτες

στο περβάζι,

να χωρέσει μια θάλασσα

φθινοπωρινή,

να έχει παρέα

η παρουσία της απουσίας σου.

Στο αχό τον κυμάτων

να στάξει η βροχή

όσες λέξεις
σου έκρυψα στα σύννεφα

τόσο καιρό που μου λείπεις....

http://www.youtube.com/watch?v=7YkR5v0owTI