διάφανες αυλαίες

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.

Άιντε εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άιντε κάτι γίνεται κυρά μου

άιντε χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν

άιντε έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος

άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,

τα πόδια του

τα ίδια...
Ωωωω...

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
σαν τη βροχή στο τζάμι
βήματα,φτερουγίσματα
από παλιό Τσιτσάνη.
Δευτέρα με Παρασκευή

χαμένος στη σκοτούρα
λίγη δροσιά το Σάββατο
μούχλα την Κυριακή.

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
μες στο δωμάτιο μόνος
χέρια χτυπάει γονατιστός
ο σταυρωτής ο χρόνος.

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

μάσκα δεν έχω να φορώ στο καρναβάλι ετούτο

γι' αυτό...

όταν χαράζει(μέσα μου)............

(αμετανόητα)στις χαραυγές ξεχνιέμαι....