"Αγάπη"

Αγάπη!
Να τη νιώθουμε μέσα μας και γύρω μας.
Να τη βρίσκουμε παντού.
Να την μοιράζουμε και να την μοιραζόμαστε.
Ίσως έτσι κάποτε ο Κόσμος να γίνει πιο δίκαιος.
Ίσως έτσι ο χρόνος που περνά να μη μετρά αντίστροφα.
Αγάπη...
που έτσι κι αλλιώς είναι δύναμη μεγάλη.

Ας είναι η χρονιά που έρχεται
η αρχή μιας καινούργιας
καλύτερης ζωής για όλους μας.

μια νύχτα σαν αυτή

Περνούν τα Χριστούγεννα πασπαλισμένα ελπίδα με ζάχαρη άχνη κι αστεροσκονισμένη προσδοκία. "Οι ουρανοί είναι ανοιχτοί αυτές τις μέρες", λέει η γιαγιά μου. "Να εύχεσαι μέσα από την καρδιά σου για ότι καλό. Ένας νεογέννητος Χριστός ονειρεύεται ..." Είμαι μικρό παιδί, που περπατά στο πλάι της. Με κρατά απ' το χέρι και κοιτάζω ψηλά... σ' ένα κομμάτι καθαρού ουρανού, αστράφτει μια χούφτα άστρα. Για λίγο. Για μια στιγμή. Αμέσως μετά τα κρύβουν βαριά ζηλόφθονα σύννεφα.

Μια τέτοια νύχτα ήταν. Σαν την αποψινή, που διαβάζω:

"Νύχτα. Μονάχα τ΄άστρα.
Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα..
Εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους."
(.....)



"..και κάποτε θ' αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή ένα γιασεμί..
..είμαι μελαγχολικός από ευδαιμονίες απερίγραπτες..
..είμαι λησμονημένος για να μπορώ να θυμάμαι."
Τ. Λειβαδίτης

Καλά Χριστούγεννα

"Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».

Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.

Τ. Λειβαδίτης

θάλασσες..

Σου τό' χα πει πως μ' αρέσουν οι θάλασσες.

Χάνομαι μέσα τους, ρευστός,

στα μήκη και στα πλάτη τους

κι όσο κοιτάζω Εσένα,

ανοίγουν για μένα τα βάθη και τα ύψη τους...

ανεβαίνω βαθιά τους λιώνωντας.

Μου λείπει μια (;) διάσταση,

(μπορεί να είναι περισσότερες)

μα λίγο "χρόνο" αν μου έδινες,

θα έβλεπες,

πως για μένα,

το σύμπαν ολόκληρο

χωράει στις δικές Σου αισθήσεις...

(όσες κι αν είναι,

μονάχα για να μ' αισθάνεσαι

υπάρχω..)

http://www.youtube.com/watch?v=wdwgk88hrBY

σαν αεράκι

...τόσο απλά και τόσο μαγικά.
Όπως, κάθε πρωί, αξημέρωτα,
ανοίγω τα παράθυρα
να μπει μέσα στη ζωή μου
ο παλμός της κάθε μέρας...

έτσι κάθε φορά,

ανοίγω την ψυχή μου

να έρθεις Εσύ, πνοή μου.

ΣΑΝ ΑΕΡΆΚΙ

χρυσή μου αγάπη νά 'ξερες

τι μέλι είσαι για μένα !

τα μπουμπουκάκια τα όμορφα

τα μοσχομυρισμένα

και τ΄αεράκια που φυσούν

τα λιποθυμισμένα,

δεν έχουνε το βάλσαμο

πού 'χεις Εσύ για μένα.

Της λίμνης τ' αφρολούλουδα

και του γιαλού η γαλήνη,

η Σμύρνα, το Ροδόσταμο,

που αργοσταλάει και σβήνει,

οι ροδονιές κι η ολόδροση

του κήπου ανθοπλυμμύρα,

των 2 χειλιών σου των γλυκών

δεν στάζουνε τα μύρα!

Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά

και μόνη, τι να κάνω;

χαράζω κύκλους απαλούς

στην μουσκεμένη άμμο.

Σαν αεράκι χάνονται

στο κύμα πάνω-πάνω,

κι απέμεινα στην ερημιά

μονάχη, τι να κάνω;

Τώρα το ετοιμοθάνατο

βαλσαμωμένο αγέρι,

γλυκά τραγούδια, τρυφερά,

ν' αναστενάξει ξέρει.

Αλήθεια, ξέρει πιο γλυκά

να τραγουδά από μένα!

εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά

μα ξέρω πιο θλιμμένα...

Λαπαθιώτης Ν.

http://www.youtube.com/watch?v=cPXFul6tolM

"εδώ σαγαπώ"

Εδώ σ’ αγαπώ.
Ο άνεμος ξεμπλέκεται στα σκοτεινά τα δέντρα.
Και φωσφορίζει η σελήνη στα ρέμπελα νερά.
Περνούν οι μέρες όμοιες η μια απ’ την άλλη.
Διαλύεται η καταχνιά σε χορευτές φιγούρες
Ένα γλαράκι ασημί ξεκρέμεται απ’ την δύση.
Αριά και που κάποιο πανί . Ψηλά, ψηλά τα αστέρια
Ή καραβιού μαύρος σταυρός.
Μόνος.
Καμιά φορά με βρίσκει η αυγή κι είναι υγρή ως κι η ψυχή μου.
Ηχεί, αντηχεί η θάλασσα η αλαργινή.
Αυτό είναι λιμάνι.
Εδώ σ’ αγαπώ.
Εδώ σ’ αγαπάω και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας
Και σ΄ αγαπώ κι ως μες τα πράγματα αυτά τα κρύα.
Συχνά πηγαίνουν τα φιλιά μου σ’ αυτά τα πλοία τα βαριά.
Πλοία που τρέχουν στο νερό για κει που δε θα φτάσουν.
Και νοιώθω να ‘χω ξεχαστεί σαν τούτες τις παλιάγκυρες.
Κι οι μώλοι είναι πιο θλιβεροί όταν ποδίζει η νύχτα.
Και φθείρεται, ανώφελα πεινώντας η ζωή μου .

Ό,τι δεν έχω αγαπώ. Κι είσαι τόσο μακριά.
Σ’ αργόσυρτα η ανία μου χτυπιέται δειλινά!
Μα η νύχτα φτάνει κι αρχινάει να μου τραγουδάει.
Κάνει η σελήνη τους τροχούς του ονείρου να γυρνάνε.
Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια.
Κι έτσι που σ’ αγαπώ εγώ, στον άνεμο τα πεύκα
Θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλλουν το όνομά σου

Pablo Neruda

"όλη η ζωή μου ένα ξάφνιασμα"

http://www.youtube.com/watch?v=d_HgJ9GUXLM

χάρτινος ο κόσμος, ψεύτικος ντουνιάς,

όμως το τραγούδι ξέρει που πονάς,

μόνο στον ρυθμό του είναι νόμιμο (;)

το ανυπότακτο που κρύβω και το φρόνιμο.

Βήμα κι άλλο βήμα,

βήματα παλιά

ο χορός ανοίγει

σαν την αγκαλιά.

Κοίτα με στα μάτια

πάτα όπου πατώ

κράτα με καλά απόψε

μην αναληφθώ.

Πότε σαν πουλάκι, πότε στα δεσμά,

όλη η ζωή μου ένα ξάφνιασμα.

Νιώθω πιο δικό μου ότι έχασα

κι όσα έχω δεν μου φτάνουν

και τα ξέχασα.

------------------------------------------------
Είναι αναγκαίο να πιστεύω
πως υπάρχει ένας Θεός,
που μας σκέφτεται,
ή, έστω, μας ονειρεύεται.
Είναι ανακούφιση να νιώθω
πως υπάρχουμε μέσα στα σχέδια του,
(έτσι ή αλλιώς...)
αλλιώτικα δεν γίνεται.
Δεν θα υπήρχε ελπίδα...
κι η απελπισία είναι γκρεμός, ανέλπιδος,
τέλος (χωρίς αρχή), συνεχές και μονάχο.
Είναι η μόνη εκδοχή που
μπορώ ν' αντέξω στο "πρέπει"
που με παραμορφώνει.
Πιστεύω σε " Έναν Θεό"
που πιστεύει σε μένα, σε σένα,
στον Άνθρωπο.
Πιστεύω κι εύχομαι
να αντέχω, να αντέχεις,
να αντέχουμε...
κι όλα ν' αρχίζουν ξανά
το Καλό πάντα να νικά,
(ακόμα κι εναντίον μου)
.......................
και.... ΣΑΓΑΠΑΩ.

μη μου λες "αντίο"...

-------------------------------------------

δεν γίνεται να υπάρξει τέλος
στον Ορίζοντα...γίνεται;

χαμογελώ...

...αληθινά,
...με θλίψη,
... εγκάρδια,
...με αισιοδοξία,
...ανόητα,
...με ευθύνη,
...αυθόρμητα,
...με οδύνη.

Χαμογελώ δακρύζοντας,
γνωρίζοντας,
πως ίσως το χαμόγελο
εντέλει θ' απομείνει
μονάχο, επιπλέοντας,
στης κακοκαιρίας μας την δύνη.

Χαμογελώ...
σαν να μπορώ, ελπίζοντας
τον κόσμο να αλλάξω.
Χαμογελώ...
γιατί δεν θά ΄θελα
τα όνειρά μας να ξεχάσω.
Χαμογελώ...
αφού μπορώ,
μακριά σου, αγαπώντας Σε να ζω.

"Αγάπα και κάνε ότι θες"!

"Αγάπα και κάνε ότι θες!" ακούγεται σαν προτροπή προς της αυθαιρεσία, όμως οι Άγιοι Πατέρες που το δίδαξαν ήξεραν καλά τι φράχτης είναι. Τίποτα δεν θέτει όρια όπως η Αγάπη κι η δικιά της η Πίστη. Μόνο που όποιος αληθινά αγαπά, τον περιορισμό της Αγάπης τον αισθάνεται σαν άπειρη Ελευθερία.

Και πως αγαπάει εντέλει κανείς; Από χρέος; Από απόφαση; Από έμπνευση; Πώς γίνεσαι ικανός ν΄αγαπήσεις;

Ίσως καθαρίζοντας την καρδιά σου, η Αγάπη ν' αναβρύσει σαν από φυσική πηγή. Καθαρίζοντας την καρδιά σου τόσο που να γίνει ψιλή, διάφανη, ευαίσθητη κι ανθεκτική ίσως να επιτρέψει να περάσει το φέγγος μιας Αγάπης που σε ψάχνει.

Να τσακίσεις. Από την Ζωή την ζώσα να τσακίσεις, όχι με σκέψεις, με ιδέες και με φαντάσματα που, σε τελική ανάλυση, μόνος σου σκηνοθετείς. Από την Ζωή την ζώσα να τσακίσεις που δεν παλεύεται.

Πρέπει στο χώρο σου να παρέμβει ο "άλλος", απροσδόκητος, ανεξέλεκτος, και να φέρει τα πάνω κάτω στην γελοία τάξη σου. Μόνο έτσι μπορεί να περάσει το φως και να διαπεράσει κι Εσένα.

............................................

- Θα πρέπει να επιλέξετε πως προτιμάτε να ζήσετε. Για τα εύκολα ή για τα αληθινά;

- Το αληθινό μέσα μου έχει αποφασίσει πριν από μένα.

- Τότε δεν υπάρχει δίλλημα. Σφίξτε τα δόντια, σας περιμένει μεγάλη μοναξιά.

Μ. Βαμβουνάκη

Aγάπη (μου)...

"Το ξέρω πως υπάρχεις
και ψάχνω να σε βρω
μα η ζωή που ζούμε
είναι μικρή θαρρώ.
Πολλές φορές σε είδα
νά' ρχεσαι από μακριά
και πρόσωπο ν' αλλάζεις
σαν έφτανες κοντά.
Ξοδιάζω τη ζωή μου
μες τους συλλογισμούς
μα απ' την καλή μου Αγάπη

δεν δίνω κανενός.
Το ξέρω πως υπάρχεις
& ίσως να μη σε βρω
μα πάντα θα σε ψάχνω
και θα σου τραγουδώ."

Λουδοβίκος Των Ανωγείων

------------------------------------------------

Αγάπη μου,

της ζωής μου απαντοχή κι ελπίδα,

Εσύ!

το όνειρό μου το αληθινό!

Ανασαίνεις πλάι μου,

& χίλια χτυποκάρδια

κεντούν την λαχτάρα μου.

Με κοιτάς,

κι αστράφτουν με χρώματα

τ' αστέρια!

Μου μιλάς,

(με λέξεις ή χωρίς),

κι ανθίζουν αγριολούλουδα στις πέτρες,

χειμώνα καιρό.

Με αγγίζεις με την σκέψη Σου,

κι ανοίγουν φτερά

ανεβαίνω ψηλαααά,

μαζί Σου.

------------------------

αν το μπορείς,

μη σταματάς 'Αγγελέ μου

να μαγαπάς, να Σε προσέχεις.

ΜΟΝΟ Εσύ,

έχεις το κλειδί που ανοίγει

την πόρτα για την χώρα των Ονείρων μου.

Να μαγαπάς...

άκου...

...με τα φώτα ακόμα σβηστά ακούω μόνο το παράπονο της βροχής και το αγέρι που την αναστατώνει...

μια καλημέρα

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.


            
Παιχνίδια τα νερά
Στα σκιερά περάσματα
Λένε με τα φιλιά τους την αυγή
Που αρχίζει
Ορίζοντας -

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους
Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -

Δίνει ο μαΐστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του
Δροσιά-

Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -


      
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο .. Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών



Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεση του μουρμουρίζει .. Φλοίσβος.

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ
Ο. Ελύτης

 

Να θυμηθείς να πεις στη βροχή...

Να θυμηθείς να πεις στη βροχή

να περάσει κι από εδώ.

Τη περιμένουν, να της πεις,

διψασμένες οι μαργαρίτες

στην άκρη στο μπαλκόνι.

"μ' αγαπάς ; δε μ' αγαπάς..."

Κανένας δρόμος δεν είναι

για πάντα ίσιος.

Κάπως, κάπου, κάποτε,

θα στρίψει...

αλλιώς δεν θά' ναι δρόμος,

δρομάκι μάλλον, αδιέξοδο.

Από αυτή την ιστορία

πάντα φεύγαμε,

για να θυμόμαστε,

πως αν υπάρχει λόγος

θα επιστρέφαμε.

Τέλος; κανένα τέλος.

μονάχα αρχή.

Πάμε καρδιά μου..

Ένα βήμα πιο πέρα

ομορφαίνει η θέα.

Ορίζοντας ανοιχτός

και μάθαμε να ζούμε ατελώς

στα όνειρά μας.

Φωτιά...αέρας...

κι έπειτα θάλασσα.

"Τίποτε άλλο από θάλασσα.."

Πάθος...ψυχή...

Απέραντη Αγάπη.

Άνοιξες τα χέρια,

φτερούγες να πετάξεις

και χάθηκα μέσα σου.

Φύλλο στον άνεμο.

Κλαράκι στο κύμα.

Το κόκκινο μέσα στο μπλε,

σφυγμός στη φλέβα του λαιμού.

Ψυχές που κοιτάχτηκαν

σε ουρανού καθρέπτες,

για να σκορπίσουν

έπειτα σε θρύψαλα βροχής.

Παντού...σε λίγο,

...πουθενά.

Κι όμως σε είδα !

"θα δεις στο φως μιας αστραπής

όσα ποτέ δεν είδες..."

από τότε σε "νιώθω"

κάθε που ξημερώνει

στην άκρη του κόσμου...

---------------------------------

ευχή: να βρεθεί ασφαλής ο χειμώνας που χάθηκε.

"κάποιος είπε πως ο δρόμος

είναι η φλέβα της φωτιάς.

Ψυχή μου πάντα να κυλάς..."

ώρες...

ώρες, που χάνομαι στη θάλασσα της ύπαρξης σου,
ώρες, που βρίσκομαι βαθιά στον εαυτό μου,
ώρες που θυμάμαι να ξεχάσω...



ώρες μου χρωματιστές που κρύφτηκαν
σ' έναν φθινοπωρινό Απρίλη,
ώρες που δραπετεύω από τον εθισμό
που κρύβεται σε κάθε συνήθεια...

εδώ είναι Αττική...φαιό νταμάρι

...αλλά εγώ...

" με μια πιρόγα, θα φεύγω και θα γυρίζω,

τις ώρες που αγριεύει η βροχή,

στη γη των Βησιγότθων θ' αρμενίζω...."

http://www.youtube.com/watch?v=0Z2Pem8x83U

κι όλα τα λοιπά...δικά μου, στο κέντρο της καρδιάς μου.

φωτογραφία

με κοιτάς...

κι αναρρωτιέμαι ασάλευτος,

ως πότε;...ως πού;...

κι έρχεται μέσα μου τ΄απέραντο

γκρεμίζοντας του χρόνου τ' αναχώματα.

.........................................

Συνεχίζω ν' αναρρωτιέμαι...

ως πότε; ως πού;

σαν ανόητος, βαθιά μου πιστεύω

σ' ένα Σύμπαν πεπραγμένο,

δομημένο κι αδιάλλακτο.

Ψηλαφώ κάθε στιγμή,

τα όρια της αντοχής μου.

Ένας ορίζοντας που αιχμαλωτίστηκε σε μια στιγμή...

Στιγμιότυπο που χαράχτηκε

στη μία της ψυχής μου απεικόνηση.

Ένα χαμόγελο,

δυο φτερά ανοιχτά στο γαλάζιο,

τα χέρια απλωμένα στην Αγάπη,

η Ζωή παντού,

στο φως και στο σκοτάδι,

κι Εσύ...

ένας φάρος σιωπηλός κι ακίνητος

στα ταξίδια της ψυχής μου,

στα, από Εσένα ως πέρα

...αγύριστα..

...

σαν τον χρόνο που κυλά και χάνεται...

σαν το "εδώ" , που δεν στέκεται....

απέραντα σαγαπώ!

κι αν δεν χωρώ σαν άνθρωπος στο αιώνιο,

σαγαπώ σαν θάλασσα...

απέραντα.............................................................

Μη περιμένεις να πω "κουράστηκα". Γράφω πάνω στη καρδιά με μολύβι....

Λιώνει συχνά η μύτη του και χαράζεται το χαρτί από το ξύλο, επώδυνα, μα συνεχίζω να γράφω...με μολύβι.

Όχι με την ασφάλεια μιας γομολάστιχας, αλλά με την δύναμη της αφής , που φωλιάζει στ' ακροδάκτυλα. Σαν χάδι παρατεταμένο, θολώνουν με το πέρασμά του, τα γραμμένα μας...

Σαν τη σκιά που μένει στα δάχτυλα, μένεις κι εσύ στην δική μου ιστορία...και με πονάς, όσο πονάει το χαρτί που μόνο το περίγραμμα των λέξεων που μέσα του απλώθηκαν, αντέχει... 'Ετσι...

Όπως γεννάει η νύχτα το πρωί, με ένα "αχ" πορτοκαλί!

Έτσι...

Όπως ένα ταξίδι ξεκινά, χωρίς ποτέ να προσπερνά,

..Εσένα!...Ψυχή μου.

επιζείς

Επι-ζείς εντός μου σαν γλυκό όνειρο
που δεν έτυχε να μάθει πως είναι μόνο όνειρο,
ίσως κι απατηλό.
Στέλνω συχνά στρατούς αναστολές,
πολλές ρεαλιστικές αμφιβολίες,
να σε βρουν, να σε εξοντώσουν,
μα μόνοι οι στρατοί κακοποιούνται
κι ώσπου να ξημερώσει ξανά,
έχουν συνθηκολογήσει ηττημένοι.
Εσύ επιζείς...αλώβητο.
Κάποτε ήρθε και το εγώ μου πάνοπλο,
αποφασισμένο με κυνισμό να σε εκμηδενίσει.
Σε χτύπησε ανελέητα
με προσβολές και θεωρίες πραγματιστικές.
Το αφόπλισες με ριπές ουτοπίας.
Έπειτα το έκαμψες με φτερωτές χίμαιρες
κι εντελώς αποδυναμωμένο
το άφησες να αναρρώνει σε ανέφικτους ορίζοντες.
Λίγο πριν την χαραυγή
στέλνω τη συνείδησή μου
να υψώσει γύρω σου τείχη ηθικής
μα τότε εσύ βγάζεις φτερά
και πετάς ψηλά
αποφεύγοντας κι αυτές ακόμα
τις καταιγίδες πρέπει.
Σε είδε προχθές το υποσυνείδητο μου
να γράφεις με κόκκινο σπρέυ
στον τοίχο της λογικής μου
"είμαι εγώ που κρατώ την Ψυχή σου"
και πανικόβλητο κρύφτηκε βαθιά μου
στις αποικίες παράλληλης ζωής
που χτίζεις εντός μου τις νύχτες..
Απόψε θα υψώσω στον ιστό πανό
αναρτημένη ζωγραφιά το σαγαπώ μου
όνειρό μου παντοτινά απατηλό
και μαγικό μου..

"φυγή"

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
με όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Γεώργιος Σεφέρης

αφιερωμένο...ξέρεις Εσύ.

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,

έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»

Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της

έναν κόσμο άδειο από ‘σένα.

Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,

ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,

όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,

ήταν που αργούσες ακόμα,

κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,

δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο

ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά

-Θυμάσαι;-

Μου άπλωσες τα χέρια τόσο

τρυφερά

σαν να με γνώριζες χρόνια.

Μα και βέβαια με γνώριζες.

Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου

είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Τάσος Λειβαδίτης

"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας "

(αφού οι εκβολές των λέξεων μπλοκάρονται από αμετακίνητα πρέπει, δανείζομαι λόγια ειπωμένα και λατρεμένα για να σου πω...κάτι μικρό απ' όλα όσα για σένα νιώθω...ψυχή μου.)

αν ξέρεις πως υπάρχει μια όαση...

"...Παρηγοριέμαι στη σκέψη πως αν είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για τα αισθήματά μας δεν γίνεται να έχουμε ευθύνη. Πως στο κάτω-κάτω έκανα τη θυσία μου κι έχει κι αυτό μια αξία. Το να είσαι "ενάρετ-ος/η" όταν κανείς πειρασμός δεν σε δοκιμάζει, είναι μια επιτυχία ανώδυνη, ρηχή. Ενώ τώρα...! Τώρα που με φέρανε σε πηγή ολόδροση, σε όαση, γύρισα τη πλάτη κι έφυγα. Χωρίς να σκύψω και να πιω επέστρεψα στην έρημο Ταρ που θα είναι πια η ζωή μου κοντά τ-ου/ης.


Τυχεροί όσοι ταγμένοι να ζουν σε έρημο δεν γνωρίζουν που πέφτει μια όαση. ΕΓΩ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΚΙ ΕΝΙΩΣΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΤΗΝ ΞΗΡΑΣΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Και διάλεξα την ξηρασία για πάντα (;)."


Μ. Βαμβουνάκη
--------------------------------------------------------------------------------------------
θαυμαστό το πως "άλλοι" μιλούν κάποιες φορές για σένα ή για μένα...για εμάς.

ένα "κομματάκι" από όλα τα χθες

ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!!

Στίχοι: Κώστας Τουρνάς
Μουσική: Κώστας Τουρνάς
Πρώτη εκτέλεση: Stavento

Πέρασε καιρός όλα είναι αλλιώς μα εγώ σε σκέφτομαι
Στα βράδια μου τα κρύα τ`αστέρια κοιτάω μιλώ για σένανε
Άρχισα παραμιλάω τους τοίχους χτυπάω σκέφτομαι για`μάς
Στης μοναξιάς μου την τρέλα σου φωνάζω έλα μα δεν απαντάς
Η φλόγα καίει ακόμα το στεγνό μου το στόμα ψάχνει τα χείλη σου
Που τόσο μου έχουν λείψει δεν έχεις εκλείψει βρίσκεσαι παντού
Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ
Φωτεινέ μου ήλιε σύννεφο λευκό μου κι`άπιαστο όνειρο
Για σένα τραγουδώ τον ουρανό εκλιπαρώ να σε φέρει εδώ
Λίγο να μ`αγγίξεις η να με χαιδέψεις με τα μάτια σου μωρό μου
Που τόσο θέλω να δω γι`αυτά που μόνο ζω για τα παλάτια σου
Κι`αν μείνει έτσι όπως είναι η κατάσταση κι`εσυ αν δε μ`ακούς
Θα κλείσω πάλι τα μάτια μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού
Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ

περιπλανώμενοι στην έρημο

Όλα αλλάζουν...
από τόπο σε τόπο,
από στιγμή σε στιγμή,
από εσένα σε μένα.
Παράλληλα,
μέσα μου όλα μένουν ίδια...
από εμένα για σένα,
από δω ως εκεί,
από κάποια στιγμή σε μια Αρχή,
ως το τέλος του χρόνου.
Ακούω πως στο μέλλον
θα μεγαλώσουν
οι θάλασσες και οι έρημοι.
Δεν υποκρίνομαι
πως δεν τρομάζω,
κι ίσως κάνω μόνο λάθη,
αλλά (φευ! ή ευτυχώς!)ελπίζω!
όλο και πιο εύκολα πιστεύω.
Γι' αυτό σου λέω ψυχή μου,
Εσύ να μην λυπάσαι!
Σου φυλάω αιώνια
μια όαση/νησί στο κέντρο της ψυχής μου.
Ακόμα κι αν οι μέρες
μοιάζουν με κόλαση
στις ερήμους των καιρών μας,
ακόμα κι αν οι νύχτες
περνούν σαν κύματα
στα πελάγη της ύπαρξης μας,
εσύ να θυμάσαι
πως εγώ σ'αγαπώ
κι ίσως αυτό μονάχα,
να είναι αρκετό
ακόμα και γι' αυτόν
τον τόσο δύσκολο καιρό...

υ.γ. αυτό το τραγούδι δεν το είχα ξανακούσει
έβαλα τα λόγια σου ως "δόλωμα"
το ψάρεψα και μ' αρέσει..
μη μου λυπάσαι μάτια μου.

Χαιρετισμοί & εγώ για δύο

Μουσική Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Νίκος Κουρουπάκης

Χαιρετισμοί

Όπου πατάς να ρίχνεις
μάτια μου φως να πατώ
κι όπου κοιτάς να δείχνεις
μάτια μου για να κοιτώ

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών

Να 'ναι γλυκά τα ξένα
μάτια μου κι ας μ' αρνηθείς
παρά σκληρή για σένα
μάτια μου να είναι η γης

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών.



----------------------------------------------------------------------------------------------

η σκέψη μου είναι μαζί σου
γι' αυτό κρύβω τα λόγια μου
για να μη με προδώσουν...
Δεν αγαπώ εσένα,
την Αγάπη αγαπάω
μα εκείνη επιμένει
να αγαπά εσένα...

"δρόμος & άλλος δρόμος"

με το πιο όμορφο χρώμα

Τον ρώτησε:"Είσαι άγγελος;"
Της είπε: "Είμαι Αγάπη!"
Από τότε περπατούν
στο ίδιο μονοπάτι.
Πανσέληνες οι νύχτες τους,
αστέρια τα φιλιά τους,
ο Ουρανός είναι "ανοιχτός"
μέσα την αγκαλιά τους.
Τον ρώτησε:"Μήπως είσαι

ευχή που έγινε Αληθινή;"

Της είπε:"Είμαι προσευχή

που ψιθυρίζει η Ψυχή."

Κάθε τους χαμόγελο,

στο δικό τους όνειρο,

κάθε "τώρα" και "χθες"

με αστερόσκονη βάφει

τις στιγμές μαγικές.

Στων χειλιών τους τις άκρες

χίλιοι πόθοι αντάρτες,

αντιστέκονται ακόμα,

κάτι χτίζουνε χρόνια

με της πίστης το χώμα.

Στρατιώτες τα λάθη,

πολεμούνε τα πάθη

και κανείς δεν θα μάθει

πως για πάντα θα ζει

η δική τους Αγάπη.

Σαν λουλούδι θ' ανθίζει

στης ζωής τους τις άκρες.

Θα το λένε τραγούδι

στους δρόμους οι μπάντες.

"σαγαπάω ακόμα!

με το πιο όμορφο χρώμα

στο μυαλό ζωγραφίζεις

μόνο όμορφες σκέψεις.

Τα όνειρά μου φωτίζεις,

τα σκοτάδια σκορπίζεις,

με κρατάς απ' το χέρι

η καρδιά μας το ξέρει,

ότι η μοίρα κι αν φέρει

στον δικό μας τον κόσμο

κατοικεί καλοκαίρι

και ποτέ δεν θα δύσει

του έρωτά μας τ' αστέρι."

Σαγαπάω ακόμα...

με το πιο όμορφο χρώμα!