Να θυμηθείς να πεις στη βροχή...

Να θυμηθείς να πεις στη βροχή

να περάσει κι από εδώ.

Τη περιμένουν, να της πεις,

διψασμένες οι μαργαρίτες

στην άκρη στο μπαλκόνι.

"μ' αγαπάς ; δε μ' αγαπάς..."

Κανένας δρόμος δεν είναι

για πάντα ίσιος.

Κάπως, κάπου, κάποτε,

θα στρίψει...

αλλιώς δεν θά' ναι δρόμος,

δρομάκι μάλλον, αδιέξοδο.

Από αυτή την ιστορία

πάντα φεύγαμε,

για να θυμόμαστε,

πως αν υπάρχει λόγος

θα επιστρέφαμε.

Τέλος; κανένα τέλος.

μονάχα αρχή.

Πάμε καρδιά μου..

Ένα βήμα πιο πέρα

ομορφαίνει η θέα.

Ορίζοντας ανοιχτός

και μάθαμε να ζούμε ατελώς

στα όνειρά μας.

Φωτιά...αέρας...

κι έπειτα θάλασσα.

"Τίποτε άλλο από θάλασσα.."

Πάθος...ψυχή...

Απέραντη Αγάπη.

Άνοιξες τα χέρια,

φτερούγες να πετάξεις

και χάθηκα μέσα σου.

Φύλλο στον άνεμο.

Κλαράκι στο κύμα.

Το κόκκινο μέσα στο μπλε,

σφυγμός στη φλέβα του λαιμού.

Ψυχές που κοιτάχτηκαν

σε ουρανού καθρέπτες,

για να σκορπίσουν

έπειτα σε θρύψαλα βροχής.

Παντού...σε λίγο,

...πουθενά.

Κι όμως σε είδα !

"θα δεις στο φως μιας αστραπής

όσα ποτέ δεν είδες..."

από τότε σε "νιώθω"

κάθε που ξημερώνει

στην άκρη του κόσμου...

---------------------------------

ευχή: να βρεθεί ασφαλής ο χειμώνας που χάθηκε.

"κάποιος είπε πως ο δρόμος

είναι η φλέβα της φωτιάς.

Ψυχή μου πάντα να κυλάς..."