"Νά 'ταν η καρδιά μου φύλλο..."

"...μ' ένα γράμμα

να στη στείλω

Οι χαρές αυτού του κόσμου, μη κλαις,

θα ξανάρθουν πάλι φως μου να λες..."

Πολύ συχνά...

χτυπά η καρδιά μου άτακτα

κι η σκέψη μου ξεφεύγει .

Όλος εγώ ένας ρυθμός,

σαν πυρετός,

στο αίμα σου χορεύει...

χωρίς φόβο

Άφησα ένα καλοκαίρι να κυλήσει ανάμεσα.

Εκεί στις εκβολές του,

λούστηκα κάτω από μια απρόσμενη ξαστεριά.

"Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν"

μουρμούριζαν οι καλαμιές τριγύρω

κι έτρεξα να σκεσπαστώ με κύματα

Όχι δεν φοβήθηκα.
Μονάχα λυπήθηκα εκείνα τ΄αστέρια
που τρεμόσβηναν.
Εκείνα τα νυχτέρια τα μακρινά
που θέλησαν ξημέρωμα να γίνουν.
Τα νυχτοπούλια σκίρτησαν
κι ένα αγέρι παραπονιάρικο
φιλιά αφιέρωνε στο νυχτολούλουδο

Όχι δεν φοβάμαι.
Σε θυμάμαι να ταξιδεύεις
στην θάλασσα εντός μου.
Στο όνειρο επιβάτες, χωρίς αποσκευές,
περιπλανηθήκαμε Αγαπηθήκαμε.

Όχι δεν θα φοβηθώ.



Η μέρα χαράζει στον ορίζοντα
κι εγώ σκαλίζω στον βράχο
"Νικήθηκα μα δεν φοβήθηκα.
Λυπήθηκα αλλά δε αρνήθηκα
πως σαγαπώ
όπως η θάλασσα τον ουρανό..."

κυκλική πορεία

Κοντεύει πάλι το φεγγάρι να γεμίσει...

ελλείψεις έντονες τόσο, που να γίνονται συνοχές.

Συνεχείς παρουσίες,

μακρινές...

γεμάτες...

ολοστρόγγυλες.

Πορεία ατέρμονη, χωρίς γωνίες. Τροχιά.

Ένας κύκλος...

Εκεί που σταματά ν' αρχίζει πάλι.

Κοντεύει πάλι το φεγγάρι να γεμίσει...

...θύμησες...

που περιμένουν ένα δάκρυ να κυλήσουν.

"Νερό κι αλάτι" μα ούτε λέξη...

(ούτε ένα μικρούλι "αχ"!)

κι ο λόγος μέσα μου να πνίγεται

σε κύματα βουβά... στα βαθιά...Σιωπή.

Το ακρογιάλι ν' αλλάζει φεγγάρια.

Το φεγγάρι ν' αλλάζει όψεις.

Η θάλασσα ν' αλλάζει διαθέσεις.

Τα καράβια πηγαίνουν κι έρχονται

σαν χρώματα...

Καράβια στη γραμμή του ορίζοντα...

ταξίδια σε αποχρώσεις του μπλε.

(αποχρώσεις του μπλε...)

Το ακρογιάλι ακίνητο.

Κάτω από τον ίδιο ουρανό

το ακρογιάλι ακίνητο...

Πώς να επιστρέψεις αφού ποτέ δεν έφυγες;

"μέτρησα"

...από τότε πέρασαν πολλά φεγγάρια.
Όσα καινούργια, τόσα παλιά.
Γεμάτα και λειψά.
Κι απόψε, ένα μικρό "σαγαπώ"
χαραγμένο στη γραμμή του ορίζοντα,
βαμμένο ροζ-τριανταφυλλί,
έπεσε μέσα στο βλέμμα μου
κι απλώθηκε στην καρδιά μου.
Έτσι πρόσεξα και το φεγγάρι
-πάλι φόρεσε το άσπρο σου πουκάμισο-
που σεργιάνι έβγαινε στους γύρω ορίζοντες.
"...κι εγώ Εσένα." ψιθύρισα,

" Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα.."

για Σένα Αστέρι μου

Τ' ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΒΟΡΙΑ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη

Τ' αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά

Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή
θα γίνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,
Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό.

"εγώ δεν είμαι..."

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις,
μόνο σε μένα.

Τ. Πατρίκιος

με τα μάτια κλειστά αν μαγαπάς στο βάθος της ψυχής

...και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου, ξανά...


...αυτά που ακούω μέσα μου

δικά σου λόγια είναι...

Εσύ, στο βάθος της ψυχής η πιο κρυφή μου ελπίδα...

Σε σκέφτομαι πάντα...

Σε σκέφτομαι πάντα.

Σε φέρνει μέσα μου

το θρόισμα των φύλλων

που γεύονται την ανάσα του αέρα.

Οι μυρωδιές του Μάη

που περιπλανώνται

σε αναζήτηση εραστών.

Σε σκέφτομαι πάντα

και σου μιλώ την ώρα

που ανασταίνεται το φως.

Την στιγμή που το σούρουπο

ζωγραφίζει ζευγάρια να κάθονται

στα φωτισμένα μπαλκόνια,

δραπετεύοντας από το κόπο της μέρας.

Σε σκέφτομαι πάντα

κι ακούσια ξορκίζεις τις θλίψεις μου

με το απέραντο κοίταγμά σου

σαν Έρωτας του πρωϊνού.

Σε σκέφτομαι πάντα

όταν μυούμε στις γραμμές σου,

που διατρέχουν τους δρόμους του μυαλού

στις βραδυνές προσευχές μου.

Σε σκέφτομαι πάντα

σαν χειροποίητο όνειρο

σαν τεράστια σειρά πολύχρωμων σχημάτων

που χαράζει πορεία.

Σε σκέφτομαι πάντα

στο ταξίδι που κάναμε μόνο μαζί

με τεράστιες ταχύτητες ως τις όχθες του Ληθαίου

και με προίκισε με απέραντες μνήμες.

ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ...

Χρ. Λορέντζος

-----------------------------------------------

"πάντα στέργει,

πάντα ελπίζει,

πάντα υπομένει..."

εδώ είμαι...

Εδώ είμαι μωρό μου...

πάντα θά΄μαι εδώ.

Δεν ακούς που σου μιλώ;

Δεν νιώθεις πως σαγαπώ;

Εδώ είμαι μωρό μου...

πάντα θά' μαι εδώ.

"Βόλτα στη θάλασσα",

μυνήματα στα κύματα,

οι χάρτες μου στ' αστέρια.

Τα κάστρα μου τα χάλασα,

με βάρυναν τα κρίματα,

μα νιώθω καλοκαίρια.

Σαλπάρω ακόμα στ΄ανοιχτά,

μου έδωσε ο έρωτας φτερά,

δεν έχει το όνειρο σχοινιά

φυσάει Αγάπη στα πανιά

κι ας λένε τη βάρκα "μοναξιά"

με ταξιδεύει μακριά

μες την δική σου την καρδιά

μονάχα αράζω.

Μία σου σκέψη μου αρκεί

-φαντάσου πόσο ένα φιλί-

τα βράδυα από την πλώρη

σου φωνάζω

"με όλου του κόσμου τα λιμάνια

Ψυχή μου δεν σ' αλλάζω".

----------------------------------------------

"Η τελεία μοιάζει με την στιγμή.

Η τελεία μένει η στιγμή δραπετεύει.

"Εσύ που είσαι;"

"Εκεί που η θάλασσα δεν τελειώνει

κι ο ουρανός δεν αρχίζει,

υπάρχει μια γραμμή που ενώνει και χωρίζει.

