"Kανένας χρωστήρας δεν αναπαριστά την μνήμη, πολύ περισσότερο τη νοσταλγία που απλώνει τις στρώσεις της όλο και πιο εξαίσιες με τα χρόνια. Είναι τετριμμένη η παρατήρηση πως άλλο ανάμνηση, άλλο μνήμη. Είναι ένα ζήτημα που πάντα απασχολεί τον άνθρωπο και τον μαγεύει η αδυναμία να καταλάξει σε σαφείς απαντήσεις, μόνο διάφιρα συμπτώματα παρατηρούμε όσο το σκεφτόμαστε. Η ανάμνηση συντηρεί σαν φωτογραφίες εκείνα που αντιληφθήκαμε, δεν είναι παρά ένα κοινό άλπμουμ στο τραπέζι, η μνήμη όμως είναι πλάστης ιδιοφυής, ανήσυχος καλλιτέχνης. Η ψυχή και οι ελιγμοί της συνεργάζονται με τον ρέοντα καιρό και όλο αναπλάθει εκείνο που ζήσαμε, εκείνο που συνέβει και συνεχίζει τελικά να συμβαίνει για μας. Το τότε αποκτά προσωπικό ψυχισμό και μεταστοιχειώνεται η αντικειμενική πραγματικότητα από όπου ξεκίνησε. Αποκτά άλλον χρόνο, απροσδιόριστο, συναρμολογεί συνειρμούς, ακόμα και με αντικειμενικά λάθος συνδέσεις. Εκείνο που ήταν, εκείνο που θέλαμε, εκείνο που έλειπε, εκείνο που ακολούθησε, εκείνοι που τα συμβίωσαν , και πλήθος άλλων βιωμάτων, θα κάνουν τη ζημιά τους και το θαύμα τους. Είμαστε η μνήμη μας, ισχυρίζονται κάποιοι ειδικοί, ίσως κι ανάποδα : η μνήμη μας να είμαστε εμείς. Μια εικόνα όμοια για όλους, το προσωπικό βλέμμα τη μετατρέπει σε κατάσταση μοναδική, πολύτιμη, τρεπτή, ανεπανάληπτη, ιδιωτική, για σένα μονάχα, κι αυτό είναι το δώρο καμιά φορά δυσβάσταχτο, έχει μοναξιά. Το νερό της που κυλάει στο ρυάκι εντός σου δεν θα είναι το ίδιο ποτέ. Αδύνατον να τη διηγηθείς επακριβώς ακόμη και στο πιο κοντινό σου πλάσμα. Προκειμένου να σε καταλάβει, θα προσφύγει στη δική του μνήμη και θα την κάνει αλλιώς."
Μαρώ Βαμβουνάκη
στιγμιότυπο το [stiγmiσtipo] : α. φωτογραφική απεικόνιση μιας χαρακτηριστικής σκηνής, αποτύπωση μιας συγκεκριμένης στιγμής από κάποιο γεγονός. β. σύντομη περιγραφή, με λόγια ή με εικόνες, σκηνών ενός γεγονότος, παρουσίαση κάποιων χαρακτηριστικών φάσεων
...κάπου στον Κόσμο...στη Γη...στο Αιγαίο. Ατελείωτο γαλάζιο γύρω μας. Ουρανός και Θάλασσα "μαζί", σε κάποιο σημείο του Ορίζοντα. Σε κάποιο άλλο, νησιά. Στην άλλη πλευρά, λόφοι. Γυμνοί!..το καλοκαίρι που φεύγει, τους παραδίδει "ξερούς" στο φθινόπωρο. Φθινόπωρο τεμπέλικο, νωχελικό, μόλις που διακρίνεται αμυδρά πίσω από τα χρώματα. Ονειρεύεται...πως κυλά σε διψασμένα χώματα, αλλά όταν ξυπνά, δεν το τολμά. Μια μέρα, που κοντοστέκεται διστακτικά, λίγο πριν το δειλινό της, στα μέσα κάποιου Σεπτέμβρη. Στιγμιότυπο κάποιου φθινόπωρου, που στέκεται βουρκωμένο και μοιάζει "χαμένο". Μια παρέα σύννεφων που εξορίστηκαν από το μπλε και εκδικητικά το απαρνιούνται, στέκουν μετέωρα στα χαμηλά...στα πολύ χαμηλά. Οι άνεμοι τα εγκατέλειψαν...ματαίωσαν τα ταξίδια τους και γκρίζα όπως έγιναν, τα απέριψαν...ξέπεσαν κι αυτά! Γίνονται ομίχλη...ανάρια πέπλα που αγωνίζονται να καλύψουν το απέραντο του Ορίζοντα!
Σημείο στο χρόνο...εσύ δίπλα σε μένα. Η μέρα που περνά χαμογελά μαζί μας. Εγώ κι αυτή, μοιραζόμαστε μια θλίψη...Εσύ κι αυτή μοιραζόσαστε το "τώρα"... Εσύ κι εγώ μοιραζόμαστε το "μαζί". Ανάμεσά μας τα ανείπωτα...Το χέρι σου πάνω από τους ώμους μου. Πίσω μας θολά περιγράμματα στιγμών που περνούν ανεπιστρεπτί. Πάνω στο δέρμα μας στεγνώνει μια θάλασσα που φορέσαμε. Φοράς ακόμα γυαλιά ηλίου. Φοράω στο βλέμμα ένα όνειρο. 13/09/2008 γράφει μια μηχανή προσπαθώντας να χαρακτηρίσει μια στιγμή...κι η στιγμή χάνεται. Τίποτα σε αυτή την εικόνα δεν θυμίζει το "πριν". Το "μετά" εξακολουθεί να είναι αδιόρατο. Ένα απειροελάχιστο στιγμιότυπο που χωρά παντού και περιέχει σχεδόν τα πάντα...ακόμα κι αυτά που δεν θα μπορέσουμε να δούμε...ακόμα κι εκείνα που κάποτε θα ξεχάσουμε.
Χαμογέλα στις στιγμές για να μείνουν όμορφες! Περαστικές είναι όλες τους και ταυτόχρονα αμετακίνητες στην ροή του Χρόνου. Περαστικοί κι εμείς...Κι όμως...υπάρχει κάτι που μένει για πάντα κι ας μην αποτυπώνεται στις εικόνες...κάτι που κυλά και διαχέεται όπως η ίδια η Ζωή! Η Ζωή που απεικονίζεται παντού... σε στιγμιότυπα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου