Περνούν τα Χριστούγεννα πασπαλισμένα ελπίδα με ζάχαρη άχνη κι αστεροσκονισμένη προσδοκία. "Οι ουρανοί είναι ανοιχτοί αυτές τις μέρες", λέει η γιαγιά μου. "Να εύχεσαι μέσα από την καρδιά σου για ότι καλό. Ένας νεογέννητος Χριστός ονειρεύεται ..." Είμαι μικρό παιδί, που περπατά στο πλάι της. Με κρατά απ' το χέρι και κοιτάζω ψηλά... σ' ένα κομμάτι καθαρού ουρανού, αστράφτει μια χούφτα άστρα. Για λίγο. Για μια στιγμή. Αμέσως μετά τα κρύβουν βαριά ζηλόφθονα σύννεφα.
Μια τέτοια νύχτα ήταν. Σαν την αποψινή, που διαβάζω:
"Νύχτα. Μονάχα τ΄άστρα.
Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα..
Εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους."
(.....)
"..και κάποτε θ' αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή ένα γιασεμί..
..είμαι μελαγχολικός από ευδαιμονίες απερίγραπτες..
..είμαι λησμονημένος για να μπορώ να θυμάμαι."
Τ. Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου