"...μουρμούριζε. "Ευχαριστώ Σε γιατί μ' έβαλες σ' ένα τέτοιο επικίνδυνο πόστο να πολεμώ...
Όλους τους αγαπώ, κανένας δε μ' αγαπάει, μα ΑΝΤΕΧΩ....
Μα μη παρατεντώνεις το σκοινί Χριστέ μου ! Άνθρωπος είμαι . Δεν είμαι βουβάλι, μήτε άγγελος ! Δεν είμαι άγγελος κι ως πότε θ' αντέχω ; Μια μέρα μπορεί και να σπάσω. Σου τα λέω γιατί -ΗΜΑΡΤΟΝ ΘΕΕ ΜΟΥ !- καμιά φορά το ξεχνάς και ζητάς από τον άνθρωπο πιο πολλά κι απ' τους αγγέλους"........"
"...πήγαινε, πήγαινε...δεν ρωτούσε πια που πήγαινε. Ήξερε. Ο Αόρατος οδηγούσε κι αυτός ακολουθούσε μ' εμπιστοσύνη. "Τι ευτυχία !" συλλογιζόταν. "Να μη ρωτάς, να μην έχεις ανησυχία καμμιά, να μην αφήνεις το μυαλό σου να κουμαντάρει, να μη μπιστεύεσαι στα ορατά, να μπιστεύεσαι τον Αόρατο και να πηγαίνεις..." ! "
Ν.Καζαντζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου