"έπεσα χθες, μέσα σε θάλασσες παλιές..."
Απόψε παλεύω πάλι με την ανάγκη μου,
λαχτάρα ατελείωτη για σένα που συγκεντρώνει
όλα τα "χθες" και τα κάνει "μια Ζωή δικός Σου..."
και πάλι δεν φτάνει...δεν χωράει...
(Ούτε σταγόνα δεν λείπει...ολόκληρη θάλασσα!
μέτρα! μπορείς;)
Θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη
μήπως και εξαντληθεί η αντοχή σου...
Απόψε έχω μια θλίψη επιπλέον.
Μια στεναχώρια-σχεδία που εννοεί
να επιπλέει στο απέραντο...
Πάλι λάθος έκανα και δεν με ανακουφίζει
το ότι "δεν είχα την πρόθεση"
(Ρήση για αναίσθητους και δεν με καλύπτει.
Έχω ματώσει κι εγώ άπειρες φορές από "αγνές προθέσεις").
Αυτό που με πονά είναι που δεν καταλαβαίνω..
Κι ενώ μπορώ να δέχομαι δεν γίνεται να μην
αναρωτιέμαι...Δεν έχει αντίκρυσμα, ούτε η ποινή
ούτε η άφεση, αν δεν καταλάβω που έφταιξα.
Δεν βρέχει απόψε γαμώτο...σήμερα βρήκε....
που διψώ για θάλασσα!
Η μόνη καταιγίδα, που μαστιγώνει ψυχή και σώμα,
είναι η έλλειψή σου.
Κάθε "απόψε" θά 'θελα να ήσουν εδώ...
Τώρα!
Πριν γίνει "χθες" και βουλιάξει στα άπατα...
Στο απέραντο κενό, στο σκοτεινό τίποτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου