Ευχαριστώ Σε Θεέ μου !...

"...μουρμούριζε. "Ευχαριστώ Σε γιατί μ' έβαλες σ' ένα τέτοιο επικίνδυνο πόστο να πολεμώ...

Όλους τους αγαπώ, κανένας δε μ' αγαπάει, μα ΑΝΤΕΧΩ....

Μα μη παρατεντώνεις το σκοινί Χριστέ μου ! Άνθρωπος είμαι . Δεν είμαι βουβάλι, μήτε άγγελος ! Δεν είμαι άγγελος κι ως πότε θ' αντέχω ; Μια μέρα μπορεί και να σπάσω. Σου τα λέω γιατί -ΗΜΑΡΤΟΝ ΘΕΕ ΜΟΥ !- καμιά φορά το ξεχνάς και ζητάς από τον άνθρωπο πιο πολλά κι απ' τους αγγέλους"........"

"...πήγαινε, πήγαινε...δεν ρωτούσε πια που πήγαινε. Ήξερε. Ο Αόρατος οδηγούσε κι αυτός ακολουθούσε μ' εμπιστοσύνη. "Τι ευτυχία !" συλλογιζόταν. "Να μη ρωτάς, να μην έχεις ανησυχία καμμιά, να μην αφήνεις το μυαλό σου να κουμαντάρει, να μη μπιστεύεσαι στα ορατά, να μπιστεύεσαι τον Αόρατο και να πηγαίνεις..." ! "

Ν.Καζαντζάκης

σαν σήμερα

ένα χρόνο μετά...ακριβώς! και το συναίσθημα, κυρίως η αίσθηση, ίδια!

ένα χρόνο πρίν, το προηγούμενο σούρουπο, ένα φλεγόμενο αστέρι έπεσε μέσα στον βλέμμα μου που ταξίδευε σε κάποιον ορίζοντα. Το τρίτο πεφταστέρι που είδα τον περσινό Ιούνη, κι η ευχή ίδια...παιδική κι ουτοπική! Ένα χρόνο μετά...

...η ευχή μου βγήκε αληθινή! ένα χρόνο μετά κι εξακολουθώ να εύχομαι..."ΕΣΕΝΑ" !

http://www.youtube.com/watch?v=e1uplD0En4E

"καλή αντάμωση" καρδιά μου

Aτομική μου ενέργεια

Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό

Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατί ήρθα μ' ένα κάρμα
το παραπέρα απ' τη ζωή
να μάθω ν' αγαπώ

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό

Δίνε μου, κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο όπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό

Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ΄ την καρδιά που το 'πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή

την έχει για θεό

χαμένο φθινόπωρο

Μικρό φθινόπωρο, λαθρομετανάστης, τριγυρνά στο καλοκαίρι μας. Φυσά και ξεφυσάει, στον ήλιο μοίρα δεν έχει. Μουτρώνει, συννεφιάζει, βρέχει. Η αρχή της νέας εποχής το καταδιώκει κι αυτό κρύβεται μα δεν μπορεί να φύγει.

Ένας τοίχος βγήκε μπροστά μας σήμερα κι ένας άγγελος μας πήρε στα φτερά του. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάψει. Θα μπορούσαμε...

Από τα παράθυρα μπαίνει η μυρωδιά της βροχής. Καλοκαιρινή βροχή που φορά θάλασσα. Το αεράκι παίζει με τα κύματα κι έπειτα ανεβαίνει φουριόζικο στο μπαλκόνι και ξεγυμνώνει την μπουκαμβίλια, αναστατώνει το γιασεμί, πειράζει τις κουρτίνες.

Ένα μικρό φθινόπωρο λαθρεπιβάτης ταξιδεύει στο καλοκαίρι μας...

Εδώ που ζω

Εδώ, στο μικρούλι σημείο που ζω, ο Ουρανός κι η θάλασσα ερωτοτροπούν διαρκώς.

Πότε με πείσματα, συννεφιές και κύμματα και πότε με καυτές λιακάδες κι ερωτικές φεγγαράδες.

Όταν κοιτάζω από τον μικρό φεγγίτη της ψυχής μου, τους βλέπω πάντα μαζί.

Σαλπάρει τότε το μικρό αστρόπλοιο της Αγάπης μας κι ατέλειωτα ταξιδεύει στα σύμπαντα

και φτάνει μια θύμηση για να ξαναμπαρκάρει το όνειρο μαζί μας.

Εδώ που ζω, όλα μιλούν για μας.

(αυτή τη μικρή στιγμούλα, που πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις, στο ραδιόφωνο παίζει "κάπου υπάρχει ένα νησί που στο χρωστώ κάποια στιγμή σαν παιχνιδάκι να παίξεις σαν μικρό παιδί και να ξεχάσεις πως στη Γη υπάρχουν δράκοι..")

Εδώ που ζω, ζω μονάχα μαζί σου.......................

ανάμεσα...

Να προσέχεις..

το "ανάμεσα" κρύβει την φρίκη του "χωρίς" και το πόνο του "μαζί"....

σήμερα βίωσα επακριβώς τον κλαυσίγελο κι είμαι τώρα απέραντα τρομαγμένος κι ατέλειωτα ευγνώμων!!!!!

ανάμεσα συνέβηκε το θαύμα................

ας μιλήσουν τα τραγούδια

Να ονειρεύεσαι καρδιά μου, μπλε θάλασσες

ανάσα μου

πνίγομαι...ανάσα μου.

διαίσθηση και χάνομαι μέσα στην καρδιά σου, καρδιά μου!

δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω κι ουρλιάζει το αίμα που τρέχει..."ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ"!

Δεν προκαλώ. Προσπαθώ..και σ' αυτές τις περιπτώσεις, η προσπάθεια είναι που μετρά περισσότερο! Ήρωας! νιώθω ήρωας! αλλά καθόλου δεν με ανακουφίζει αυτή η αίσθηση...κι όμως θα μπορούσα να πεθάνω έτσι! (αυτό δεν είναι "ηρωϊσμός"; Να αγαπώ περισσότερο από εμένα ότι εσύ αγαπάς;) Ποιός νοιάζεται για τον τρόπο; Πνίγομαι ανάσα μου, σε φύκια μέσα πιάστηκα κι αφήνομαι...υπήρξαν εκεί πολύ πριν από μένα, αφήνομαι......

"ο Χρόνος" μου λες, "είναι σχετικός". Σε σχέσεις χρόνων βυθίζομαι κι εγώ κι αφήνω το νησί μου να ταξιδεύει στον ορίζοντα. Χάνομαι Ζωή μου, μα δε με νοιάζει. Αρκεί που βρέθηκα εδώ!

Ναυαγός στη θάλασσα της Αγάπης! κι ο Ουρανός Έρωτας....

περήφανος

η "περηφάνια" είναι ένα από τα 7 (;) θανάσιμα αμαρτήματα.... "αμαρτία" (;). Τ' ότι επιθυμώ να είμαι "αξιοπρεπής", κοντράρεται με το "πρέπει"; ...τότε ΚΌΝΤΡΑ κι εγώ...παράλληλα πάντα με ότι μου μοιάζει και μου θυμίζει"την Παράδεισο"...(ότι προσπαθεί να απέχει από την άβυσσο..)

βλέπεις(;)

Να βλέπεις την αγάπη όπως κοιτάζεις το Ορίζοντα, ατελείωτη, χωρίς όρια. Να χωράει μέσα στο βλέμμα σου ολόκληρη η θάλασσα, ο Ουρανός, η γη κι όλα τ' αστέρια.

Να βλέπεις τη Ζωή να χορεύει αγκαλιά με το θάνατο και ν' αντέχεις το μάταιο, να αντιστέκεσαι, ασυμβίβαστα ν' ατενίζεις ότι δεν κατανοείς. Τέλος ο χορός δεν έχει. Κι ας αλλάζει συχνά η μελωδία. Ας ανεβοκατεβαίνουν τα τραγούδια από αβύσσους σε παραδείσους.

Ας χαμηλώνει κάπου κάπου ο ρυθμός, ο σφυγμός, χαμηλώνει τότε κι ο Θεός και σε βλέπει.

Εσύ να κοιτάζεις Ορίζοντες. Να ατενίζεις στο απέραντο και να νιώθεις. Το μικρό στο μεγάλο, το τεράστιο στο ελάχιστο. Να νιώθεις το ανθρώπινο κρίκο. Εν δυνάμει, για όλα πλάστηκες! Σε όλα χωράς κι απ' όλα περισσεύεις. Ταπεινά να κοιτάς και τρανά να νιώθεις. Να μετρήσεις δεν μπορείς. Όσα κι αν κατάλαβες εσένα ψάχνεις ακόμα. Αμέτρητη η Ζωή, η Ελπίδα, η Αγάπη, τα Όνειρα. Αμέτρητος εγώ για σένα, το μέγεθος "εμείς" κι ότι μπορούμε.

Να κοιτάζεις Ορίζοντες και να νιώθεις πως κάθε στιγμή κάτι αρχίζει ξανά!

Βλέπεις ;

θέλω να είσαι αετός

Πες μου πού πουλάν καρδιές να σου πάρω μια
πες μου πού πουλάν χαρές να σου πάρω δυο
πες μου πού πουλάν ψυχές να σου πάρω μια
πού πουλάν αϊτόφτερα να σου πάρω δυο

Θέλω να 'χεις δυο καρδιές
ν' αγαπάς διπλά τον κόσμο
θέλω να 'χεις δυο ψυχές
γιομάτες να 'ναι δυόσμο
θέλω να 'σαι αετός

Πες μου πού πουλάν καρδιές να σου πάρω μια
πες μου πού πουλάν ψυχές να σου πάρω δυο
πού πουλάν τις Κυριακές τις γιορτές τις σκόλες
πες μου πού πουλάν χαρές να στις πάρω όλες

Θέλω να 'σαι αετός
σ' αψηλά να πας λημέρια
το κρασί σου ήλιου φως
και να κερνάς τ' αστέρια
θέλω να 'σαι αετός

υ.γ. μ΄ένα ζεϊμπέκικο να ζυγίσω το καημό σε δυο φτερούγες-χέρια ανοιχτά. Αφιερωμένο σ' ένα φεγγίτη που ρίχνει κομμάτια γάλαζιου ουρανού στα όνειρά μου κι όταν ξυπνώ θυμάμαι πως...αφιερωμένο σ' ένα όνειρο απατηλό, αλησμόνητο.

παράξενα...

Παράξενες μέρες....

ανησυχία ασχημάτιστη

δαγκώνει λίγο-λίγο 

τις άκρες της ψυχής μου.

Ιστός η καθημερινότητα

και κρέμομαι 

απ' τις κόχες των ονείρων μου.

Τα βράδυα στο μπαλκόνι, 

πίνω παυσίπονο φεγγάρι 

-απόψε λίγο παραπάνω από μισό-

μετρώ τον πυρετό σε αστέρια

-43 κι ανεβαίνει-

παραμιλούν τα κύματα,

βυθίζεται το καλοκαίρι

κι όλο με λιώνει!

Παράξενες νύχτες...

άγνωστος φόβος σέρνεται

κάτω απ' το κρεβάτι,

σκοτάδι τρώει και φωλιάζει.

Παράξενη ζωή...

μια προσευχή σιγοψιθυρίζει

ευτυχώς που ακόμα

υπάρχει μια ανατολή 

να ελπίζει.............

"να σε νοιάζει"...

"να σε νοιάζει"..

.ψιθύριζε τα πρωινά το ζεστό πορτοκαλί της ανατολής κι αναρριγούσε η θάλασσα...

"δεν πειράζει"...

...έγνεφαν τ' αστέρια στα μακρινά νησιά του χρόνου και το φεγγάρι έλιωνε...

Δεν έμεινε τίποτα...δεν περίσσεψε...

α σκόρπισα σαν ψίχουλα σε μαγεμένα δάση, το δρόμο να βρίσκεις.

Τα νυχτοπούλια τράφηκαν μα εγώ χάθηκα στα 4 σημεία του ορίζοντα....

http://www.youtube.com/watch?v=b6xl7719q_I

Φίλη από την παλιά γειτονιά, συνηθίζει να λέει "στο μοίρασμα κρύβεται η χαρά" κι εγώ συνηθίζω να συμφωνώ "φύσει και θέσει", ρομαντικά και πρακτικά. Λέει επίσεις "το παρόν μόνο μας ανήκει"και δεν βρίσκω τρόπο να αντιπαρέλθω σ' αυτή την ρήση όπως κι την προσεγγίσω, ρομαντικά ή πρακτικά. Σ' αυτήν εδώ την κόχη που βρέθηκα κι έτσι όπως κατάλαβα (;), ένιωσα πιο σωστά, μόνο η στιγμή μας ανήκει, κι αν το μοιραζόμαστε, τότε κι η χαρά...Σ' αυτή την ακτή που έριξε ο άνεμος το κύμα μου, νιώθω συχνά ερημονήσι αχαρτογράφητο! Βλέπω ορίζοντα, θάλασσα κι ουρανό, κορυφογραμμές, θαλασσοπούλια κι αετούς μακρινούς... ξέρω πως υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, βαθιά, ψηλά και πλαϊνά, αλλά εδώ συνομιλώ μόνο με τη μοναξιά μου. Θα πεις ίσως "επιλογή σου" και θα έχεις δίκιο, αλλά, ρισκάρω, ελπίζω, εύχομαι, στο αμέτρητο, στο ευ-τυχές, το αναπόφευκτο....

"Θυμάμαι θα πει έχω αγαπήσει"κι υπάρχουν πλήκτρα που μπορούν να γίνουν δρόμοι διαφυγής κι επιστροφής στην πιο σκληρή μοναχικότητα, αυτή που δεν χωρά σε κανένα από τα συρτάρια μου στην "εδώ" μας διάσταση...

υ.γ. όταν μου λείπει "ο καλός σας λόγος, η αναγνώριση" κολυμπώ έως στον βράχο που στέκει αμετακίνητος στα ανοιχτά και "τον ψαρεύω". Τα θαύματα συμβαίνουν μόνο γι' αυτούς που τα πιστεύουν...λένε...Δεν ξέρω! ...μόνο ΠΙΣΤΕΥΩ.

η στροφή

και τότε έβρεχε...έτρεχα...να γυρίσω; να φύγω; να ξεφύγω; η μορφή σου έσταζε στα μάτια μου και στην καρδιά μου μέσα αιμορραγούσε η πληγή σου...έβρεχε και τότε κι έτρεχα...ξέρεις πως είναι οι νύχτες στην ψυχή...ξέρεις πως είναι να παίρνεις τρέχοντας τη στροφή κι ο δρόμος να ξεφεύγει...στο καντήλι το λάδι είχε σωθεί και κάπου πέρα από το γκρεμό έβγαινε ένα ουράνιο τόξο...

κοίτα το έπιασα και το κρατώ...

"Nα είσαι μαζί μου"

Για ν' ακούς μόνο εμένα τρυφερεύουν ώρες ώρες τα λόγια μου και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων στην άμμο του γιαλού. Καδενίτσα, έτσι, μικρή ξεκούρντιστη λατέρνα, στα σαν τρούφες τρυφερά σου χέρια. Κι έτσι τα λόγια μου τα βλέπω παρασάγγες πέρα. Μα απείρως πιο μακριά είν' τα δικά σου. Κι αναρριχούνται σαν τον κισσό απάνω στον παλιό μου πόνο. Σκαρφαλώνουν εδώ, πάνω στους μουσκεμένους τοίχους. Και εσύ είσαι η αιτία - να ξέρεις - της σκληρής και μέχρις αιμάτων αναμέτρησης. Δραπετεύουν από τα κατασκότεινα, απ' τα μέσα μου μπουντρούμια. Γιομίζει ο τόπος με σένα, πληρούνται τα σύμπαντα. Πριν έρθεις η ίδια, πυκνοκατοικούσαν εκείνα τη μοναξιά μου, κι είν' πιο δικά μου αυτά, απ' ότι εμένα εσύ, εδώ στην πίκρα μου. Κι αυτό που θέλω τώρα να σου λεν εκείνα είν' εκείνο που θέλω να σου ειπώ εγώ για να τ' ακούς κι εκείνα όπως θέλω ν' ακούς μονάχα εμένα. Ο φόβος τ'αρπάζει και τα σκορπά στους πέντε ανέμους. Κι έρχοντ' έπειτα τυφώνες και λαίλαπες ονείρων και μου τα ξανασωριάζουν κάτω εδώ στο χώμα. Φωνές αλλότριες ξανοίγεις εσύ μες στη χιλιοβασανισμένη φωνή τη δική μου. Ολοφυρμούς από παμπάλαια στόματα, αίμα από αρχαία μαρτύρια. Να μ' αγαπάς, συντρόφισσα. Να μη μ' αφήνεις μόνο. Να 'σαι μαζί μου. Να 'σαι μαζί μου, συντρόφισσα, σε τούτο 'δω το κύμα του τρόμου. Και να! που τα λόγια μου έρχεται τώρα και τα βάφει η αγάπη σου. Κι είναι δικά σου όλα, όλα δικά σου. Κι απ' όλα εγώ θέλω να φτιάξω μια καδενίτσα δίχως τέλος για τ' άσπρα σου χέρια, τα σαν τρούφες παντρύφερα.

Pablo Neruda

(είχαν στοιχειώσει την εφηβία μου οι λέξεις του...σήμερα σκόνταψα πάνω σε κάποιες κι επειδή ακόμα με ταράζουν, "χαρμόσυνα" θα πω, τις ξαναματα-αντιγράφω.)

μονάχα άκου....http://www.youtube.com/watch?v=N-NGweGO3WA

ΑΡΧH καλοκαιριού

Προσπέρασε την άνοιξη καλπάζοντας κι άρχισε να μας γνέφει μέρες πριν, από τα βάθη των οριζόντων. Νιόβγαλτη αυτή και ντροπαλή, κοκκίνησε βιαστικά τις παπαρούνες και σπονδή τις πρόσφερε στην κάψα του. Έβρεξε κάμποσες φορές απελπισμένη, ζητώντας βοήθεια απ' τον Βοριά κι αυτός, αδύναμος ν' αντισταθεί, την σήκωσε ψηλά κι αν μπορούσε εκεί θα την κρατούσε, με ψύχρες και μπουφάν, μα απόκαμε... Ξανθός ο καβαλάρης, με στάλες δυο ηλιόλουστο ουρανό στα μάτια του, την πλάνεψε. Τις νύχτες τις έστελνε αστέρια γιασεμιά και την αυγή βαρκούλες. Κορίτσι εκείνη, πόθησε την γύμνια του κι αφέθηκε να σβήσει στα ακρογιάλια των ονείρων του. Σημαδάκια μικρά στην περιφέρεια ενός ατέρμονου κύκλου οι δυο τους, ψάχνουν τα όρια του χρόνου τους, χαμένοι για πάντα ο ένας μέσα στον άλλο......