"Όταν ή αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, Μ' όλο πού τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σ' αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' όλο πού το σπαθί πού είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο πού ή φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά πού ερημώνει τον κήπο. Γιατί, όπως ή αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμα σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου πού τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα. Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για νά σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για νά σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για νά σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου νά γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις Ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο. "Όλα αυτά θα σου κάνει ή αγάπη για νά μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά τής καρδιάς σου, και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι τής καρδιάς τής ζωής. Άλλα αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία τής αγάπης και την ευχαρίστηση τής αγάπης, Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι τής αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυα σου. Ή αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Ή αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί νά κατέχεται γιατί ή αγάπη αρκείται στην αγάπη. "Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε νά λες: «Ό Θεός είναι στην καρδιά μου», αλλά μάλλον «Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού.» Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία τής αγάπης, Γιατί ή αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία. Ή αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωση της. Άλλα αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι πού λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μία ακόμα μέρα αγάπης·
Νά αναπαύεσαι το μεσημέρι και νά στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης· Νά γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά Και υστέρα νά κοιμάσαι με μία προσευχή για την αγάπη πού έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου."
Χαλίλ Γκιμπράν
Στίχοι-μουσική : ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
απαγγέλλει η Κάτια Δανδουλάκη
Καμιά φορά μου λέω : "Ζεις σε μια πλάνη !"
κι αμέσως μετά σκέφτομαι : "Η Ζωή είναι μια πλάνη"!
..και μένω να αιωρούμαι ανάμεσα.
Μπορεί εσύ να μη το ξέρεις,
μα συλλογίστηκα κάποτε τον εαυτό μου
και μου αποκρίθηκες...!!
Από τότε, συχνά μου απαντάς,
με τα πουλιά, τα σύννεφα, τα λουλούδια,
τα κύμματα, τ' αστέρια,
με το αγέρι...
μου μιλάς.
και σ' ακούω...
(κι ας γυρεύω διαρκώς αποδείξεις/ενδείξεις,
πως δεν τό 'χασα ! (;), το νήμα, που από παλιά
Γύρισα πάλι στα παλιά μου τετράδια.
Ζωγραφίζω λέξεις, σκιτσάρω τ' ανείπωτα.
Στενά μου φαίνονται όλα.
Σα να μη χωράνε εσένα.
Δεν είναι τόπος αυτό που δεν σε περιέχει.
Έπειτα κλείνω τα μάτια για να δω
και βλέπω μόνο εσένα.
Με ενοχλεί ο κόσμος που κυλάει γύρω μου
και δεν αγγίζει τ' ακροδάχτυλά σου.
Με πληγώνουν τα λόγια που ακούω
αφού δεν φορούν πια τη φωνή σου.
(Πως βρέθηκα εδώ;)
Ύστερα με ακουμπάει η σκέψη σου
κι αρχίζω ξανά...
Σήμερα ξύπνησα από τη φωνή μου
σου έλεγα "σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ"
επίμονα...
κι έτρεξα να προλάβω την ανατολή.
Έσταζε θάλασσα σιωπηλή από τα μάτια μου
Με ζορίζει η καλημέρα που σου φυλάω
Ξημέρωσε αγάπη μου...
μα τώρα που σου γράφω νυχτώνει πάλι
Κάνει μοναξιά μακριά σου
κι η ζωή αγωνίζεται να συνεχίσει
έστω και σε ερήμους...
"Kανένας χρωστήρας δεν αναπαριστά την μνήμη, πολύ περισσότερο τη νοσταλγία που απλώνει τις στρώσεις της όλο και πιο εξαίσιες με τα χρόνια. Είναι τετριμμένη η παρατήρηση πως άλλο ανάμνηση, άλλο μνήμη. Είναι ένα ζήτημα που πάντα απασχολεί τον άνθρωπο και τον μαγεύει η αδυναμία να καταλάξει σε σαφείς απαντήσεις, μόνο διάφιρα συμπτώματα παρατηρούμε όσο το σκεφτόμαστε. Η ανάμνηση συντηρεί σαν φωτογραφίες εκείνα που αντιληφθήκαμε, δεν είναι παρά ένα κοινό άλπμουμ στο τραπέζι, η μνήμη όμως είναι πλάστης ιδιοφυής, ανήσυχος καλλιτέχνης. Η ψυχή και οι ελιγμοί της συνεργάζονται με τον ρέοντα καιρό και όλο αναπλάθει εκείνο που ζήσαμε, εκείνο που συνέβει και συνεχίζει τελικά να συμβαίνει για μας. Το τότε αποκτά προσωπικό ψυχισμό και μεταστοιχειώνεται η αντικειμενική πραγματικότητα από όπου ξεκίνησε. Αποκτά άλλον χρόνο, απροσδιόριστο, συναρμολογεί συνειρμούς, ακόμα και με αντικειμενικά λάθος συνδέσεις. Εκείνο που ήταν, εκείνο που θέλαμε, εκείνο που έλειπε, εκείνο που ακολούθησε, εκείνοι που τα συμβίωσαν , και πλήθος άλλων βιωμάτων, θα κάνουν τη ζημιά τους και το θαύμα τους. Είμαστε η μνήμη μας, ισχυρίζονται κάποιοι ειδικοί, ίσως κι ανάποδα : η μνήμη μας να είμαστε εμείς. Μια εικόνα όμοια για όλους, το προσωπικό βλέμμα τη μετατρέπει σε κατάσταση μοναδική, πολύτιμη, τρεπτή, ανεπανάληπτη, ιδιωτική, για σένα μονάχα, κι αυτό είναι το δώρο καμιά φορά δυσβάσταχτο, έχει μοναξιά. Το νερό της που κυλάει στο ρυάκι εντός σου δεν θα είναι το ίδιο ποτέ. Αδύνατον να τη διηγηθείς επακριβώς ακόμη και στο πιο κοντινό σου πλάσμα. Προκειμένου να σε καταλάβει, θα προσφύγει στη δική του μνήμη και θα την κάνει αλλιώς."
Μαρώ Βαμβουνάκη
στιγμιότυπο το [stiγmiσtipo] : α. φωτογραφική απεικόνιση μιας χαρακτηριστικής σκηνής, αποτύπωση μιας συγκεκριμένης στιγμής από κάποιο γεγονός. β. σύντομη περιγραφή, με λόγια ή με εικόνες, σκηνών ενός γεγονότος, παρουσίαση κάποιων χαρακτηριστικών φάσεων
...κάπου στον Κόσμο...στη Γη...στο Αιγαίο. Ατελείωτο γαλάζιο γύρω μας. Ουρανός και Θάλασσα "μαζί", σε κάποιο σημείο του Ορίζοντα. Σε κάποιο άλλο, νησιά. Στην άλλη πλευρά, λόφοι. Γυμνοί!..το καλοκαίρι που φεύγει, τους παραδίδει "ξερούς" στο φθινόπωρο. Φθινόπωρο τεμπέλικο, νωχελικό, μόλις που διακρίνεται αμυδρά πίσω από τα χρώματα. Ονειρεύεται...πως κυλά σε διψασμένα χώματα, αλλά όταν ξυπνά, δεν το τολμά. Μια μέρα, που κοντοστέκεται διστακτικά, λίγο πριν το δειλινό της, στα μέσα κάποιου Σεπτέμβρη. Στιγμιότυπο κάποιου φθινόπωρου, που στέκεται βουρκωμένο και μοιάζει "χαμένο". Μια παρέα σύννεφων που εξορίστηκαν από το μπλε και εκδικητικά το απαρνιούνται, στέκουν μετέωρα στα χαμηλά...στα πολύ χαμηλά. Οι άνεμοι τα εγκατέλειψαν...ματαίωσαν τα ταξίδια τους και γκρίζα όπως έγιναν, τα απέριψαν...ξέπεσαν κι αυτά! Γίνονται ομίχλη...ανάρια πέπλα που αγωνίζονται να καλύψουν το απέραντο του Ορίζοντα!
Σημείο στο χρόνο...εσύ δίπλα σε μένα. Η μέρα που περνά χαμογελά μαζί μας. Εγώ κι αυτή, μοιραζόμαστε μια θλίψη...Εσύ κι αυτή μοιραζόσαστε το "τώρα"... Εσύ κι εγώ μοιραζόμαστε το "μαζί". Ανάμεσά μας τα ανείπωτα...Το χέρι σου πάνω από τους ώμους μου. Πίσω μας θολά περιγράμματα στιγμών που περνούν ανεπιστρεπτί. Πάνω στο δέρμα μας στεγνώνει μια θάλασσα που φορέσαμε. Φοράς ακόμα γυαλιά ηλίου. Φοράω στο βλέμμα ένα όνειρο. 13/09/2008 γράφει μια μηχανή προσπαθώντας να χαρακτηρίσει μια στιγμή...κι η στιγμή χάνεται. Τίποτα σε αυτή την εικόνα δεν θυμίζει το "πριν". Το "μετά" εξακολουθεί να είναι αδιόρατο. Ένα απειροελάχιστο στιγμιότυπο που χωρά παντού και περιέχει σχεδόν τα πάντα...ακόμα κι αυτά που δεν θα μπορέσουμε να δούμε...ακόμα κι εκείνα που κάποτε θα ξεχάσουμε.
Χαμογέλα στις στιγμές για να μείνουν όμορφες! Περαστικές είναι όλες τους και ταυτόχρονα αμετακίνητες στην ροή του Χρόνου. Περαστικοί κι εμείς...Κι όμως...υπάρχει κάτι που μένει για πάντα κι ας μην αποτυπώνεται στις εικόνες...κάτι που κυλά και διαχέεται όπως η ίδια η Ζωή! Η Ζωή που απεικονίζεται παντού... σε στιγμιότυπα!
«Μοναχική, ξαρμάτωτη κι απάνω εδώ αραγμένη
μάρμαρα ανθρώπων και θεοί ραγίζανε και λιώναν...»
Φλογέρα του Βασιλιά
Κ. Παλαμάς
Δέησις
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ' έναν ναύτη. -
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν' καλοί καιροί -
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Μυστική Παράκληση
Δέσποινα,
κανένα
φόρεμα τη γύμνια μου
δε φτάνει να σκεπάση,
η μοναξιά μου είναι σαν τ’
άδειο, σαν τ’ αλόγιστο
χυμένο προτού νάρθη η πλάση,
η αρρώστια μου
βογγάει σαν τα μεγάλα δάση
καθώς τα δέρνει η μπόρα.
Ήρθεν η ώρα η
φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.
Εσύ παρθένα, εσύ μητέρα,
κι από δροσιά, κι από
κελάϊδισμα
στάλα του αιθέρα,
ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.
Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα Εσένα πίστεψα
και λάτρεψα μονάχα Εσένα
από τα πρωτινά γλυκοχαράματα
κι ως τώρα μες στα αιματοστάλαχτα
μιας
ωργισμένης δύσης.
Δέσποινα, στήριξέ μ’ Εσύ και μη μ’ αφήσης.
Δέσποινα,
βήμα δεν έχω μήτε φτέρωμα,
με γονατίζει το στοιχειό της
θλίψης.
Υψώσου ποιος μου λέει; δε δύναμαι,
δύνασαι κάτου Εσύ ως εμέ να
σκύψης;
Ρίξε από πάνου σου,
στους αθανάτους τη θεόπρεπη
παράτησε
αλουργίδα του Ολύμπου,
έλα, κατέβα ολόγυμνη, βαφτίσου
στον Ιορδάνη του
δακρύου,
κι ύστερα κρύψε το τρανό κορμί το ηλιόχαρο
στη σκέπη τη γαλάζια
της Αειπάρθενης,
που είν’ η χαρά των ασκητών και των μαρτύρων.
Δεν είσ’
Εσύ των εθνικών ηδονολάστρα η Μούσα,
της πλαστικής και της σκληρής
χαράς
δεν είσαι η Πιερίδα,
του σπλάχνους του τρανού βαθιογάλανη
φορείς Εσύ
πορφύρα
κι από του θρήνου κατεβαίνεις την πατρίδα.
Α! δείξου στο μικρό
και τον ανήμπορο,
και δείξου καθώς δείχνεσαι στους ταπεινούς,
και φτάσε
καθώς φτάνει στους αμαρτωλούς,
και δείξου καθώς δείχνεται στους σκλάβους
η Αγιά Λεούσα.
Άκου, ένα-σκούσμα τον αέρα σπάραξε·
Ποιος κλαίει;
Κοίτα, βροχή από λάβα βρέχει ένας θειφότοπος·
τι κλαίει;
Έλα
κοντά, ένας ήσκιος αργοσάλεψε,
και λέει:
Του τραγουδιού σου δε γυρεύω
πια το θρίαμβο,
μηδέ τον κόσμο τον ολάκριβο, τη Λύρα,
μηδέ τη μοίρα
του δοξασμένου διαλεχτού σου, Δέσποινα!
Λυπήσου,
και πλάσε μου,
και στείλε μου έναν ύπνο ήσυχο, ήσυχο,
με του παιδιού το γλυκανάσασμα,
μαζί μου.
Κωστής Παλαμάς
Οι πόνοι της Παναγιάς
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.
Tη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου' τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!
Κώστας Βάρναλης
υ.γ. για μια μικρή στιγμή μονάχα κλείσε τα μάτια σου, μάτια μου...για μια στιγμή μονάχα, κι έλα πάλι να με βρεις εκεί που οι ψυχές μας βρίσκονται..εσύ κι εγώ στο όνειρο για πάντα...μια μικρή στιγμή αρκεί! για πάντα...
