Γειαααααααα

Κλειδώνω την πόρτα
με ρουφάει ο ήλιος
και του δενδρου του δρόμου η σκιά
Γειαααααααα
η πιο όμορφη λέξη
όταν κάτι έχει φταίξει
και σε πάει ξανά μακριά
Γειαααααααα
στην απεραντοσύνη
κάνω εμπιστοσύνη
κι απ' την άλλη ειδωμένα
με γεια
μέρες που γιορτάζει η σοφία
την αλληλογραφία
παίρνω ήσυχα με άλλα χαρτιά

με μολύβι υπογράφω
τι χρειάζομαι γράφω
η καρδιά να μην είναι βαριά
Γειαααααααα
σ' όποιον έρθει και φύγει
σαν τριαντάφυλλο ανοίγει
που σκορπά ξεχασμένη ευωδιά
Γειαααααααα
το πιο ήσυχο βήμα
στον λαβύρινθο βάζει φωτιά
Γειαααααααα
ότι μέσα κι απ' έξω
χρόνια έχω να παίξω
το κομμάτι μου με μαστοριά
Γειαααααααα
Στην Υγειά σου Ερωτά Μου
απ' το Πριν στο Μετά μου
μεταφέρθηκα προσωρινά
Γειαααααααα
τόσο απλά τόσο σκέτα
και ξανά στην κουκέτα γι' άλλα
τ' άγνωστα τ΄αληθινά

Γειαααααααα
τόσο απλά τόσο σκέτα
δεν γουστάρω ετικέτα
δεν ξεχνιέται αν αξίζει η χρονιά
τι οχτώ, τι επτά, τι εννιά,
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΑΡΧΙΝΑ
Γειαααααααα

στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
Μουσική: Σ. Κραουνάκης
Ερμηνεία: Δ. Μητροπάνος

Γειαααααααααααααααααααααααα

Έτσι χάθηκα...

Σ' ένα δάσος...

πλήθος τα όμοια...κανένα ίδιο!

Έτσι χάθηκα...

θαυμάζοντας τις διαφορές

ανάμεσα στις ομοιότητες...

Ξωτικό δεν είμαι...

μα ούτε καν άνθρωπος ακόμα...

Κλαδιά που αναζητούν το άπειρο

και ρίζες βαθιά στερεωμένες

σε Ζήση ορισμένη, στερεότυπη....

Μόνο στα φύλλα μου φωλιάζει

εκείνη η λαχτάρα η αιώνια,

για φως...

για βροχή...

για οξυγόνο...

Έτσι χάθηκα...

-όπως κι εσύ-

γυρεύοντας τη φωτοσύνθεσή μου.

κι αν μιλούσαν οι νεράιδες μου

θα σου έλεγαν

πως δεν θέλω να βρεθώ...

Λόγια...

Το έχω κι αυτό το πρόβλημα...

Με στενεύουν οι λέξεις!

Έμαθα να τις μεταποιώ...

τις στριφώνω σε κώδικες ,

αλλά και πάλι...

σπάνια τα καταφέρνω.

Μένουν οι έννοιες παράταιρες...

πότε σεμνότυφες...

πότε απροκάλυπτες...

ακατάστατες!απροσάρμοστες!

...αυτό, υποτίθεται πως είναι οι λέξεις...

ρούχα, που φορά το μέσα μας

για να βγει περίπατο στα γύρω μας.

Το δικό μου "εσώτερο"

σθεναρά λεπτεπίλεπτο,

γυρεύει Άνοιξη να το αντέχει...

Δεν παραπονιέμαι...

αγριολούλουδο κι ανθίζω...

Μπορώ και φυτρώνω

σε πέτρες, σε σκαλοπάτια,

εκεί που δεν θα μπορέσεις να πατήσεις...

Μα κι αν με βρεις σε πλαγιά

και πάνω μου ξαπλώσεις

μη λυπηθείς....

απλώθηκα "ατόφιο"

την δική μου "άνοιξη" να νιώσεις...

...μπορείς;

Έτσι όπως αλλάζουν οι καιροί,

που να ριζώσεις;!

Μονάχα πάνω στα αισθήματα

βρίσκεις άνθη...τα νιώθεις;

τα βλέπεις; τ' αγγίζεις;

τα μυρίζεις; αν ναι...τα γεύεσαι;

ίσως μπορείς και να τ' ακούσεις...

...........................

ανάσες ψυχής.....

υ.γ. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ΑΝΟΙΞΕ ....μήπως χωρέσω...

φιλιά!!!!

πολλά ανοιξιάτικα............

είμαι στην "πλάνη μου"

δεν είμαι εδώ...

όταν βρέχει να τ' ακούς...

Ανέβαινε.............

Μετρώ τις πέτρες που μπορείς να σταθείς...

Μετρώ τους ανθρώπους που μπορεί να σε νιώσουν...

(ίσως μπορέσεις να ακουμπήσεις λίγο από το βάρος που πήρες στους ώμους)

ίσως..........................................

Μετρώ τη Θυσία, μα δεν μου φτάνουν οι αριθμοί.

Μετρώ την Αγάπη...δεν έχει σχήμα

να οριστεί το εμβαδόν της...

Μετρώ την Ελπίδα...

Ψηλαααααααααααααααααά πολύ......................................

κι ο πύργος της Βαβέλ να προσπαθεί αλαζονικά, αιώνες τώρα.

Μετρώ..............................δεν έφτασε!

Εσύ, συνεχίζεις να ανεβαίνεις...

Μετρώ την προδοσία...

"Δρόμο" την βρίσκω. Τον μοναδικό.

Μετρώ τα καρφιά...

Τρία τα βρίσκω. Αριθμός απόλυτος.

Δεν Σε αγγίζει...το νιώθω...τίποτα απόλυτο...

Μετρώ για να θυμάμαι

πως πρώτα θα γίνω Άνθρωπος...

Μετρώ για να μη ξεχνώ πως

μετά την προδοσία ακολουθεί η Συγχώρεση,

μετά την Συγχώρεση η Αγάπη,

μετά την Αγάπη το μαρτύριο,

Μετά το μαρτύριο η Ανάσταση,

μετά την Ανάσταση η Αληθινή Ζωή.

Ότι πονά τον Άνθρωπο

σκαλοπάτι γίνεται στη σκάλα που οδηγεί στο παραπάνω...

Το βράδυ που θα σε κρεμάσουμε πάλι στον Σταυρό

να θυμηθώ να ψιθυρίσω

«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»

να θυμηθώ....ότι αιώνες τώρα ξεχνώ....

κι έπειτα να σιωπήσω.................

όσπου ν' αναστηθείς

"Δεν ξέρω..."

βρέχει...δυνατά...

...εδώ και ώρες.

Ορμή ακατάπαυστη!

Πριν λίγο την άφησα να εκτονωθεί πάνω μου.

Βρεγμένος ως της ψυχής το μεδούλι,

αλλά το παράπονο ανεξάντλητο...

Της θυμώνω!

Μπαίνω μέσα (μου).

Με κάτι από τη δική της μανία

την βγάζω από πάνω μου.

Ανελέητα την αφήνω να στεγνώνει

πάνω στην θαλασσί πετσέτα στο μπάνιο.

Την εγκαταλείπω...

Αφήνω την υπόλοιπη

μισερή να χορεύει μονάχη της πάνω στη στέγη

Ανοίγω όμως τα παράθυρα...

Αδημονεί η ανάγκη μου

να συλλέξει η στιγμή κάθε αναστεναγμό της...

Θυμάμαι τις αστραπές που εγκυμονεί

και σχεδόν την λυπάμαι.

Οι σταγόνες στο τζάμι

εξακολουθούν να ενώνονται παράφορα....

να χάνονται στο ΕΝ Α...

...η βροχή να υποφέρει από μια άνοιξη σαστισμένη...

Κυριακή των Βαΐων κι ανοίξαμε τις πύλες

να περάσει έφιππη η ελπίδα μας.

Ο Γολγοθάς να μοιάζει ατέλειωτος...

Δεν σταματά όμως ν' ανεβαίνει.

Πίσω από το φως μιας αστραπής

συνάντησε την Ανάσταση

κι όλα αρχίσανε ξανά.

Η Μεγάλη Εβδομάδα, ο καιρός των Παθών,

μόλις ξεκινά...βροχερά και θλιμμένα.

Καλή Ανάσταση Ψυχή μου!

διάφανες αυλαίες

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.

Άιντε εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άιντε κάτι γίνεται κυρά μου

άιντε χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν

άιντε έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος

άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,

τα πόδια του

τα ίδια...
Ωωωω...

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
σαν τη βροχή στο τζάμι
βήματα,φτερουγίσματα
από παλιό Τσιτσάνη.
Δευτέρα με Παρασκευή

χαμένος στη σκοτούρα
λίγη δροσιά το Σάββατο
μούχλα την Κυριακή.

Ζεϊμπέκικο της Κυριακής
μες στο δωμάτιο μόνος
χέρια χτυπάει γονατιστός
ο σταυρωτής ο χρόνος.

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

μάσκα δεν έχω να φορώ στο καρναβάλι ετούτο

γι' αυτό...

όταν χαράζει(μέσα μου)............

(αμετανόητα)στις χαραυγές ξεχνιέμαι....

με τα χείλη τα δικά σου ανασαίνω...(μόνο!)

παίρνω απόσταση...

Θα ποτίσω μ' ένα δάκρυ μου ακριβό
τον καιρό
πικρά καλοκαίρια
έμαθα κοντά σου να περνώ
νεκρά περιστέρια
γέμισε η αυγή τον ουρανό

Θα γυρίσω λυπημένη Παναγιά,
έχε γειά
μην κλαίς, το μαράζι
μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς
να λες, δεν πειράζει
θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας

Συνθέτης: Σταύρος Ξαρχάκος
Στιχουργός: Νίκος Γκάτσος

Φεύγω...

πως έγινε και με φοβήθηκαν δεν ξέρω.

Αγρίμι...ναι! μα ούτε μια μικρή στιγμή αιμοβόρο.

Φεύγω...

για να με βρει η Ζωή μου πρέπει να βγω στα ανοιχτά.

Αφήνω σε Σένα κάθε μου σκέψη, καρδιοχτύπι,

επιθυμία, πόθο.

Αφήνω σε σένα το πιο καθαρό μου

εαυτό.

Στο δικό μας όνειρο μέσα, θα ανασαίνω

πάντα από τα χείλη σου...

απόψε..

Θυμάμαι ένα στίχο από ένα παλιό τραγουδάκι

"έπεσα χθες, μέσα σε θάλασσες παλιές..."

Απόψε παλεύω πάλι με την ανάγκη μου,

λαχτάρα ατελείωτη για σένα που συγκεντρώνει

όλα τα "χθες" και τα κάνει "μια Ζωή δικός Σου..."

και πάλι δεν φτάνει...δεν χωράει...

(Ούτε σταγόνα δεν λείπει...ολόκληρη θάλασσα!

μέτρα! μπορείς;)

Θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη

μήπως και εξαντληθεί η αντοχή σου...

Απόψε έχω μια θλίψη επιπλέον.

Μια στεναχώρια-σχεδία που εννοεί

να επιπλέει στο απέραντο...

Πάλι λάθος έκανα και δεν με ανακουφίζει

το ότι "δεν είχα την πρόθεση"

(Ρήση για αναίσθητους και δεν με καλύπτει.

Έχω ματώσει κι εγώ άπειρες φορές από "αγνές προθέσεις").

Αυτό που με πονά είναι που δεν καταλαβαίνω..

Κι ενώ μπορώ να δέχομαι δεν γίνεται να μην

αναρωτιέμαι...Δεν έχει αντίκρυσμα, ούτε η ποινή

ούτε η άφεση, αν δεν καταλάβω που έφταιξα.

Δεν βρέχει απόψε γαμώτο...σήμερα βρήκε....

που διψώ για θάλασσα!

Η μόνη καταιγίδα, που μαστιγώνει ψυχή και σώμα,

είναι η έλλειψή σου.

Κάθε "απόψε" θά 'θελα να ήσουν εδώ...

Τώρα!

Πριν γίνει "χθες" και βουλιάξει στα άπατα...

Στο απέραντο κενό, στο σκοτεινό τίποτα...

θά 'θελα να ήσουν εδώ

Θά' θελα να ήσουν εδώ...

να ταξιδεύουν θαλασσοπούλια τα μάτια μου

στον ουρανό που απλώνεται στο βλέμμα σου

Θά 'θελα να ήσουν εδώ...

να αναδυθούν νησιά από την αγκαλιά μας

να ναυαγήσουμε σ΄εκείνο το "1" το απόλυτο

Θά 'θελα να ήσουν εδώ...

να κρυφτούν όλες οι αισθήσεις μας

σαν να μην νιώθαμε ως τώρα

να μείνουν μόνο δυο "εσύ για μένα, εγώ για σένα"

Θά 'θελα να ήσουν εδώ...

να σωριαστούν οι λέξεις σαν άδεια ρούχα στο πάτωμα

ν' ανέβουν στα σεντόνια μας γυμνές η σημασίες τους

Θά ' θελα να ήσουν εδώ................................................

"αν ήξερες..."

Άνοιξε...

Βρέθηκε η Άνοιξη που είχε χαθεί κι επιστρέφει.

Ο Απρίλης είπε ψέμματα πρώτα στον εαυτό του.

Σήμερα σηκώνει μανίκια κι αρχίζει να σκορπά

τις ευωδιές, τα χρώματα, μικρές αδιόρατες φεγγοβολιές

στα γκρίζα γύρω μας.

Σε σκέφτομαι....

για καλό και για κακό, επιμένω να σε σκέφτομαι...

Τακτοποιώ παράπονα...ανοίγω παράθυρα...

να περάσει λίγο-λίγο η αναγέννηση,

μήπως βρει ένα μικρό σημείο να σταθεί,

να προλάβει να θυμηθεί, πως εδώ μέσα

μπαινοβγαίνει ακάλεστη η βροχή της ανάγκης μου

στρώνοντας υγρασίες.

Κάθε στάλα έχει κάτι από σένα...

μια λέξη, ένα φιλί, τον πόθο μου, το βλέμμα σου.

Θα σπείρω όνειρα χθεσινοβραδινά

μήπως κι ανθίσει αύριο ξανά

το μονοπάτι του γυρισμού σου...

Είπα στ' αγέρι

Είδες τα χαμόγελα που σου ζωγράφιζα

στον θαλασσινό καθρέφτη,

κάθε που ακινητούσαν τα κύμματα;

Άκουσες το αγέρι να σου ψιθυρίζει τραγούδια

για τα όνειρα που απελευθερώνω κάθε χαραυγή;

Ξέρεις πόσα αστέρια γκρέμισα για μία σου λέξη;

-φοβάμαι πως ξόδεψα περισσότερα από όσα μου αναλογούν-

Έγιναν οι νύχτες μου πιο σκοτεινές..

..ευτυχώς που αργά η γρήγορα

πάντα θα ξημερώνει.

Είναι κι αυτό το αγέρι που μόνο ψηλά με πάει.

Τόσο μακριά...!

Εκεί στην ακτή που αφήνω τη σκέψη μου,

η θάλασσα μου επιστρέφει πάντα τα κύμματα,

κάποιες φορές και μερικά αστέρια..

Είπα στο αγέρι να σου πει

πως εκεί στα μακρινά γαλάζια μου

με νιώθω πάντα μαζί σου...

κατάματα στο βλέμμα σου κοιτάζω τ΄ όνειρό μου

Ανάμεσα στα λόγια σου
και στο δικό σου πόθο
ΠΩΣ ΜΕ ΖΗΤΑΣ ΠΩΣ Μ' ΑΓΑΠΑΣ
το βλέπω και το ΝΙΩΘΩ.

Φιλί φιλί σ ανάστησα
μεσ στης καρδιάς το αίμα
και απ τη ζωή πήρες ζωή
μεσ στης ζωής το ψέμα.

Κατάματα στο βλέμμα σου
κοιτάζω τ όνειρό μου
ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ Μ' ΑΓΑΠΑΣ
ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ.

Δικό μου το παράπονο

δικό μου και το όνειρο

"μες της ζωής το ψέμα..."

Δεν θα γυρίσω...

αλλά,

δεν θα εγκαταλείψω

και την αίσθηση...

'Οπου κι αν βρεθώ

"θα σε πεινώ, θα σε διψώ

και θα σου δέομαι.."

Ίσως το όνειρο να είναι απατηλό

αλλά είναι δικό μου.

Ήξερα, και γι' αυτό

δεν ζήτησα κάτι...

μόνο μια ΑΛΗΘΙΝΗ στιγμή..

(τι είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα;)

Πήρα πολύ περισσότερες...

(και νιώθω ευγνωμοσύνη)

... ήταν "πολύ"

πολύ για μένα...

----------------------------------

"Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου απο μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, ΤΩΡΑ!, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο..."

αγάπη μου άξιον εστί

http://www.youtube.com/watch?v=taArDkuojhc


Μη ψάχνεις τι αισθάνομαι
ποιούς άνεμους παλεύω
μη με ρωτάς που χάνομαι
σε ποιες ελπίδες πιάνομαι
ποιούς δρόμους ταξιδεύω

Μη ψάχνεις αν πικραίνομαι
σε δειλινά δικά μου
σε ποιά βροχή θα βρέχομαι
κι αν πάντα θα σε δέχομαι
βαθειά στα μυστικά μου

Αγάπη μου "άξιον εστί"
στης μοναξιάς την κουπαστή
θα ζω για τη ζωή σου
κι ας ήταν θέλημα Θεών
στο όρος να βγω των ελαιών
να πάρω το φιλί σου

Μη ψάχνεις το ποιός έφταιξε
εγώ για όλα φταίω...

ανα_παυση

αγάπη μου,

η ψυχή μου στο πλάι σου

αποθέτει τα όπλα της...

και γυμνή, ανυπεράσπιστη,

μα και συγχρόνως, άτρωτη,

ξαποσταίνει στο ίσκιο σου...

Σαν έτοιμη για τα πιο ψηλά της πετάγματα...

κάπου κρύβεται η αγάπη

Έτσι οι μέρες περνούν...

τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς...

όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς..

μα κάπου κρύβεται η Αγάπη...

κι εσύ την ακούς...

μέσα μου...

...όλα είναι αλλιώς...αλλιώτικα

Συνέχεια σου γράφω...

επιστολές ανεπίδοτες,

όπως τότε

που ήμουν παιδί

και νικούσα μονάχος μου..Δράκους.

...γινόμουν ήρωας...

απλά πολεμώντας.

(ακόμα πολεμώ κι ας άλλαξαν οι αιτίες

κι ας μη νικάω πια...κερδίζω όμως

μια ακόμα χαρακιά στο σπαθί μου..)

Τότε...που όλα είχαν σημασία...

Γιατί ήταν απλά

κι εγώ τα έβρισκα..υπέροχα!

Παραπάνω από εμένα...

ανένταχτα.

Ένα βλέμμα, ένας ψίθυρος,

μια λάμψη...

κι ένα παραμύθι

ξεκινούσε ταξίδι.

Μια κούνια...χρώματα...

κι εγώ να αιωρούμαι

στα χείλη του αφηγητή...

σαν γερασμένη κάμπια,

νεογέννητη πεταλούδα,

στον ιστό της αράχνης.

....το αντίθετο να γίνεται

συμπληρωματικό..

στη μέση της ζωής

μορφή ασχημάτιστη....

υ.γ. Τι λέω Θεέ μου;

"έφυγα" και κάποιος

πίσω μου γράφει...αλλιώτικα.

στάλες

σου αφήνω εδώ...

μια στάλα από το κόκκινο

που μένει από τον χειμώνα

όταν φεύγει ματωμένος...

και λίγες στάλες μπλε

που έσταξαν χθες

από του ουρανού ένα όνειρο....

καλημέρα δική σου

Κάθε χαραυγή χαρίζω ένα μικρό κομμάτι χθες στη ζωή που με ακολουθεί.

Κάθε ξημέρωμα ανατέλλει μαζί με την μέρα η ελπίδα πως κι αυτό το σήμερα

στολίδι θα γίνει στης ψυχής μου το πριν

Ρίξε φως...κι άσε μαζί να στάξει και λίγο από τα όνειρα

της περασμένης νύχτας έτσι για να μη ξεχνώ πως

όλα ένα γίνονται στο βάθος του ορίζοντα..

Άσε με έπειτα εκεί στο μικρό μου σημείο στη άκρη των καιρών

να πιστεύω πως μπορώ να απλώνω την σκέψη ως την

δική σου καλημέρα...κάθε μέρα

Μια άνοιξη μικρή

Μια άνοιξη μικρούλα κρυφοκοιτάζει από τ' ανοιχτά παράθυρα.
Κάποιοι την μαλώνουν που βιάζεται.
-Δεν είσαι έτοιμη ακόμη!
Εκείνη γελά και τρέχει
ανεμίζοντας τις χρυσοκόκκινες μπούκλες της στον ορίζοντα
Τα πουλιά παίρνουν το γέλιο της και πλέκουν τραγούδια
Δεν ξέρω, μα νομίζω πως ένα αηδόνι κρύβεται
στα δένδρα κάτω από τον δρόμο, πάνω από τη θάλασσα
τραγουδά κάθε απόβραδο και μαγεύει
περιπλανώμενους έρωτες.

Αλλάζω σπίτι...αλλάζει κι η εποχή
θα μου λείψει το παγκάκι που ονειρεύτηκα πως σε συνάντησα
μα θα έρχομαι και θα σε βρίσκω.
"...μια θάλασσα μικρή,
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί..
μια θάλασσα μικρή,
στο χάδι, στο τραγούδι
στο κάθε σου φιλί..
μια θάλασσα μικρή,
πικρά σ΄αποχαιρέτησε
σε περιμένει..
μια θάλασσα μικρή..."



Δεν λέω πως δεν είναι όλα δύσκολα,
μα φαίνεται πως μου αρέσει ο αγώνας.
'Ισως τελικά η μόνη δικαίωση να είναι η δυνατότητα,
σε όποια άκρη κι αν βρίσκομαι,
να αισθάνομαι ότι μέσα μου υπάρχει
ζωντανό, αλώβητο και παρήγορο...δύναμη (και φαντασία)!

Η ψυχή μου βρίσκει τον τρόπο να αντιστέκεται
χαμογελώντας στα όμορφα τριγύρω.
Είναι γνωστό πως στα απλά και στα χαρισμένα
κρύβεται το θαύμα της ζωής μας.

Με μια αγάπη αληθινή κρυμμένη στα βαθιά μου,
-φυλακτό στις ερήμους η σκέψη σου-
(αυτό σημαίνει για μένα "όαση"),
προχωρώ στο μονοπάτι μου,
και κάτι μέρες σαν την σημερινή,
θυμάμαι πως
"δεν υπάρχει τέλος καρδιά μου...
μονάχα αρχή..."
και μια άνοιξη μικρή που "σκαστή"
τριγυρνά και μου χαμογελά...

Είναι η Αγάπη...

Μια θάλασσα ακριβή

κι ένας φόβος που αρμενίζει..

στέκει αμίλητος κι ορίζει

τη ζωή μου τη μισή.

Στο βράχο περιμένει

μια βαλίτσα κι ένα βλέμμα

αχ να 'ταν Θεέ μου ψέμα

να μην έφευγες ποτέ

Είναι η Αγάπη της αρρώστιας γιατρικό

να ξεφύγω απ' της ζωής μου το μαρτύριο

κρύβω μέσα στη καρδιά μου μυστικό

προσευχή στο βραδινό σιωπητήριο

Θα ξαναρθώ με δυο φτερά

και της λύρας το τραγούδι

να γίνει ο έρωτας λουλούδι

κι ο χορός μου αστροφεγγιά..

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ (P.NERUDA)

Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
Παμπλο Νερουδα

παράλληλα..

Κανείς δεν βρέθηκε να ορίσει

το "πότε;" το "πώς;"...

Λίγη δεν ήταν η ανταπόκριση..

Τόσο..Όσο..

(Πόσο πιο πάνω;!)

Άπιαστος ο ουρανός...

Ασύνορος ο ορίζοντας..

Απέραντη η αγάπη.

Μόνο με την πνοή σου

άνθισε η ζωή μου..

πέταξε η ψυχή μου..

χάθηκα.......

Σβήστηκαν τα όρια,

στα περιθώρια,

αστέρι άφταστο η μορφή σου.

Έγιναν ράγες...

σκληρές...παράλληλες..

Σβήνει το "σήμερα"

στη διαδρομή σου...

υ.γ. "Στο χάραμα της Αγάπης,

τ' ΄όνειρο άσβεστο ακόμα,

στην αγκαλιά της ουτοπίας

τη χάρη της χίμαιρα

απολαμβάνει..

Λόγια δεν έχει..

μονάχα αισθήματα....

ανώνυμος "

..αν τύχει μες σ' ανέμους να χαθώ...

...την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'την βροχή
κι αν γίνει τ' όνειρο ταξίδι κ ευχή
που αγάπησες πολύ..
..μη μετανιώσεις..

Σημάδι

Βρέχει σήμερα...παγωμένα ανεξάντλητα παράπονα.

Τικ τακ ανεπαίσθητα........

Στα τζάμια, στην κουπαστή του μπαλκονιού, στα σκαλιά της εισόδου,

στους δρόμους που τρέχουν έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο.

Στάλες ρυθμού, μουσική υπόκρουση σε συλλογισμούς απόκρυφους,

δραπέτες νοσηρής πραγματικότητας..

πρόσφυγες στα ουτοπικά ξέφωτα των ονείρων.

Μια καρδιά που χορεύει στο στήθος τρελά.

Η νοσταλγία σαν πανωφόρι ριγμένο σε παγωμένο σώμα.

Κάτι απόψε του θύμιζε μια όαση-την μόνη αληθινή στην περιπλάνησή του.

Άνυδροι...στεγνοί από αισθήματα...έρημοι καιροί.

Η δίψα μοιάζει με δώρο που δόθηκε για να τιμωρήσει.

Τότε ήταν ένα αστέρι που έπεφτε..

Δυο φτερούγες ανοιχτές στην καταιγίδα..

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι στις άκρες του ορίζοντα.

Τώρα είναι ο ήχος της βροχής έξω από ανοιχτό παράθυρο...

ό

Μια βόλτα στη θάλασσα χέρι χέρι με την σκέψη της...

Η ελπίδα που κρύβεται χαμογελώντας σε κάποιο αύριο.

Μια στιγμή και μια πυξίδα, μια Αγάπη θησαυρός..

Γαλάζιο καράβι σε κόκκινη θάλασσα...

τρικυμία στις φλέβες...

στο αίμα της καρδιάς, σημάδι......

Στιχάκια λοιπόν...

Ας πλέξω λέξεις να ντύσω σκέψεις,

να μιλήσω για κείνη την στιγμή,

που φέγγει μέσα από της ζήσης μια ρωγμή.

Στιχάκια λοιπόν...

Αν και "απών", είσαι ακόμα παρόν.

Είσαι πάντοτε μαζί μου

στο ταξίδι της ψυχής μου!

Σύντροφος Εσύ!

όνειρο, ελπίδα, απαντοχή,

Αγάπη, έρωτας και προσμονή.

Σε κάθε ορίζοντα μια χαραυγή,

σε κάθε δείλι μια προσευχή.

Ήλιος παρήγορος στης απανθρωπιάς τη σκοτεινιά,

βάλσαμο στάζεις στης Ζωής την απονιά,

αντίδοτο για του Παράδεισου τη λησμονιά,

κέντησες μ' άστρα την άβυσσο της μοναξιάς.

Σε σκέφτομαι...

Πίσω απ' τα σύννεφα θα είσαι η ξαστεριά,

Αγγέλου ψίθυρος στης ξενιτιάς τη σιγαλιά,

Σ' ακολουθώ...

Στο πριν, το τώρα, στο μετά,

δεν έχω "αντίο" για της Αγάπης σου την αγκαλιά.