Άναψε δυο κεριά για να με ψάξεις.

Ένα στην ανάμνηση

κι ένα στην προσδοκία.""

(Λουδοβίκος των Ανωγείων)

"...έφερες πάλι το όνειρο,

άγνωστη θάλασσα ανεξερεύνητη,

θάλασσα δικιά μου,

ηφαιστειογενές νησί,

στοίχημα με το θάνατο

μη ξέροντας να θα βουλιάξουμε ξανά

ή αν πιο ψηλά θ' αναδυθούμε..."

(Τ. Πατρίκιος)

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναιτιο δακρυ

ανατελλοντας αργα στα ωραια ματια

των παιδιων που κρατιουνται χερι-χερι

των παιδιων που κοιταζουνται και δε μιλιουνται.

Των ερωτων το τραυλισμα πανω στα βραχια

ενας φαρος που εκτονωσεν αιωνων θλιψη

το τριζονι το επιμονο καθως η τυψη

και το μαλλινο ερημο μεσα στ' αγιαζι

Ο στυφος μες στα δοντια επιορκος δυοσμος

δυο χειλη που αδυνατο να στερξουν - και ομως

το "αντιο" στα τσινορα που λιγο λαμπει

και μετα ο για παντοτε θολος κοσμος

Το αργο και βαρυ των καταιγιδων οργανο

στην καταστραμμενη του φωνη

ο Ηρακλειτος των φονιαδων

η αλλη πλευρα η αθεατη

το μικρο "γιατι" που εμεινε αναπαντητο

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χερι που επιστρεφει

απο φονο φριχτον και τωρα ξερει

ποιος αληθεια ο κοσμος που υπερεχει

ποιο το "νυν" και ποιο το "αιεν" του κοσμου :

ΝΥΝ το αγριμι της μυρτιας Νυν η κραυγη του Μαη

ΑΙΕΝ η ακρα συνειδηση Αιεν η πλησιφαη

Νυν νυν η παραισθηση και του υπνου η μιμική

Αιεν αιεν ο λογος και Τροπις η αστρικη

Νυν των λεπιδοπτερων το νεφος το κινουμενο

Αιεν των μυστηριων το φως το περιιπταμενο

Νυν το περιβλημα της Γης και η Εξουσια

Αιεν η βρωση της Ψυχης και η Πεμπτουσια

Νυν της Σεληνης το μελαγχρωμα το ανιατο

Αιεν το χρυσοκυανο του Γαλαξια

των λαων το αμαλγαμα και ο μαυρος Αριθμος

Αιεν της Δικης το αγαλμα και ο μεγας Οφθαλμος

Νυν η ταπεινωση των Θεων

η σποδος του Ανθρωπου Νυν.

Νυν το μηδεν και

ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !

Ο. Ελύτης

(απόσπασμα)

''AΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

κάθε Γολγοθάς

αφού οδηγεί στην Ανάσταση...

"...Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και

Ζωή του μέλλοντος αιώνος...Αμήν."

"Χωρίς""το μύνημα""η στιγμή Των Αρχαγγέλων"

"Χωρίς να σε βλέπω"

Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλώ, χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά από το βήμα σου, χωρίς..-πόσο γυμνός ακόμα θά 'θελες να μείνω; Μη με πιστεύεις. Σε τίποτα μη με πιστέψεις. Κι όταν εντάσω τις στιγμές στα σίγουρα τα σχήματά μου, όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου, όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα, μη με πιστεύεις-κι όμως σου λέω την αλήθεια. Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.
Τίτος Πατρίκιος

"Το μύνημα"

Σε γνώρισα ναυαγός σε μια μεγάλη πόλη που οι άνθρωποι περνούν και χάνονται με μια βουή ωκεανού. Κι ήταν σαν θαύμα το πως βγήκαν καινούργια λόγια από το στεγνό μου σώμα. Τ' απόθεσα χωρίς καμιά εγγύηση παράλογα σ' ένα μπουκάλι και τό 'ριξα στην άσφαλτο. Ήξερα πως δεν βρισκόμουν πια στην πρώτη μου νιότη κι η σύνεση γινόταν μια πολυτέλεια δυσβάσταχτη.

Τίτος Πατρίκιος


"Η στιγμή των Αρχαγγέλων"

Να τελειώνει η μέρα και να περιμένουν στίχοι άγραφτοι όπως το φως πίσω απο τα τζάμια, χαμένοι φαντάροι σε ξένους δρόμους μ' ένα καθρεφτάκι στην απάνω τσέπη και φυλαχτό στην θέση της καρδιάς. Α, η άσπρη κιμωλία στα μικρά δάκτυλα κι ο αβέστης στα πεζούλια χρωματισμένος από τα γεράνια και τα βασιλικά κι οι φωνές τις νύχτες στα βουνά καλοκαιριάτικα συνιάλο για να φύγω... Κι εσύ να υπάρχεις πάντα! Χωρίς λύπη, χωρίς στεναγμό, ξέροντας πως δεν τελειώνει η μέρα ποτέ όσο ορίζει τη ζωή μας η στιγμή, ταξιδεμένη στα πέλαγα με την δικαιοσύνη όλων των Αρχαγγέλων δική μας.
Νίκος Καρύδης.

Είσαι μεσ' την καρδιά μου

Κόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μεσ'την καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου

Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
Άλλον τον κάνεις ν' αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει

Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δεν μας λυπάσαι

Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις

Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα
Άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα

Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία & Δημήτρης Ζερβουδάκης

Δεν θέλω να σ' αφήσω, ούτε να σε κρατήσω!
Έτσι κι αλλιώς Υπάρχεις στην ψυχή μου.
Θέλω να έρχεσαι κι ας μη με θυμάσαι.
Έτσι κι αλλιώς ότι ονειρεύομαι για πάντα θά 'σαι.

Πού να πάω "χωρίς";

Με τα φτερά της Χίμαιρας έφτασα ως εδώ.

στην αγκαλιά της Ουτοπίας θέλω να μείνω.

Με το βλέμμα της ψυχής χαράζω (για Σένα)

γραμμή νοητή. "Ορίζοντα" την είπα,

μπλε το χρώμα (κώδικας για το απέραντο

και το ονειροπόλο).

Πριν και μετά...

Ατελείωτο παρόν!

Πέρασα, καιρό τώρα, του Ορίζοντα τη γραμμή.

με την σκέψη να χορεύει άναρχα

στης καρδιάς τους ρυθμούς,

άχρονα ζω μαζί Σου

στην ενδοχώρα των ονείρων μου.

Όπως "μας" ονειρευόμουν, έτσι "μας" βλέπω!

Όπως "μας" ονειρεύομαι, έτσι ζω!

Λείπει όμως- κάποιες στιγμές-

ο άνεμος για το ταξίδι μου...

Στέκομαι τότε, κουκίδα στην ασάλευτη θάλασσα,

ασάλευτος κι εγώ.

Που να πάω "χωρίς";

Όσπου... ανασαίνεις!

Ανοίγω πανιά και σαλπάρω ξανά...

Στην σκέψη Σου, να έρθω κοντά...

"όσο υπάρχει ουρανός"

Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός-Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Άλμπουμ: Σαν των ανθρώπων τις φωνές

Πες ότι είδα μια λάμψη
Πες μ' οδήγησε μια αστραπή
Κι όλα γύρω μου έχουν αλλάξει
Κι απ' το τέλος γυρνώ στην αρχή
Πες μ' οδήγησε μια αστραπή
Όπου κι αν πας να θυμάσαι
Όσο υπάρχει ουρανός να πετάς
Όσο υπάρχει ζωή μη φοβάσαι
Θα 'χεις λόγο για να ξεκινάς
όσο υπάρχει ουρανός να πετάς
όταν μου φεύγει το θάρρος
Σε θυμάμαι να χαμογελάς
Το χαμόγελο γίνεται φάρος
Και τη βάρκα μου εσύ οδηγάς
Σε θυμάμαι να χαμογελάς
-----------------------------------------------------------------------------------
τι όμορφο τραγούδι! κι όλα τα "όμορφα" σου τ' αφιερώνω...πάντα & για πάντα!

