Λόγια...

Το έχω κι αυτό το πρόβλημα...

Με στενεύουν οι λέξεις!

Έμαθα να τις μεταποιώ...

τις στριφώνω σε κώδικες ,

αλλά και πάλι...

σπάνια τα καταφέρνω.

Μένουν οι έννοιες παράταιρες...

πότε σεμνότυφες...

πότε απροκάλυπτες...

ακατάστατες!απροσάρμοστες!

...αυτό, υποτίθεται πως είναι οι λέξεις...

ρούχα, που φορά το μέσα μας

για να βγει περίπατο στα γύρω μας.

Το δικό μου "εσώτερο"

σθεναρά λεπτεπίλεπτο,

γυρεύει Άνοιξη να το αντέχει...

Δεν παραπονιέμαι...

αγριολούλουδο κι ανθίζω...

Μπορώ και φυτρώνω

σε πέτρες, σε σκαλοπάτια,

εκεί που δεν θα μπορέσεις να πατήσεις...

Μα κι αν με βρεις σε πλαγιά

και πάνω μου ξαπλώσεις

μη λυπηθείς....

απλώθηκα "ατόφιο"

την δική μου "άνοιξη" να νιώσεις...

...μπορείς;

Έτσι όπως αλλάζουν οι καιροί,

που να ριζώσεις;!

Μονάχα πάνω στα αισθήματα

βρίσκεις άνθη...τα νιώθεις;

τα βλέπεις; τ' αγγίζεις;

τα μυρίζεις; αν ναι...τα γεύεσαι;

ίσως μπορείς και να τ' ακούσεις...

...........................

ανάσες ψυχής.....

υ.γ. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ΑΝΟΙΞΕ ....μήπως χωρέσω...

φιλιά!!!!

πολλά ανοιξιάτικα............

είμαι στην "πλάνη μου"

δεν είμαι εδώ...

όταν βρέχει να τ' ακούς...

Ανέβαινε.............

Μετρώ τις πέτρες που μπορείς να σταθείς...

Μετρώ τους ανθρώπους που μπορεί να σε νιώσουν...

(ίσως μπορέσεις να ακουμπήσεις λίγο από το βάρος που πήρες στους ώμους)

ίσως..........................................

Μετρώ τη Θυσία, μα δεν μου φτάνουν οι αριθμοί.

Μετρώ την Αγάπη...δεν έχει σχήμα

να οριστεί το εμβαδόν της...

Μετρώ την Ελπίδα...

Ψηλαααααααααααααααααά πολύ......................................

κι ο πύργος της Βαβέλ να προσπαθεί αλαζονικά, αιώνες τώρα.

Μετρώ..............................δεν έφτασε!

Εσύ, συνεχίζεις να ανεβαίνεις...

Μετρώ την προδοσία...

"Δρόμο" την βρίσκω. Τον μοναδικό.

Μετρώ τα καρφιά...

Τρία τα βρίσκω. Αριθμός απόλυτος.

Δεν Σε αγγίζει...το νιώθω...τίποτα απόλυτο...

Μετρώ για να θυμάμαι

πως πρώτα θα γίνω Άνθρωπος...

Μετρώ για να μη ξεχνώ πως

μετά την προδοσία ακολουθεί η Συγχώρεση,

μετά την Συγχώρεση η Αγάπη,

μετά την Αγάπη το μαρτύριο,

Μετά το μαρτύριο η Ανάσταση,

μετά την Ανάσταση η Αληθινή Ζωή.

Ότι πονά τον Άνθρωπο

σκαλοπάτι γίνεται στη σκάλα που οδηγεί στο παραπάνω...

Το βράδυ που θα σε κρεμάσουμε πάλι στον Σταυρό

να θυμηθώ να ψιθυρίσω

«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»

να θυμηθώ....ότι αιώνες τώρα ξεχνώ....

κι έπειτα να σιωπήσω.................

όσπου ν' αναστηθείς

"Δεν ξέρω..."

βρέχει...δυνατά...

...εδώ και ώρες.

Ορμή ακατάπαυστη!

Πριν λίγο την άφησα να εκτονωθεί πάνω μου.

Βρεγμένος ως της ψυχής το μεδούλι,

αλλά το παράπονο ανεξάντλητο...

Της θυμώνω!

Μπαίνω μέσα (μου).

Με κάτι από τη δική της μανία

την βγάζω από πάνω μου.

Ανελέητα την αφήνω να στεγνώνει

πάνω στην θαλασσί πετσέτα στο μπάνιο.

Την εγκαταλείπω...

Αφήνω την υπόλοιπη

μισερή να χορεύει μονάχη της πάνω στη στέγη

Ανοίγω όμως τα παράθυρα...

Αδημονεί η ανάγκη μου

να συλλέξει η στιγμή κάθε αναστεναγμό της...

Θυμάμαι τις αστραπές που εγκυμονεί

και σχεδόν την λυπάμαι.

Οι σταγόνες στο τζάμι

εξακολουθούν να ενώνονται παράφορα....

να χάνονται στο ΕΝ Α...

...η βροχή να υποφέρει από μια άνοιξη σαστισμένη...

Κυριακή των Βαΐων κι ανοίξαμε τις πύλες

να περάσει έφιππη η ελπίδα μας.

Ο Γολγοθάς να μοιάζει ατέλειωτος...

Δεν σταματά όμως ν' ανεβαίνει.

Πίσω από το φως μιας αστραπής

συνάντησε την Ανάσταση

κι όλα αρχίσανε ξανά.

Η Μεγάλη Εβδομάδα, ο καιρός των Παθών,

μόλις ξεκινά...βροχερά και θλιμμένα.

Καλή Ανάσταση Ψυχή μου!

διάφανες αυλαίες

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.

Άιντε εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άιντε κάτι γίνεται κυρά μου

άιντε χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν

άιντε έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος

άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,

τα πόδια του

τα ίδια...
Ωωωω...

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
σαν τη βροχή στο τζάμι
βήματα,φτερουγίσματα
από παλιό Τσιτσάνη.
Δευτέρα με Παρασκευή

χαμένος στη σκοτούρα
λίγη δροσιά το Σάββατο
μούχλα την Κυριακή.

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
μες στο δωμάτιο μόνος
χέρια χτυπάει γονατιστός
ο σταυρωτής ο χρόνος.

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

μάσκα δεν έχω να φορώ στο καρναβάλι ετούτο

γι' αυτό...

όταν χαράζει(μέσα μου)............

(αμετανόητα)στις χαραυγές ξεχνιέμαι....

με τα χείλη τα δικά σου ανασαίνω...(μόνο!)

παίρνω απόσταση...

Θα ποτίσω μ' ένα δάκρυ μου ακριβό
τον καιρό
πικρά καλοκαίρια
έμαθα κοντά σου να περνώ
νεκρά περιστέρια
γέμισε η αυγή τον ουρανό

Θα γυρίσω λυπημένη Παναγιά,
έχε γειά
μην κλαίς, το μαράζι
μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς
να λες, δεν πειράζει
θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας

Συνθέτης: Σταύρος Ξαρχάκος
Στιχουργός: Νίκος Γκάτσος

Φεύγω...

πως έγινε και με φοβήθηκαν δεν ξέρω.

Αγρίμι...ναι! μα ούτε μια μικρή στιγμή αιμοβόρο.

Φεύγω...

για να με βρει η Ζωή μου πρέπει να βγω στα ανοιχτά.

Αφήνω σε Σένα κάθε μου σκέψη, καρδιοχτύπι,

επιθυμία, πόθο.

Αφήνω σε σένα το πιο καθαρό μου

εαυτό.

Στο δικό μας όνειρο μέσα, θα ανασαίνω

πάντα από τα χείλη σου...

απόψε..

Θυμάμαι ένα στίχο από ένα παλιό τραγουδάκι

"έπεσα χθες, μέσα σε θάλασσες παλιές..."

Απόψε παλεύω πάλι με την ανάγκη μου,

λαχτάρα ατελείωτη για σένα που συγκεντρώνει

όλα τα "χθες" και τα κάνει "μια Ζωή δικός Σου..."

και πάλι δεν φτάνει...δεν χωράει...

(Ούτε σταγόνα δεν λείπει...ολόκληρη θάλασσα!

μέτρα! μπορείς;)

Θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη

μήπως και εξαντληθεί η αντοχή σου...

Απόψε έχω μια θλίψη επιπλέον.

Μια στεναχώρια-σχεδία που εννοεί

να επιπλέει στο απέραντο...

Πάλι λάθος έκανα και δεν με ανακουφίζει

το ότι "δεν είχα την πρόθεση"

(Ρήση για αναίσθητους και δεν με καλύπτει.

Έχω ματώσει κι εγώ άπειρες φορές από "αγνές προθέσεις").

Αυτό που με πονά είναι που δεν καταλαβαίνω..

Κι ενώ μπορώ να δέχομαι δεν γίνεται να μην

αναρωτιέμαι...Δεν έχει αντίκρυσμα, ούτε η ποινή

ούτε η άφεση, αν δεν καταλάβω που έφταιξα.

Δεν βρέχει απόψε γαμώτο...σήμερα βρήκε....

που διψώ για θάλασσα!

Η μόνη καταιγίδα, που μαστιγώνει ψυχή και σώμα,

είναι η έλλειψή σου.

Κάθε "απόψε" θά 'θελα να ήσουν εδώ...

Τώρα!

Πριν γίνει "χθες" και βουλιάξει στα άπατα...

Στο απέραντο κενό, στο σκοτεινό τίποτα...

θά 'θελα να ήσουν εδώ

Θά' θελα να ήσουν εδώ...

να ταξιδεύουν θαλασσοπούλια τα μάτια μου

στον ουρανό που απλώνεται στο βλέμμα σου

Θά 'θελα να ήσουν εδώ...

να αναδυθούν νησιά από την αγκαλιά μας

να ναυαγήσουμε σ΄εκείνο το "1" το απόλυτο

Θά 'θελα να ήσουν εδώ...

να κρυφτούν όλες οι αισθήσεις μας

σαν να μην νιώθαμε ως τώρα

να μείνουν μόνο δυο "εσύ για μένα, εγώ για σένα"

Θά 'θελα να ήσουν εδώ...

να σωριαστούν οι λέξεις σαν άδεια ρούχα στο πάτωμα

ν' ανέβουν στα σεντόνια μας γυμνές η σημασίες τους

Θά ' θελα να ήσουν εδώ................................................

"αν ήξερες..."

Άνοιξε...

Βρέθηκε η Άνοιξη που είχε χαθεί κι επιστρέφει.

Ο Απρίλης είπε ψέμματα πρώτα στον εαυτό του.

Σήμερα σηκώνει μανίκια κι αρχίζει να σκορπά

τις ευωδιές, τα χρώματα, μικρές αδιόρατες φεγγοβολιές

στα γκρίζα γύρω μας.

Σε σκέφτομαι....

για καλό και για κακό, επιμένω να σε σκέφτομαι...

Τακτοποιώ παράπονα...ανοίγω παράθυρα...

να περάσει λίγο-λίγο η αναγέννηση,

μήπως βρει ένα μικρό σημείο να σταθεί,

να προλάβει να θυμηθεί, πως εδώ μέσα

μπαινοβγαίνει ακάλεστη η βροχή της ανάγκης μου

στρώνοντας υγρασίες.

Κάθε στάλα έχει κάτι από σένα...

μια λέξη, ένα φιλί, τον πόθο μου, το βλέμμα σου.

Θα σπείρω όνειρα χθεσινοβραδινά

μήπως κι ανθίσει αύριο ξανά

το μονοπάτι του γυρισμού σου...