κι αν έπιασε βροχή...

θα βγω
(ελπίζω κι εσύ!)
θα είμαι στους δρόμους...
το μόνο που ίσως χαθεί 
η σκόνη που μας σκεπάζει.



"Νά 'μαστε λοιπόν ξανά
μπρος την άκρη του γκρεμού...
Πέφτοντας κοιτάω ψηλααααά
ως την άκρη του ουρανού........."

Ότι κι αν έγινε...ότι κι αν γίνει.

Στους καιρούς αυτούς... που όλα είναι "πιθανά"
Τώρα...που αρχίσαμε να διακρίνουμε την ουτοπία στον ορίζοντα
Αυτή την εποχή...που καταρρέουν τα επίπλαστα
Τώρα...που όλοι κρίνονται και παρασύρονται τα έρμα...



















αφήνω εδώ ένα μικρό σημείο να πιαστείς,
αν κουραστείς να ελπίζεις...

Χαμένη (;) Αγάπη

Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
για μια χαμένη αγάπη...
Που πριν ανοίξει τους ανθούς
και πριν μοσκοβολήσει...
Την βρήκε αγέρας και καπνός
και μαύρη ανεμοζάλη...

Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
για μια χαμένη αγάπη...
Κρούσταλλο και ραγίστηκε,
αστέρι ήτον κι εσβήστει...
Τη βρήκε αγέρας και καπνός
και μαύρη ανεμοζάλη...
Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
για μια χαμένη αγάπη...
κείνη τρυγόνα της αυγής,
κείνος αητός τ' αψήλου...
Τους βρήκε αγέρας και καπνός
και μαύρη ανεμοζάλη

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Ματθαίος Μουντές
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Χάσιμο...

Χανόμαστε... 
στριμωγμένοι σε πλαίσια καθημερινότητας,
ο ένας πάνω στον άλλον,
εντός/εκτός/κι επί τ' αυτά
αγωνιζόμαστε να χωρέσουμε.
Να μπορέσουμε.
Διατηρώντας τα όρια
στενεύουμε τις επιθυμίες μας.
Αλλοιωνόμαστε...
κοιταζόμενοι σε καθρέπτες παραμορφωτικούς.
Προσπαθώντας να επιβιώσουμε
ξεχνάμε να ζήσουμε.
Θυμόμαστε...
ότι σαν παιδιά ονειρευόμαστε
και σαστίζουμε.
Φοβόμαστε...
πως  όλα τα όνειρα πεθαίνουν
κάθε χαραυγή.
Ξεχνάμε...
πόσο μοιάζουμε!
ποιοι είμαστε!
που πάμε!
Απελπιζόμαστε...
ίσως επειδή δεν πιστεύουμε
στο "μπορούμε".

Χανόμαστε...

Εσύ μου θύμησες...

Εσύ μου θύμησες πώς είναι
να θες με όλη την καρδιά σου
να βρίσκεις πάλι τα όνειρα σου
μέσα στο φιλί.

Εσύ μου θύμησες πώς είναι
να μη σου κρύβει το μυαλό σου
πως όλα είναι για καλό σου
να φτάνεις στην πηγή.

Ναι...
Και να πίνεις νερό,
να ρωτάς τον καιρό
και να μπαίνεις με φόρα στα τρένα.
Στο ταξίδι η ζωή
να σε παίρνει μαζί,
τα δικά σου να βρίσκεις στα ξένα.

Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα..

Εσύ μου θύμησες πώς είναι
να αρπάζεις τη ζωή απ' το χέρι
βαθιά να βάζεις το μαχαίρι
μέσα στην πληγή.

Μου θύμησες ξανά πώς είναι
να διώχνεις τη ντροπή απ' το πάθος
να βρίσκεις το σωστό στο λάθος
μες στη διαδρομή.

Ναι..
Και να πίνεις νερό,
να ρωτάς τον καιρό

και να μπαίνεις με φόρα στα τρένα
Στο ταξίδι η ζωή
να σε παίρνει μαζί,
να 'χεις φλόγα μονάχα για ένα.

Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα..
Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα..

Εσύ μου θύμησες πώς είναι
ν' ανοίγεται μπροστά στο χάρτη
για δυο ανθρώπους μονοπάτι,
αντί για την φθορά, η αγάπη.

Εσύ μου θύμησες πώς είναι...

Στίχοι--Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Τραγούδι : Ελεωνόρα Ζουγανέλη

τι τραγούδι να σου πω;

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει; Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι. Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι. Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη. .................................... Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία; Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι. Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει. Να μην έχει ούτε λάμψη,ούτε αξία. Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά.

σκιαγράφημα

Στην "ενδοχώρα" μου σου μιλώ ασταμάτητα.
Είσαι πάντα εκεί για να με καταλαβαίνεις,
ανυποχώρητα κι ανυπότακτα συγχρόνως.
Αδιαπραγμάτευτα!

Λένε τόσα για τα φαντάσματα!
Ελάχιστα όμως λένε για τα βάρη που τους φορτώνουμε...

Κουβαλάς κι εσύ το ανεκπλήρωτο "μου" αλλά,
δεν έχεις σώμα "εδώ",
να του δώσω μια να διαλυθεί,
να σκορπίσει στον ορίζοντα,
να ματαιωθεί στο φως του "εδώ και τώρα"!

Σκιά μου...στα φωτεινά μου, ζωτική αντίσταση!

Μπαίνω στα σκοτεινά για να σε βρω,
σε μονοπάτια δισταγμού κι αμφιβολίας,
μα αρκεί...
μια ελάχιστη αναλαμπή,
κάτι σαν ιδέα φαεινή,
κι απογειώνομαι!
Συναντιόμαστε αλλά χάνομαι...
εξαϋλώνομαι.

Σκιαγράφημα...
της ψυχής μου είδωλο ανυπόστατο,
του δικού μου "είμαι" επιβεβαίωση,
όπως είσαι σε ονειρεύομαι
γιατί έτσι θέλω...

...αβασάνιστα ασυμβίβαστο...
"Θέλω μου" πηγαίο!!

κουράγιο...

"...παλεύω/αγωνίζομαι/προσπαθώ...

μεγαλώνει το άδικο, συρρικνώνονται οι δυνάμεις (μου)."

"Κράτα γερά!" του είπα μα όταν με ρώτησε "από πού;"

ψιθύρισα μόνο "έχει ο Θεός..."

Με κοίταξε απ' τον καθρέπτη με απορία.

Σχεδόν άκουγα τις σκέψεις του...(κουράστηκα...απελπίζομαι...αδυνατώ..)....

στην επόμενη στροφή σταυροκοπηθήκαμε στο πλάι Της Μυρτιδιώτισσας!

 "Βοήθα Παναγιά μου!!"

"Είμαι πολύ στεναχωρημένος!" είπε τρις σε διαδρομή 10 λεπτών..

Του έλεγα τα δικά μου, να νιώσει πως δεν είναι μόνος...

"Είμαι πολύ στεναχωρημένος. Άλλαξε η Ζωή μου. Ποτέ δεν είχα πολλά

μα τώρα παλεύω για το τίποτα. Δεν μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου.

Δεν βρίσκω ευχαρίστηση πουθενά! Ούτε καν στην δουλειά μου...

Χρωστάω παντού. Δουλεύω αλλά αδυνατώ.  Πολύ στεναχωριέμαι!"

Φτάσαμε...

"Δύναμη!" του εύχομαι κι αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά.

Στο νου μου έρχεται η γιαγιά που συνάντησα το πρωί στα σκαλιά του ΟΤΕ.

Μαυροφορεμένη, ασπρομαλλούσα, με δύο στάλες θάλασσα στα μάτια.

Την προσπέρασα...Γίνηκε η ανάγκη απέραντη και χάνομαι...

Στην γωνία γυρνώ και την κοιτώ. Ο τρόπος που ακουμπά το κεφάλι στο μπαστούνι

με επιστρέφει. Βάζω στην παλάμη της ένα κομμάτι μέταλλο κι εξαγοράζω 

μια βουτιά στο βλέμμα της, απνευστί. "Δεν έχω περισσότερα χρήματα" της λέω,

"τι χρειάζεσαι;"

"Ότι έχεις" μου απαντά, "μια μπουκιά φαϊ, μια καλή κουβέντα. Είμαι ελληνίδα!"

βιάζεται να πει, σαν να έχει ιθαγένεια η συμπόνια...

"Γιατί είσαι εδώ;"ρωτάω λες και δεν καταλαβαίνω.

"Τον Τσίπρα που είναι στην Βουλή τον ξέρεις;" με ρωτά. "Φυλούσα τα βόδια

 του πατέρα του" δηλώνει. "Και;" σκάβω στη ματιά της, "Παιδιά δεν έχεις; 

Πέτρα να σταθείς;" "Έχω!" απαντά "Τρεις πέτρες πάνω στη καρδιά μου.

Ο γιος μου ναρκομανής κι η κόρη χωρισμένη. Κι εγγόνι έχω.

Μέλλον δεν έχουν."

Κάθε πρωί ο ήλιος βγαίνει, η Ζωή συνεχίζει...

Ο Άγγελός μου φτεροκοπά δίπλα στον δικό σου...

Απελπίζεσαι...

Λυπάμαι...

Κάθε πρωί εύχομαι να τον θυμηθείς...

Κάθε πρωί θα σε θυμάμαι...

Κουράγιο!


Παντοκράτωρ
Η αναμονή φάρδαινε το χρόνο. Πριόνιζε τις ανθρώπινες μικρότητες
η λαχανιασμένη ανάσα του κόσμου. Η πόρτα του διαστημόπλοιου τρίζοντας
άνοιξε. Μα είδαμε τότε ξαφνιασμένοι
να κατεβαίνει ένας πανάρχαιος γέρος με μεγάλα γένια-σύγνεφα
κι ένα γαλάζιο φαρδύ μανδύα από ουρανό
έναν ουρανό φαγωμένο απ’ το σκώρο των άστρων
και τ’ απελπισμένα βλέμματα των φτωχών. Ήταν
ο έκπτωτος Θεός, που βγήκε σιωπηλός, και σηκώνοντας καρτερικά το βάρος
μιας ολόκληρης αιωνιότητας, προχώρησε
και μπήκε στο ανώνυμο πλήθος.

Κι εκεί
στη βασιλεία των ουρανών, πατέρας παντοκράτωρ
ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε και αοράτων
όρθιος, πάνω σ’ ένα θρόνο από κάρβουνο και στάχυα και φλάουτα και σπασμένα ντουφέκια
έστεκε τώρα ένας ευρύστερνος, ηλιοκαμένος άντρας, με τα μεγάλα παρήγορα χέρια του ανοιγμένα
σ’ έναν πελώριο αδερφικό χαιρετισμό.

Και τ’ όνομά του ήταν
Άνθρωπος

Τ. Λειβαδίτης

γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω;

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω

" Όνειρο" ανεξίτηλα πολύτιμο

Είχα μια αγάπη μια φορά που 'μοιαζε λίγο



στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά


εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά


για να τη δει απ' τη γωνιά


πώς να ξεφύγω





Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται


μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή


αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή


πες μου ποιο στόμα να τα πει


και πώς ξεχνιούνται




Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς


κάμε φυλαχτό για να το φορείς


ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή


τό 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.




Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει


και θα τα πούμε σα δυο φίλοι γκαρδιακοί


που σμίξανε κάποια θλιμένη Κυριακή


σε μια ταβέρνα ερημική


κι έχουν μεθύσει




Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι


να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός


δώσε μου μάνα την ευκή να βγώ γερός


πόλεμος είναι και χορός


και παραζάλη




Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς


κάμε φυλαχτό γιά να το φορείς


ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή


το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.

Μη μου χαρίσεις άλλη μάχη...

πάλεψέ με..

Δώσε μου όλο το νερό και το αλάτι....

