Γύρισα πάλι στα παλιά μου τετράδια.
Ζωγραφίζω λέξεις, σκιτσάρω τ' ανείπωτα.
Στενά μου φαίνονται όλα.
Σα να μη χωράνε εσένα.
Δεν είναι τόπος αυτό που δεν σε περιέχει.
Έπειτα κλείνω τα μάτια για να δω
και βλέπω μόνο εσένα.
Με ενοχλεί ο κόσμος που κυλάει γύρω μου
και δεν αγγίζει τ' ακροδάχτυλά σου.
Με πληγώνουν τα λόγια που ακούω
αφού δεν φορούν πια τη φωνή σου.
(Πως βρέθηκα εδώ;)
Ύστερα με ακουμπάει η σκέψη σου
κι αρχίζω ξανά...
Σήμερα ξύπνησα από τη φωνή μου
σου έλεγα "σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ"
επίμονα...
κι έτρεξα να προλάβω την ανατολή.
Έσταζε θάλασσα σιωπηλή από τα μάτια μου
Με ζορίζει η καλημέρα που σου φυλάω
Ξημέρωσε αγάπη μου...
μα τώρα που σου γράφω νυχτώνει πάλι
Κάνει μοναξιά μακριά σου
κι η ζωή αγωνίζεται να συνεχίσει
έστω και σε ερήμους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου