πλανάμαι πλάνη οικτρά (;)

Καμιά φορά μου λέω : "Ζεις σε μια πλάνη !"

κι αμέσως μετά σκέφτομαι : "Η Ζωή είναι μια πλάνη"!

..και μένω να αιωρούμαι ανάμεσα.

Μπορεί εσύ να μη το ξέρεις,

μα συλλογίστηκα κάποτε τον εαυτό μου

και μου αποκρίθηκες...!!

Από τότε, συχνά μου απαντάς,

με τα πουλιά, τα σύννεφα, τα λουλούδια,

τα κύμματα, τ' αστέρια,

με το αγέρι...

μου μιλάς.

και σ' ακούω...

(κι ας γυρεύω διαρκώς αποδείξεις/ενδείξεις,

πως δεν τό 'χασα ! (;), το νήμα, που από παλιά

μας κρατά "κάπου κοντά".)...

Πώς θα μπορούσα από τότε να συνέλθω ;

Πού να έρθω φεύγοντας ;

Να προσποιηθώ ;

Πως τάχα

δε νιώθω, δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι ;

Πως δεν με αγγίζει κάθε Σου

σκέψη / όνειρο / επιθυμία / ανάγκη /

βλέμμα που ξεκουράζεις στο απέραντο ;

Πως δεν γίνομαι ολόκληρος ένας δέκτης Σου ;

Υπήρχα και πριν...

ίσως να υπάρχω και μετά...

αλλά ΤΩΡΑ μόνο νιώθω

πως ΖΩ μέσα στ' όνειρό Σου !

Ψυχή μου...