H οθόνη του Ουρανού

" 'Ισως..." αν θυμηθούμε κι αν το πιστέψουμε...

Ίσως, να μείνουμε εδώ, μα ίσως και να το σκάσουμε Ίσως να βρούμε νερό, μα ίσως και να διψάσουμε


Ίσως και να χαθούμε, μα ίσως να ξανά σμίξουμε Ίσως και να σωθούμε, μα ίσως να ναυαγήσουμε


Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα
πιο πέρα απ' την νύχτα, μέχρι την αυγή
Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα
πιο πέρα απ΄το τέλος, μέχρι την αρχή


Ίσως να αναστηθούμε, μα ίσως να μην αντέξουμε Ίσως να μην μπορούμε, μα ίσως και να μη θέλουμε


Ίσως ποιος φταίει να βρούμε, μα ίσως και να μην ψάξουμε Ίσως να φοβηθούμε, ναι ίσως πως πρέπει να αλλάξουμε


Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα
πιο πέρα απ' την νύχτα, μέχρι την αυγή
Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα
πιο πέρα απ΄το τέλος, μέχρι την αρχή

..αφού ακόμα είμαστε εδώ και πολεμάμε...

Που να πάμε - Φίλιππος Πλιάτσικας

Μουσική - Λόγια: Φίλιππος Πλιάτσικας

Δίσκος: Προσοχή στο κενό Στίχοι

Παγώνουν κάθε βράδυ οι καρδιές
κάτω απ'αυτό το φώς
Πιστεύουμε σε ψεύτικες φωνές
που ακούγονται αλλιώς

Παγώνουν κάθε βράδυ οι καρδιές
στης πόλης τον αχό
Κι άμα θέλεις να σ'ακούσω βγές
να φύγουμε απο'δώ.

Μα που να πάμε
που ΄χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι
που να πάμε
Μα που να πάμε
εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι
που να πάμε

Μα που να πάμε
που τον ορίζοντα έχουν κλέισει και χτυπάνε
που να πάμε
Μα που να πάμε
οι ανθρώποι δίπλα δεν αντέχουν και λυγάνε
που να πάμε

Καίγονται στις μεγάλες διαδρομές
τα δανεικά φτερά
χιλιάδες πληρωμένες αγκαλιές
δε βγάζουν πουθενα

Καίγονται τα βράδια οι καρδιές
στους δρόμους του χαμού
κι άμα θέλεις να σ'ακούσω βγές
να φύγουμε γι'αλλού.

Μα που να πάμε
που ΄χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι
που να πάμε
Μα που να πάμε
εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι
που να πάμε

Μα που να πάμε
απο παντου μας έχουν ζώσει και χτυπάνε
που να πάμε
Μα που να πάμε
να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε
που να πάμε

Μα που να πάμε
που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε
που να πάμε
Μα που να πάμε
αφού ακόμα είμαστε εδώ και πολεμάμε
που να πάμε

...αλλά δεν φοβάμαι!!

Φύσα Ψυχή μου κι ανέβα σαν φτερό

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Μια καινούρια μέρα
τρέμει στον αγέρα,
στάζοντας φως και νερά.
Πιάστηκε στα δίχτυα
μια τυχαία νύχτα
στη μέση του πουθενά.

Πιάστηκαν δυο ψάρια
ήλιοι και φεγγάρια
λίμνες, ποτάμια, βουνά.
Κι ήρθε το σκουλήκι
η χαρά κι η λύπη
κι ένα ζευγάρι φτερά.

Αχ! Κορμί μου πήλινο
κι εσύ κλαρίνο ξύλινο
ποιος μας κρατάει σε τούτο το χορό.
Κάποιος που μας σκέφτεται
ή μας ονειρεύεται
κι όταν ξυπνήσει θα μας γνωρίσει
ή θα γυρίσει στο άλλο του πλευρό.
Αχ! Κορμί μου πήλινο
ποιος μας κρατάει σε τούτο το χορό.
Αχ! Κλαρίνο ξύλινο
φύσα ψυχή μου κι ανέβα σαν φτερό.

Μια καινούρια μέρα
τρέμει στον αγέρα,
στάζοντας φως και νερά.
Τίποτε δεν λείπει
η χαρά κι η λύπη
κι ένα ζευγάρι φτερά. 

Αχ! Κορμί μου πήλινο
κι εσύ κλαρίνο ξύλινο
ποιος μας κρατάει σε τούτο το χορό.
Κάποιος που μας σκέφτεται
ή μας ονειρεύεται
κι όταν ξυπνήσει θα μας γνωρίσει
ή θα γυρίσει στο άλλο του πλευρό.
Αχ! Κορμί μου πήλινο
ποιος μας κρατάει σε τούτο το χορό.
Αχ! Κλαρίνο ξύλινο
φύσα ψυχή μου κι ανέβα σαν φτερό.

http://youtu.be/eVdnnoF_y3g

επί της ουσίας...

Δεν ξέρω πως έγινε.  Μα δεν "το ψάχνω πια".

Δεν φαντάζομαι τι φταίει.

-σε άλλες "φαντασίες" αρέσκομαι-

"Ίσως μόνο η δική μου η καρδιά φταίει!"

συλλογάμαι υπεύθυνα...

δίχως βεβαιότητα.

Που να την βρεις;

Καμία Κρίση δεν δύναται να ορίσει τ' Όνειρο.

κι ονειρεύομαι διαρκώς...χαμένος.

Κρίνε με εσύ...εγώ προτιμώ

να χάνομαι διαρκώς στα όνειρά μου.

Εκεί βρίσκω μόνο εσένα αγκαλιά μ' εμένα...

Γύρω μας κι άλλοι πολλοί όπως ονειρεύομαι εμάς ...

χαμένοι.

Τι να σου πω;

έτσι ονειρεύομαι πως ζω....

για την καρδιά ενός αγγέλου...

Κομμάτια κι αν με κάνει η ορφάνια



λέξη για σένανε καμιά


το βράδυ με κοιμίζει η περηφάνια


και με ξυπνάει η ερημιά

κατ' αρχήν/κατ' αρχάς

...ρέπω στα λάθη μου...οι φιλόλογοι μάχονται, τα παιδιά με διορθώνουν.
Τι είναι σωστό;  Βρες το λάθος...
Ως ανεπίδεκτος μαθήσεως, αλλά όχι αισθήσεως, επιμένω..
"Κατ΄αρχήν..."
"Κατ' αρχάς..." 
διορθώνουν αδυσώπητα...
(Αντέχω...Φτιάξτε με.)
Αφού, σ' αυτό το σημείο που βρεθήκαμε,
ο χρόνος -ο περασμένος κυρίως- , κάνει κουμάντο,
ας το πιάσουμε από την Αρχή μήπως και καταλάβω που βρίσκομαι.


Μου αρέσουν:
οι Αρχές,  οι Χαραυγές,  τα Πρωτόγνωρα...
μου αρέσεις Εσύ σε χρόνο αέναο...

Πάμε πάλι...
Είτε καταρχήν, είτε καταρχάς,
Σαγαπώ από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα και βασικά αυτό καθ'αυτό 
το γεγονός δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει.
Εξαρχής και επί της ουσίας, αίσθημα αμετάβλητο κι αναλλοίωτο.-





τραγουδάκι;...

http://youtu.be/mWpYfxP9L2s
Πάντα εσύ η επομενή μου θα'σαι η γη,
εκεί που δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή, 
εκεί που η κάθε μου πληγή θα'ναι κέρδος, 
κι όλα θα'χουν γίνει ένα 
μες στο φως αναστημένα 
και για πάντα ερωτευμένα
όλα εκεί......

είμαι εδώ...

εκεί που μ' άφησες...
σαν έρημη ακτή που αγναντεύει τον ορίζοντα...
http://www.youtube.com/watch?v=lIL-qfr_pVQ

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ / Τραγούδι: ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ Μουσική: ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ / Στίχοι: ΛΙΝΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ Β' φωνή: ΝΤΕΝΙΑ ΚΟΥΡΟΥΣΗ Από τον δίσκο «ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΕΣ»

Εγώ είμαι εδώ και όλα τ' άλλα είναι αλλού
είμαι εδώ κι έχω μια θάλασσα μπροστά μου
που' χει στο τέλος της το τέλος τ ουρανού
κι έναν ορίζοντα που ζήλεψε η καρδιά μου

φτιάχνω καράβια με το νου μου και φτερά
μια μέρα σίγουρα το ξέρω πως θα φτάσω
σ αυτά που οι φόβοι μου κρατήσανε μακριά
μαζί τους θέλω ν' αμαρτήσω πριν ν' αγιάσω

εγώ είμαι εδώ και όλα τ' άλλα είναι αλλού
είναι ο τοίχος μιας βροχής που μας χωρίζει
μ' άγριο πέταγμα και βλέμμα κυνηγού
για να μη φύγω τη ζωή μου φυλακίζει

απαντοχή μου...

κατανοώ...

στην ερημιά των καιρών μας, πληθαίνουν οι αντικατοπτρισμοί και χάνουμε οάσεις.

γνωρίζω...

πλησιάζοντας ορίζοντα, αγγίζουμε μια άκρη απ' τα όνειρά μας.

νιώθω...

σαν δικό μου πόνο,  την διαδικασία της αναγέννησης  Σου.

αναγνωρίζω...

την πληγή μου.

θέλω...

να σαγαπώ κάθε στιγμή, απεριόριστα.

ξέρω...

πως μονάχα ο πόνος δεν μοιράζεται.

έχω...

"μια αγάπη, μια πληγή, που μένει χρόνια ανοιχτή".

αντέχω...

κάθε στιγμή να σε ελευθερώνω.

υ.γ.  στα είπα όλα.Φίλα με τώρα...

http://www.youtube.com/watch?v=nLqqknzrme4

-

 

Σημείο αναφοράς...

Γεννήθηκες την ίδια μέρα με μένα, εικοσιπέντε χρόνια πριν.  Πάθος παράφορο & αθωότητα σε έφεραν σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά αγάπη δεν έγιναν. Δεν ήταν γραμμένο στ' αστέρια που σε κοιτούσαν. Δύσκολα χρόνια. Δύσκολο παιδί. Παιδεύτηκες...

 Όταν σε συνάντησα ήσουν στα καλύτερα σου. "Χαρά μου!" με φώναζες αλλά δεν έγινε τ' όνομά μου.

Ήμουν όμως η πρώτη σου Χαρά. "Η πιο μεγάλη!" λες ακόμα...

Έπειτα ήρθαν πάλι τα δύσκολα.  Αγωνιζόσουν με πείσμα και γενναιότητα από τα παιδικά σου χρόνια κι έτσι συνέχισες. Πάθος παράφορο & αθωότητα η μόνη σου μοίρα. Μ' αυτά πορεύτηκες...Έτσι πολέμησες...Αυτό μου έμαθες...να αντέχω όπως τα πρώτα αγριολούλουδα της Άνοιξης στο ξεροβόρι...Με αυτές τις ιδιότητες σε γνώρισα και σε έκανα ήρωά μου. Μείναμε μόνοι. 

Σε πήρα από το χέρι. "Μη φοβάσαι!" σου έλεγα "εγώ είμαι εδώ!" μικρό παιδί...δεν καταλάβαινα το βάρος, την ευθύνη! Χανόσουν στα λάθη σου.  Βρισκόμουν στην ζωή σου.

Δεν έβλεπα ακόμα τα τραύματά σου. Τα έκρυβε η πανοπλία σου. Δεν την έβγαζες ποτέ μπροστά μου. Σκληρό σε έλεγα και χαμήλωνες το βλέμμα μη τύχει και δω στα μάτια σου αδυναμία. 

Τις νύχτες έλειπες. Έψαχνες τα όνειρά σου.  Έτσι μου έλεγες όταν παραπονιόμουν κι άφηνες τότε δυο μικρές χαραμάδες στα μάτια σου να δω την λύπη σου και την μετάνοιά σου.  Συνήθιζα στην μοναξιά. Με τρόμαζε το σκοτάδι. Ακόμα με τρομάζει...κουσούρι ασυνήθιστο, από κάτι παιδικά νυχτέρια αξημέρωτα.

Απόψε που σε άφησα,  γυμνό κι ανυπεράσπιστο, ανάμεσα σε καλώδια και μηχανήματα,  με κοίταξες πάλι με εκείνο το ραγισμένο βλέμμα...

Μη λυπάσαι μπαμπά! Έμαθα από τα λάθη σου κι έκανα φυλαχτό τα όνειρά μου.

Μη μετανιώνεις μπαμπά! Πάθος παράφορο & αθωότητα η νόμιμη μοίρα μας.

Αγωνίσου καρδούλα μου...όπως τόσο καλά ξέρεις κι εγώ θ' ανάψω δυο κεριά να διώξω το σκοτάδι.

'Οταν ξημερώσει θα με βρεις εδώ να σε περιμένω όπως τότε γιατί ακόμα σε χρειάζομαι μπαμπά...όπως πάντα.

Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε...

Μια άνοιξη σκληρή… ανελέητη…

που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε..

για κάνουν τραγούδι τα όνειρά της…

Αν έπεφταν, λέει, μόνο τα χελιδόνια στην παγίδα της άνοιξης…


Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι..


Αν.. Αλλά που…


-Ό,τι πεις… Πίστευε και μη ερεύνα… Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρε…


Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν’ αναμασάτε και σας διαφεύγει


πως οι καρδιές είναι ελεύθερες,


σαν τις πεταλούδες…


Μπορούνε να πετούνε σ’ όλα τα άνθη..


Ακόμα και σ’ αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο…

Μήπως θέλει πολύ η ψυχή για ν’ ανθίσει;

Μήπως θέλει πολύ για να σαλπάρει στ’ όνειρο;

Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε…

Αλκυόνη Παπαδάκη

...πέρασε καιρός...όλα είναι αλλιώς...μα εγώ σε σκέφτομαι...

Στα βράδυα μου τα κρύα...

τ' αστέρια κοιτάω...

μιλώ για σένανε...

'Αρχισα παραμιλάω,

τους τοίχους χτυπάω,

σκέφτομαι για μας...

στης μοναξιάς μου την τρέλλα

σου φωνάζω "έλα!",

μα δεν απαντάς...

Η φλόγα καίει ακόμα 

το στεγνό μου το στόμα 

ψάχνει τα χείλη σου
Που τόσο μου έχουν λείψει...

δεν έχεις εκλείψει 

βρίσκεσαι παντού....

Στη νύχτα, στη μέρα 

στην πι`όμορφη καλημέρα

 για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι 

με σένανε ξυπνάω\

 για σένα μόνο ζω εγώ

Φωτεινέ μου ήλιε

 σύννεφο λευκό μου 

κι`άπιαστο όνειρο
Για σένα τραγουδώ

 τον ουρανό εκλιπαρώ 

να σε φέρει εδώ
Λίγο να μ`αγγίξεις

 η να με χαιδέψεις

 με τα μάτια σου

 μωρό μου...
Που τόσο θέλω να δω

 γι`αυτά που μόνο ζω 

για τα παλάτια σου
Κι`αν μείνει 

έτσι όπως είναι η κατάσταση 

κι`εσυ αν δε μ`ακούς
Θα κλείσω πάλι τα μάτια 

μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού!!!

Στη νύχτα στη μέρα 

στην πι`όμορφη καλημέρα

για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι 

με σένανε ξυπνάω 

για σένα μόνο ζω εγώ

υ.γ. δεν έχει να κάνει με Σένα!

αφορά εμένα 

που μέσα από Σένα

βρίσκομαι παντού.

Σε κάθε μου σκέψη

σε κάθε σου λέξη

.............................

σε βρίσκω παντού!!!