λίγο όνειρο ακόμα

Όταν θέλω να σε δω, σηκώνω το βλέμμα ψηλά
και σε κοιτάζω κατάματα.
Ότι θέλω να σου πω, το σκορπίζω στην θάλασσα.

Δεν μπορώ τίποτε άλλο να κάνω παρά να σε νοσταλγώ
εδώ στην ξενιτιά του ανέφικτου.

Αφήνω τις νύχτες σημάδια στ΄αστέρια να μη χαθείς
κι έτσι πάντα ξημερώνεις στο μαξιλάρι μου.

Στη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα των καιρών μας
αντίδοτο η ύπαρξή σου.
Και μόνο που υπάρχεις, ανθίζουν οι έρημοι.
Πίνω απ' την θύμησή σου και ξεδιψώ.

Λείπεις....

στους φάρους μου

Σήμερα γιορτάζουνε τα άνθη της ζωής μου. Σήμερα γιορτάζω για τους φάρους της ψυχής μου. Πάει καιρός που άρχισα σ' αυτόν το δρόμο να βαδίζω. Ήρθαν στιγμές που σκέφτηκα πως ίσως δεν τ΄αξίζω. 'Αλλες φορές -τις πιο πολλές- είπα "θα πολεμήσω! "ότι εγώ στερήθηκα σε Εσάς θα το χαρίσω!" Τρέξανε δύσκολοι καιροί και μάλλον θά΄ρθουν κι άλλοι μα θά' ναι η αγάπη μου δύναμη, η πιο μεγάλη. Να είστε πάντα ταπεινοί. Τα πόδια να πατούν στη γη. Είναι η Ζωή περαστική μα είναι αθάνατη η Ψυχή. Να νιώθετε, να μαθαίνετε, να ελπίζετε, να πιστεύετε, να ονειρεύεστε, ν' αγαπάτε! Άνθρωποι πάντα νά΄στε! Να ζήσετε! και να θυμάστε: με αγάπη σας μεγάλωσα, Αγάπη να σκορπάτε!

στιχοπλοκές

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις
να πηγαίνεις πάντα μ αέρα καλό
να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω
κι αν θα πάψω κάποτε να σ αγαπώ

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου έχε γεια

Στ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ
να μη σκέφτεσαι αν πονέσω
κι αν θ αντέξω μ άδεια αγκαλιά να ζω

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου, έχε γεια.



κοντά στο χθες τον χειμώνα νοστάλγησα
κι ήρθε το σήμερα να μου γελά
κι έτσι το αύριο πίσω μου άφησα
κι έγινε πρωινό σε μια ματιά.
Βρες τις πιο μεγάλες χαρές και παίξε
τη πιο βαθιά φωτιά μου και κλέψε
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στο κύμα ανεβαίνω το ζωντανό
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στην άβυσσο πιάνομαι,
παιδί τους κι εγώ..σ΄ένα όνειρο..
όσο κι εσύ, τόσο προσπάθησα,
όσο η θάλασσα, το προσπαθώ,
κι είναι στο αύριο πίσω που άφησα
τόσο πιο όμορφο να σαγαπώ.
Τις χίλιες τις νυχτιές έχω χάσει
την μία σου κρατάω μυστικό
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στο κύμα ανεβαίνω το ζωντανό
στους δρόμους
με καρδιά σε περιμένω
στην άβυσσο πιάνομαι,
παιδί τους κι εγώ..σ΄ένα όνειρο..



Ένα καρά- ένα καράβι της φυγής,
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρα, στα όνειρά μου έρχεται
και μπαίνει κάθε βράδυ...

Στην πλώρη γράφει λεύτερος
στην πρύμνη δεν αντέχω
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά,
ό,τι εγώ δεν έχω...

Κι ο καπετάνιος με ρωτά
κι ο καπετάνιος λέει,
"μήπως πεινάς,
μήπως πεινάς, μήπως διψάς,
κι είσαι σκοτεινιασμένος" ;

"Μήτε πεινώ,
μήτε πεινώ, μήτε διψώ,
μα ψάχνω μια πατρίδα
γιατί δεν έχω μια μεριά,
να γύρω το κορμί μου,
αν με προδώσει η θάλασσα,
ο σκύλος κι η καλή μου"...

Ένα καρά- ένα καράβι της φυγής
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά, στα όνειρά μου έρχεται
και φεύγει κάθε βράδυ....



Για σένα τραγουδάω, για σένα που όταν έπεφτα,
με κράταγες σφιχτά, γινόσουν η βαρκούλα μου,
να βγαίνω στ' ανοιχτά, να μη φοβάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που έγινες στον τοίχο μου,
σκιά κι ακολουθείς, που μ' έστελνες στον ουρανό,
τις νύχτες της σιωπής, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που ενώ τα χρόνια πέρναγαν,
αγάπη ήσουν εκεί, να στέκεσαι,να καίγεσαι,
αγάπη δυνατή, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

φύλακας άγγελος

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος

Όταν θα νιώθεις μοναξιά
όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο
θα 'χεις εμένα συντροφιά
και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός
όταν παγώνει η αγκαλιά σου
κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός
εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά
κι αν μόνη θέλει να σ' αφήσει
πες του πως κάποιος μια φορά
αληθινά σ' είχε αγαπήσει

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου

ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ

Βρέχει...

Μια κυρία εξέχει στη βροχή μόνη

πάνω σ' ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

Κι είναι η βροχή σαν οίκτος

κι είναι η κυρία αυτή

σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.

Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,

βαριές πατημασιές του καημού

τον βρόχινό του δρόμο γεμίζοντας.

Κοιτάζει...

κι όλο αλλάζει στάση,

σαν κάτι πιο μεγάλο της,

ένα ανυπέρβλητο,

νά' χει σταθεί

μπροστά σ' εκείνο που κοιτάζει.

Γέρνει λοξά το σώμα

παίρνει την κλίση της βροχής

-χοντρή σταγόνα μοιάζει-

όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.

Κι είναι η βροχή σαν τύψη.

Κοιτάζει...

Ρίχνει τα χέρια έξω από τα κάγκελα

τα δίνει στη βροχή

πιάνει σταγόνες

φαίνεται καθαρά η ανάγκη

για πράγματα χειροπιαστά.

Κοιτάζει...

Και ξαφνικά,

σαν κάποιος να της έγνεψε "όχι",

κάνει να πάει μέσα.

Πού μέσα-

μετέωρη ως εξείχε στην βροχή

και μόνη

πάνω σ' ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

Κική Δημουλά

"ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ"

αφιερωμένο στις σιωπές Σου

Κρύωνα
και σκέπασαν το σώμα μου
τα δυο σου βλέφαρα.
Δίψασα και μ' έλουσαν
του γέλιου σου τα δροσερά νερά.
Καλέ μου
είσαι ο ήλιος που ονειρεύομαι
και τ' αστέρι που πορεύομαι
Είσαι η μέρα με τα κύματα
και η νύχτα με τα αινίγματα
Είσαι όλα κι άλλα τέσσερα
κι έχω μάτια δεκατέσσερα
μη σε χάσω γιατί χάθηκα
λουλουδάκι και μαράθηκα
Πες μου αγαπημένε μου
τ' αγάλματα τι λεν με τα πουλιά
Πες μου για τα σύννεφα,
το σούρουπο και τα τρελά φιλιά



http://www.youtube.com/watch?v=CwfhX_e5JGs

το άκουσα χθες "live", ανάμεσα σε άλλα πολλά.
Χωρίς να το επιδιώξω, στάθηκες πλάι μου.
Σαν κύμα, χάθηκα στο μπλε της ματιάς σου.
Μια πεταλούδα που λιώνει στο φως στης ψυχής σου.
Ένα "σαγαπώ" που έμεινε
ανάγλυφο στα βαθιά της καρδιάς.
Κι οι σιωπές σου ...
όλος ο κόσμος που περιέχω
και σε περιέχει...
Πριν κάποιους αιώνες ή κάποιες στιγμές,
με κρέμασες στις άκρες των χειλιών σου ξανά.
Μια λέξη ετοιμόρροπη που τελικά δεν έσταξε...
Μίλα μου...(χωρίς να στο ζητήσω)

στην Ατλαντίδα

Kρύβω την αγάπη μου στους βυθούς της ψυχής μου...

Είναι αλήθεια πως "δεν είναι μόνο ότι φαίνεται"!

-Είναι...και τα κρυμμένα!-

Χειμώνες καιροί και τα βαθιά, απρόσιτα...

Αμέτρητα τα κύμματα, ταξιδεύουν στη θύμηση.

(Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου,

οι ζωγραφιές της σκέψης σου,

το τραγούδι του γέλιου σου,

η θέα... προς έναν ορίζοντα ανοιχτό, απέραντο!

το πέταγμά σου!

Εδώ, στην απλωσιά της ευλογημένης μοναξιάς μου,

μοιάζουν όλα τα γύρω μου, τόσο τακτοποιημένα,

στριμωγμένα στα "κουτάκια" του "όπως πρέπει!"

.. κι εσύ απέραντη! ατέλειωτη!

..αφού δεν χωράς, δεν γίνεται παρά μονάχα, να λείπεις!)

Υποθαλάσσιοι σεισμοί, αλλά με μεγάλο εστιακό βάθος,

ξεγεννούν διαρκώς απώλειες, στην ενδοχώρα.

Αχαρτογράφητες, αναπάντεχες... ελλείψεις!

(ποιός μπορεί να ξέρει τι ακριβώς έχει αν δεν του λείψει;

..κι ότι "είσαι" μου λείπει..)

Άξαφνα, ξεπροβάλλουν νησιά καταμεσίς στο πέλαγος!

-Μαθαίνω...(αργά όπως συνηθίζω...)

να διακρίνω το Θαύμα!-

Νησιά που κάθε λίγο κρύβονται, σε κρυφούς παραδείσους!

Μένω εγώ...

στην ακτή της ζωής μου,

να σκαρώνω καράβια χάρτινα,

να σ' τα στέλνω με κύμματα,

να τα βλέπω να λιώνουν στις άκρες του Ορίζοντα,

κι εγώ να χαίρομαι..

για το όποιο ταξίδι, για το όποιο Θαύμα!

Γιατί μαθαίνω πια, σιγά-σιγά,

πως δεν είναι θαύμα μονάχα

"Να πορεύεσαι (στην επιφάνεια) χωρίς να βουλιάζεις",

αλλά και να "πέφτεις βαθιά, χωρίς να στενάζεις

και δίχως ν' αλλάζεις."!

(όπως η αγάπη μου για Σένα.).

υ.γ. η θάλασσα στέλνει φιλιά-σύννεφα στον Ουρανό,

κι εγώ σε βλέπω "πάντα ψηλά" Ουρανέ (μου)!

Στην Ατλαντίδα μου...

http://www.youtube.com/watch?v=8zDJ4AGUWpM

στο όνειρο για πάντα...