και τότε έβρεχε...έτρεχα...να γυρίσω; να φύγω; να ξεφύγω; η μορφή σου έσταζε στα μάτια μου και στην καρδιά μου μέσα αιμορραγούσε η πληγή σου...έβρεχε και τότε κι έτρεχα...ξέρεις πως είναι οι νύχτες στην ψυχή...ξέρεις πως είναι να παίρνεις τρέχοντας τη στροφή κι ο δρόμος να ξεφεύγει...στο καντήλι το λάδι είχε σωθεί και κάπου πέρα από το γκρεμό έβγαινε ένα ουράνιο τόξο...
κοίτα το έπιασα και το κρατώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου