βρέχει...δυνατά...

...εδώ και ώρες.

Ορμή ακατάπαυστη!

Πριν λίγο την άφησα να εκτονωθεί πάνω μου.

Βρεγμένος ως της ψυχής το μεδούλι,

αλλά το παράπονο ανεξάντλητο...

Της θυμώνω!

Μπαίνω μέσα (μου).

Με κάτι από τη δική της μανία

την βγάζω από πάνω μου.

Ανελέητα την αφήνω να στεγνώνει

πάνω στην θαλασσί πετσέτα στο μπάνιο.

Την εγκαταλείπω...

Αφήνω την υπόλοιπη

μισερή να χορεύει μονάχη της πάνω στη στέγη

Ανοίγω όμως τα παράθυρα...

Αδημονεί η ανάγκη μου

να συλλέξει η στιγμή κάθε αναστεναγμό της...

Θυμάμαι τις αστραπές που εγκυμονεί

και σχεδόν την λυπάμαι.

Οι σταγόνες στο τζάμι

εξακολουθούν να ενώνονται παράφορα....

να χάνονται στο ΕΝ Α...

...η βροχή να υποφέρει από μια άνοιξη σαστισμένη...

Κυριακή των Βαΐων κι ανοίξαμε τις πύλες

να περάσει έφιππη η ελπίδα μας.

Ο Γολγοθάς να μοιάζει ατέλειωτος...

Δεν σταματά όμως ν' ανεβαίνει.

Πίσω από το φως μιας αστραπής

συνάντησε την Ανάσταση

κι όλα αρχίσανε ξανά.

Η Μεγάλη Εβδομάδα, ο καιρός των Παθών,

μόλις ξεκινά...βροχερά και θλιμμένα.

Καλή Ανάσταση Ψυχή μου!