
Να βλέπεις την αγάπη όπως κοιτάζεις το Ορίζοντα, ατελείωτη, χωρίς όρια. Να χωράει μέσα στο βλέμμα σου ολόκληρη η θάλασσα, ο Ουρανός, η γη κι όλα τ' αστέρια.
Να βλέπεις τη Ζωή να χορεύει αγκαλιά με το θάνατο και ν' αντέχεις το μάταιο, να αντιστέκεσαι, ασυμβίβαστα ν' ατενίζεις ότι δεν κατανοείς. Τέλος ο χορός δεν έχει. Κι ας αλλάζει συχνά η μελωδία. Ας ανεβοκατεβαίνουν τα τραγούδια από αβύσσους σε παραδείσους.

Ας χαμηλώνει κάπου κάπου ο ρυθμός, ο σφυγμός, χαμηλώνει τότε κι ο Θεός και σε βλέπει.
Εσύ να κοιτάζεις Ορίζοντες. Να ατενίζεις στο απέραντο και να νιώθεις. Το μικρό στο μεγάλο, το τεράστιο στο ελάχιστο. Να νιώθεις το ανθρώπινο κρίκο. Εν δυνάμει, για όλα πλάστηκες! Σε όλα χωράς κι απ' όλα περισσεύεις. Ταπεινά να κοιτάς και τρανά να νιώθεις. Να μετρήσεις δεν μπορείς. Όσα κι αν κατάλαβες εσένα ψάχνεις ακόμα. Αμέτρητη η Ζωή, η Ελπίδα, η Αγάπη, τα Όνειρα. Αμέτρητος εγώ για σένα, το μέγεθος "εμείς" κι ότι μπορούμε.
Να κοιτάζεις Ορίζοντες και να νιώθεις πως κάθε στιγμή κάτι αρχίζει ξανά!

Βλέπεις ;
1 σχόλιο:
"εδώ πέρα...
ο Ουρανός δεν λιγοστεύει ούτε στιγμή το λάδι του ματιού μας..."
Γ.Ρίτσος
Δημοσίευση σχολίου